Ang sumunod na araw ay nagmistulang impyerno para sa akin. I spent my whole night that time, crying. Kinaaawaan ang sarili noong mga panahong para akong tangang naghihintay sa bintana ng bahay namin o kaya ay sa veranda, sa pag-asang babalik siya. I pitied the old me, waiting for her to come back. I cried myself out. Kaya noong nagkita kami sa isang restaurant ay hindi ko na natago ang pamamaga ng mga mata ko. We met her, alright. But I made sure that I cleared myself to her. Na hindi ko gusto ang pagalis at maging ang pagbalik niya. I made her feel how angry I am to her. Kung gaano ako nagtatampo sa lahat ng mga kapabayaang ginawa niya sa aming lahat.
Wala si Ara noon, but I'm pretty sure that's she's updated. Baka nga mas nauna pa niyang malaman kaysa sa aming lahat. Pero wala na akong pakialam. Alam kong nakamove on na siya. Nakamove on kami. Kung bakit pinipilit pa ni Mika na makipagusap sa amin ay hindi ko na lang alam.
Lagi kong pinaparamdam sa kanya na mali na nandito ulit siya. Na hindi dapat siya nandito. Lagi kong ipinamumukha sa kanya na okay na kami, na hindi na namin siya kailangan. Lagi kong sinasabi sa kanya na hindi ko gusto ang presensya niya.
Hindi iyon para makaganti sa kanya, para iyon sa sarili ko. Para maitatak ko ng mabuti sa sarili ko ang lahat ng nangyari sa amin dahil sa kanya. Ang lahat ng sakit na naramdaman namin dahil sa pag-alis niya. Gusto kong manatili iyon sa utak ko.
Because... damn.. the moment I saw her, gusto ko na lang siyang yakapin! Gusto ko na lang umiyak sa harap niya at magsumbong kung gaano kasakit para sa akin na mawalan ng kaibigang tulad niya! Gusto ko na lang kalimutan ang lahat ng nangyari noon at magsimula na lang ulit ng bago!
Which is wrong.
So I keep on reminding myself everything. Every sad memories. Every pain that she inflicted to us, to me. Para magkaroon ako ng lakas ng loob na iparamdam sa kanya ang galit ko.
But, the moment I saw her at that stage, while smiling, I can't help but to feel the bitterness that flowed into my whole system. Na... oo nga pala. She's successful now. She's now a professional model. Na kung sakaling magfail siya sa amin, okay lang. Kasi wala naman ng mawawala sa kanya. Kasi, successful na siya eh. Hindi na niya kami kailangan talaga. She's in a win win situation.
So, bakit pa niya kami pinupuntahan? Bakit pa niya pinipilit na kausapin kami? Why? Is it because she's guilty? Dahil alam niya na ang lahat ng mga nangyari sa amin ay kasalanan niya? Damn her! Is it all because of guilt, woman!?
I take note of that. That's she is only here because she's guilty of what she had done. Nothing more, nothing less. Mas pinagalab lang niyon ang galit sa sistema ko.
Kung bakit sumagi sa isip ko na yakapin siya at umiyak sa harap niya noong una kaming nagkita ay hindi ko na alam. Bakit nga ba sumagi iyon sa utak ko? Na kalimutan na lamang ang lahat at magsimula ng bago? She needs to suffer. Gaya ng kung anong nangyari sa amin!
Dahil nung mga panahong naghihirap kami sa pagkawala niya, she's just damn busy creating her career! To be successful!
Tinatak ko iyon sa utak ko. That's my mindset when it comes to her. At wala ng makakabasag pa niyon.
"Kasalanan ito ni Mika, eh! Kung bakit kasi bumalik pa siya..." Camille's voice filled into my ear.
Wala akong nagawa kung hindi ang umiwas ng tingin. Ang malamang may sakit si Bang ay talaga namang napakasakit sa akin! Bumabalik lamang ang mga alaala ko noon! Hindi na siya pwedeng mawala sa amin, she's very important to me! Hindi na pupwede!
"I know! Alam kong bumalik siya para kay Ara. And now that she knows that Ara's happy with someone else, gumagawa siya ng paraan!"
