bugün komşum beni evime bıraktı.
ona minnettar olduğumu söyledim.
muhtemelen defalarca.
hoş, unutmuyor olsam da defalarca söylerdim ya.
istersem onunla kalabileceğimi de söyledi.
o yaşlı bir kadın, benim gibi kimsesi de yokmuş.
ona zahmet vermek istemediğimi söyledim.
giderken başımı okşayıp "güzel yavrum, kapımı ne vakit istersen çalabilirsin." dedi. "tanrı her daim seninle olsun."
Yoongi'yi arıyorum ama telefonunu bir türlü açmıyor.
gerçekten beni terk etmiş olamaz, değil mi?
beynim yine bana oyun oynuyor olmalı.
beynim benden nefret ediyor, artık bunu biliyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
post-it ✓
Fanfictionbunun sonu yok, biliyorum. dünyadaki tüm kağıtlar, hatta tüm ağaçlar tükenene dek yazsam da günün sonunda kendimi bile hatırlamayacağım. 19'3'17 - 19'4'1 ﹃ too much angst ﹄