Yalnız, taekook ¡Texting¡

E

Sadkookie; Yalnızlık bahçesinde açan çiçeklerim, tıpkı senin gibi.

Bu aptal maskeyi çıkarıp sana vermek istiyorum, ama biliyorum ki çıkaramam sonsuza kadar.

Saklanmak zorundayım, çünkü çirkinim.

Bitirmek istiyorum acılarımı, hyung.

Ağla diyorum kendime, ağla ki boğazına dizilmesin acılar.

Gözyaşlarımı bitirmek istiyorum, hyung. Tüm acılarımı bir sandığa saklayıp uçurumdan aşağı atmak istiyorum. Ruhum daralıyor, kalbim sızlıyor her geçen gün.

Karanlık tekrar gülümsüyor bana, hyung. Soğuk tekrar titretiyor ruhumu.

Alıştım diyorum kendime, yalandı aslında düşüncelerim. Kurtulmak istediğim hâlde kendime attığım yalanlar, daha fazla kanatıyor yaralarımı.

Neden böyle olmak zorunda, hyung? Neden sen ve ben, biz olamıyoruz ki?

Tanrı'nın küçük kuklaları olan biz, neden o iplerden kurtulamıyoruz?

Sarsılıyorum hyung, kalbimde olan deprem sarsıyor beni.

Bakışlarımı çekemem, hyung.  Seni kaybettiğim için değil, ancak seni ölümüne özlesem dahi ellerini tutamayacağımı biliyorum.

Birbirimizin ellerini bıraktığımızdan beri körüm, hyung. Şimdi, kimin kim olduğu umurumda değil.

Benim ben olmadığım belli zaten, çiçeğim.

Kesinlikle, ben gerçek ben değilim. Haklısın, korkağın tekiyim sevgilim.

Gecenin aydınlattığı ay'ım karardı, hyung. Ay'ımı süsleyen yıldızlarım zaten yok oldu.

Sende yok oluyorsun, değil mi? Sende acı çekiyorsun, benden nefret ediyorsun.

Gözlerin benim etrafımı soğukkanlılıkla sarıyor olsa bile, bedenimi çoktan elden çıkardım.

Şimdi neler olduğu umurumda değil, hyung.

Sadece sen umurumdasın, sevgilim. Kalbim ve beynim, sadece senin için çalışıyor. Senin için ölüyorum, fakat fark etmiyorsun çiçeğim.

Kendimi affedemem, hyung. Kendimi ağlatmaya devam ediyorum, geçmişteki bizi isteyerek.

Sadece birazcık daha gitmeye ihtiyacım var, yalnızca bir adım daha, sonrasında tüm her şey biter.

Fakat yine aptalca duruyorum.

Belki o gün, birazcık, sadece şu kadar önünde dikilebilecek cesaretim olsaydı...

Herşey daha farklı mı olurdu, sevgilim?