Kaseta / LOTR Władca Pierścieni

Głosowanie cz. I

Galadwen, młoda elfka, córka królowej Merili, przechadzała się ulicami pięknej krainy, Złocistych Polan, znajdujących się na wchód od Mrocznej Puszczy, w Rhovanionie, które zewsząd otaczały cudowne budynki oraz wzgórza przyozdobione świecącymi złocisto kwiatami. To właśnie ze względu na ich ilość i intensywność koloru tych kwiatów została nadana nazwa owego królestwa. 

Ich kształt przypominał gwiazdki, miały po pięć płatków oraz osiągały niewielkie wysokości. Lepiej wyedukowane elfy wiedziały, że owymi kwiatami były tojeści pospolite. Zwykle rosły one w miejscach wilgotnych , dlatego więc tak wiele rosło ich na elfickich, bardzo często i starannie podlewanych oraz pielęgnowanych z ogromną czułością polanach.

Oprócz rażących żółcią malutkich roślinek nie sposób było nie zauważyć czerwonych róż o obsypanych ostrymi kolcami łodygach. Najczęściej mieszkańcy sadzali je we własnych ogródkach, nie jest jednak niemożliwe odnalezienie ich rosnących dziko.

Budynki owego królestwa oczarowywały swoją urodą - miały białe ściany, po których wspinał się potężny bluszcz bijący jaskrawą, a czasami ciemną, intensywną zielenią. Każdy domek miał drewniany ganek, jedynie schodki oraz podłogi wykonane były z cementowych płyt.

Wiele elfów zamieszkujących tamtejsze ziemie obdarowanych było artystycznymi duszami, co oznaczało nieskończone umiejętności plastyczne, czy też muzyczne, ale także wiele innych. Zdarzały się elfy, które śpiewały niesamowicie pięknie, tak cudownie, że słuchającemu zapierało dech w piersiach. Inni układali wiersze, przy których odczytywaniu, ale także podczas słuchania ich recytowania łzy same cisnęły się do oczu. Pozostali zaś oddali się malarstwu. Ci właśnie przedstawiciele ozdabiali swe podłogi własnoręcznie. Niewiele stworzeń miało okazję przyjrzeć się tym cudom z bliska - poza drobnymi zwierzętami, takimi jak pająki czy myszy. 

Dachy zwykle wykonane były z ciemnego drzewa dębowego. Wnętrza tych budynków były zbyt piękne, by jakiekolwiek słowa mogły je opisać. Zawierały niezwykle stare, ale zarazem piękne szafy, komody, stoły, ozdoby. Z każdego domu biło światło. Niektórym, którzy mieli możliwość obejrzenia tych budowli, owe światło dodawało otuchy, karmiło ich spokojem i wprowadzało w błogi stan. Dróżki od domów prowadziły do jednej głównej drogi - wszystkie wykonane ze starannie dobranych kamieni. 

W krainie nie brakowało targów z ciekawymi pamiątkami oraz przepysznym jedzeniem. Jeśli ktoś interesował się magią, mógł odnaleźć sklepiki z eliksirami, czy wróżbitów. Jakkolwiek, niewiele elfów ze Złocistych polan specjalizowało się w tej dziedzinie. Większość preferowała botanikę, sztuki walki, czy weterynarię. 

Szczególnie w ostatnich latach weterynarze praktycznie nie zaprzestawali pracować, co jednakże nie cieszyło ich ani nikogo z mieszkańców, bo to oznaczało, iż zwierzęta częściej chorowały. Co było przyczyną tego zjawiska - nikt nie znał na to odpowiedzi. Najbardziej obawiano się, że pacjentami w klinikach zostaną konie, gdyż to właśnie w Złocistych Polanach hodowano prawdziwie królewską rasę koni o zdolnościach i wytrzymałości, które prawie równały się z umiejętnościami Cienistogrzywego. Nie mieli ich wiele, nie były to jednak mearasy, ponieważ dosiadać ich mogli jedynie władcy Rohanu. Rasa tych koni nie jest nikomu znana, mieszkańcy strzegą informacji o nich najlepiej jak tylko potrafią. Gdyby ktokolwiek spoza krainy dowiedział się o istnieniu tych iście doskonałych koni, królestwo nie odgoniłoby się od złodziei, zbójców, czy ataków.

Pomimo przykrych zdarzeń, które nękały krainę, księżniczka z dumą wpatrywała się w swą ojczyznę. Bardzo ją kochała, a w szczególności jej walory przyrodnicze. Nie przepadała jednak za niektórymi mieszkańcami, lecz ze względu na funkcję, którą pełniła w królestwie, musiała nawiązywać stałe kontakty z poddanymi.
Sama nie uważała się za Panią. Starała się być sobą - szczęśliwą, młodą elfką, przez starszych mieszkańców nazywaną "niezrównoważoną psychicznie", nieobliczalną, zanadto radosną, jednocześnie aż nazbyt miłą oraz formalną wobec osób, które na to nie zasługiwały.