Μεσονύκτιοι Συλλογισμοί

Πνευματική ανελευθερία

Μάιος, 2019

Εσύ έζησες σήμερα; Γεύτηκες το ελιξίριο της ζωής ή το αρνήθηκες καθώς θεώρησες ότι ήταν κάποιου είδους δηλητήριο; Ή μάλλον θα το θέσω αλλιώς. Είσαι ευτυχισμένος με τη θέση που κατέχεις στη ζωή σου; Είσαι ο πρωταγωνιστής ή απλά ένας κομπάρσος, που γυροφέρνει σε σοκάκια μοναχικά γυρεύοντας τάχα μία στάλα ευτυχίας; Τα λόγια μου, θαρρώ πως σαν λεπίδες κόβουν προσπαθώντας να διεισδύσουν στη ψυχή, αναζητώντας ανείπωτες απαντήσεις. Μύχιες επιθυμίες. Λόγια βουβά.

Μονίμως κρυβόμαστε. Φοράμε προσωπεία σκάρτα με σκοπό να δείξουμε κάτι άλλο. Κάτι πιο... κομφορμιστικό. Όλα υποπίπτουν στο φάσμα ενός υπερεγώ, μίας εμμονικής σκέψης. Ενός φόβου. Τί φοβόμαστε εν τέλει; Τί μας κρατά από το να κομματιάσουμε το ψεύτικο προσωπείο, που τόσο πειστικά παριστάνει τον πραγματικό μας εαυτό; Ένα τίποτα. Ναι, αναγνώστες. Ένα απόλυτο και εντελώς άψυχο, μηδαμινό και ανούσιο τίποτα. Καιρός είναι να σπάσουμε τα δεσμά μας. Να κόψουμε τα νήματα που εσφαλμένα νομίζουμε ότι μπορούν να μας κινούν. Δεν είμαστε έρμαια, μήτε μαριονέτες κανενός. Δεν ανήκουμε σε κανέναν. Αποτελούμε περιπλανόμενες ψυχές της σελήνης, του ουρανού και των άστρων. Ελεύθερες, απέραντες, γεμάτες φως και πνευματική διαύγεια. Είμαστε τα χρώματα σε πίνακες του Μονέ και του Βαν Γκογκ, η επιδέξια λεπτομέρεια στους πίνακες του Μποτιτσέλι. Οι απαλές νότες στις συνθέσεις του Σατί και η ένταση μαζί με το πάθος στις συνθέσεις του Τσαϊκόφσκι. Είμαστε η φιλοσοφία στα βιβλία του Ντοστογιέφσκι, τα ποιήματα σε ξεχασμένες περγαμηνές του Μποντλέρ και ο ρομαντισμός στα θεατρικά του Σαίξπηρ. Αποτελούμε ζωντανές υπάρξεις γεμάτες πάθος, όνειρα και ρίσκο.

Εσύ λοιπόν που διαβάζεις αυτές τις άψυχες λέξεις, κάνε μια ψυχική ενδοσκόπηση. Μια αναθεώρηση του παρόντος. Διερωτήσου. Αμφισβήτησε. Άναψε το φιτίλι που παραμένει μελαγχολικά σβησμένο μέσα σου. Κυνήγησε το άγνωστο, προχώρα σε μονοπάτια που δεν έχεις ξαναπερπατήσει. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου και δες τον κόσμο γύρω σου. Παθιάσου με τη ζωή. Αναζήτησε το ρίσκο. Αλίμονο, μην καθηλώνεις το πνεύμα σου στο δόλιο κελί της αδράνειας. Του σκοταδισμού και της πνευματικής τύφλωσης. Γιατί, τί είναι χειρότερο από το εμείς οι ίδιοι να τυφλώνουμε τον εαυτό μας, μπήγοντας τα δάχτυλα βαθιά μέσα στους οφθαλμούς μας; Τί είναι χειρότερο, ξανά ρωτάω, από το να υπογράφουμε οι ίδιοι τον εξορισμό μας από μια ζωή, που δόθηκε απλόχερα στο πρόσωπό μας; Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τίποτα δεν είναι χειρότερο από αυτό, φρονώ. Τίποτα δεν είναι πιο λυπηρό, πιο στενάχωρο και φρικτό. Πάψε λοιπόν να δέχεσαι αβασάνιστα ό,τι σου προσφέρουν. Να υπακούς γονυπετώς στις επιταγές μιας ηγεσίας, όποια και αν είναι αυτή. Να θυσιάζεις τα οράματά σου στον βωμό του κομφορμισμού. Όχι! Δεν θα υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτό το ατέρμονο βάσανο. Δε θα ριχτείς μονάχος στον λαβύρινθο μιας παράνοιας σαν αυτή.

Και γω υπερήφανη που γράφω λόγια παρηγοριάς και πνευματικής αφύπνισης, δέσμια παραμένω στις αλυσίδες της συνείδησης. Της ενοχής και των ενδοιασμών. Ιδού λοιπόν η ειρωνεία. Εσύ δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις, γιατί τον εαυτό σου τόσο βαθιά πληγώνεις; Τέκνον Βρούτε! Ιούδα Ισκαριώτη! Διαπράττω προδοσία αυτή τη στιγμή ενώπιόν μου, καθώς θα πέσω για ύπνο έτοιμη να αναπαράγω την ίδια σάπια ρουτίνα μόλις ξυπνήσω. Ίσως εν τέλει τούτα τα λεγόμενα σε μένα απευθύνονται κυρίως. Μάλλον η πικρία που γεύομαι κατάντησε ανυπόφορη. Απελπιστική. Γι'αυτό και γω γράφω. Μήπως και καταφέρω να χαθώ για λίγο στον ιδεατό κόσμο. Στα οράματα.

Δικηγόρος των ιδεών κατέληξα, μα εντελώς αποτυχημένη. Ούτε μια δίκη δεν κέρδισα. Ξαναγυρνάω επομένως σε αυτό το άψυχο, μηδαμινό και ανούσιο τίποτα που τόσο σας (με) προτρέπω να προσπεράσετε. Αυτή είμαι. Μια θερμή υποστηρίκτρια του λόγου, η οποία δειλιάζει τη στιγμή που έρχεται αντιμέτωπη με τη πράξη. Χειροκροτώ λοιπόν τον εαυτό μου. Επικροτώ την δειλία μου. Πάω για ύπνο.