Μεσονύκτιοι Συλλογισμοί

Bullet ride

Αύγουστος, 2019

Είμαι αλλοπρόσαλλη. Ευέξαπτη και επιρρεπής σαν ετοιμόρροπο αρχοντικό περασμένων εποχών. Δεν γνωρίζω αν βρίσκομαι στο τώρα, στο χθές ή στην ατίθαση εφηβεία μου. Νιώθω σάμπως και πέρασαν αιώνες και το χθες φαντάζει μακρινότερο από ποτέ. Τα βέλη του παρελθόντος επιτίθενται στη σάρκα μου. Δεν είμαι σίγουρη αν τα αισθάνομαι. Αν πονάω, καθώς η κοφτερή αιχμή τους σκίζει το δέρμα μου. Δεν μπορώ να δω αν χύνεται αίμα. Η όρασή μου είναι θολή. Το στόμα μου στεγνό. Στην άκρη της γλώσσας μου μπορώ ακόμα να γευτώ τη γλυκόπικρη γεύση του κρασιού. Είχα μεθύσει χθές. Ή προχθές; Ίσως η ύπαρξή μου είναι συνυφασμένη με τη μέθη και από τότε που κηλίδωσα με αίμα και κρασί τη μοίρα μου, έχασα τον χρόνο.

Υποθέτω λοιπόν πως δεν πρέπει να θεωρήσω παράδοξο το γεγονός πως τώρα νιώθω μεθυσμένη. Το πιο πιθανό είναι να νιώθω και αύριο. Και μεθαύριο. Πάλι χαμένη θα'μαι κάπου στο κατακάθι του μπουκαλιού, μαζί με γλυκόπικρες αναμνήσεις. Ίσως εν τέλει αυτές γεύομαι στην άκρη της γλώσσας μου. Σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων μου μού παρουσιάζονται με ιλλιγιώδη ταχύτητα, σαν κάποια κινηματογραφική ταινία. Η ζωή μου φαντάζει με κωμικοτραγική κινηματογραφική ταινία τούτο το ιδιάζον πρωινό.

Μήπως υποπίπτω στα δίχτυα της παραφροσύνης; Το κενό ρουφάει την ρευστή μου υπόσταση. Δεν βρίσκομαι σε κάποια χρονική βαθμίδα. Κείτομαι κάπου στο χάος, με συντροφιά μια πληθώρα σκέψεων. Πού είμαι; Το μυαλό μου τρέχει σε περασμένες αυγουστιάτικες νύχτες, στα μελαγχολικά μεσημέρια κάποιας βροχερής Τετάρτης. Σε πολύωρες διαδρομές με λεωφορεία κάποια απογεύματα Σαββάτου, που τώρα μου φαίνεται πια πως διήρκησαν όσο η λάμψη μιας αστραπής. Τότε, εκείνες τις Τετάρτες, εκείνα τα Σάββατα... Ήθελα να φύγω. Να δραπετεύσω από τα δεσμά του παρόντος. Να έρθω στο τώρα. Μα τώρα θέλω να χαθώ σε κάποια ατελή τρώγλη. Να μην με αγγίζει ο χρόνος.

Κουράστηκα να ταξιδεύω πάνω σε μια σφαίρα που διαπερνά σαν το σίφουνα τα χρόνια της ζωής μου, σχίζοντας τον άνεμο. Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέρμονο βάσανο; Ποιος διάολος πάτησε την σκανδάλη και με εκτόξευσε μίλια μακριά από τα σπάργανα της βραχυχρόνης, μέχρι στιγμής, ζωής μου; Ποιανού το άτυχο στήθος άραγε θα διαπεράσω; Ποιος ξερει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ή θα καβαλήσεις τη σφαίρα ή θα πεθάνεις. Είσαι έτοιμος ταξιδιώτη; Έτοιμος για μια διαδρομή δίχως στάσεις; Εμπρός, ΠΥΡ! Ίσως σε δω φευγαλέα στη πορεία μου. Θα σου κλείσω το μάτι. Μπορεί όμως εσύ να μην με δεις. Καλό ταξίδι στο χρόνο. Καλή αντάμωση αν τύχει να ιδωθούμε ποτέ.