Yıl 1962, masum bir kalbin parçalara ayrıldığı o gündeyiz. Bir kalp var korkuyla hızlanan, bir nefes var endişe ile kesilen. Kısa bir hayat son buldu 1962'de. Bedeni sapasağlam olmasına rağmen ruhu ölmüş bir genç kızla beraberiz. Tüm hayalleri kül olmuş, rüzgar hayallerinin küllerini acımasızca savuruyor. O küllerin şimdi bir kısmı denize karışmış durumda. Genç kızın hayalleri ile birlikte, sahip olduğu sevdikleri de gözden kayboluyor. Ne sırtını yaslayacak babası, ne sığınacak bir annesi, ne danışacak abla ve abisi vardı hayatında artık. Hiçbir şey, hiç kimse yoktu şimdi. Sanki kaderi kurşun kalemle yazılmış ve Orhan Avcı tek seferde silmişti. Zühal Kara, artık adaletin var olduğuna inanmıyordu. Hiç saymadı kaç sefer yardım istediğini ancak pes ediyordu. Paramparça olmuş, inancını kaybetmişti. On beş yaşında ve şimdiden zorlu bir yaşantıya atılmıştı istemeden. Tek başına kalmıştı, kimse yoktu. Bir kız dünyaya getirmiş ve şimdi onu tam on altı yaşında adaletsiz dünyanın ellerine bırakıyordu. İstemeyerek de olsa gözü görmüyor kulağı duymuyordu... Tıpkı melekler gibiydi, kızının canını yakıyordu. Acımamak için kör ve sağırdı şimdi.
