Islak ve çamurlu yolları koşarak eve vardım. Üstüm başım pislik içindeydi. Keşke annem yine kızsa, keşke annem dövse paralasa diye ettiğim dualar boşuna çıktı ama ne ben eve koşarak geldim ne de annem dövdü beni. Sadece aynı boşluğa tekrar düştüm. Gecenin karanlığında yattığım yerden fırlayıp yere düşünce sesimi duyan abim yanıma gelip yatağıma geri yatırıp yanıma uzandı. Saçlarımla oynarken yine beraber uyumuştuk. Saatler geçmiş abim kalkmış üzerini değiştirirken gözlerimi kapadım. Aklıma geldikçe gözlerim doluyor gözlerim doldukça da içim yanıyordu. Tam 8 sene olmuş ve ben bu 8 sene de bi an bile olsa yürüyememiştim. Acılarımı içime atmaya çalışırken gözümden akan yaşı abim farkedip akan gözyaşlarımı eliyle silip alelacele odadan çıktı. Gözlerimi açıp yattığım yatakta doğruldum. Üzerimi değiştirmem gerekiyordu ama bunu yapmam için bile annemin odaya gelmesi lazımdı. Yıllarca tuvalete bile annem olmadan gitmek benim için bir kabustu. Abim gidince dünyalar tatlısı annem odaya girip o güzel gülümsemesi odayı doldurana kadar gülümsedi. Gözlerimin içine bakıp beni kalkmaya cesaretlendirir gibi gözlerimin içine bakıp
"Keşke diyorum şu Serap Özgü programına katılan ismini vermek istemeyen kadın triplerinden çıksan"
annemin dediklerine gülerken annem gece gördüğü rüyayı anlatmaya başlamıştı.
"Ay estağzu billah rüyamda ak sakallı bi adam gördüm seni gösterip duruyordu "deyince
Acaba bu rüya ne demek anne kız deyince annem bi kahkaha atıp yatağa attı kendini
"Bence ak sakallı dede diyo ki atın bu kızı evden bunun kafası çalışmıyo diyo. Ama allahtan ben insaflıyım da kendi insiyatifimi kullanıp seni atmıyorum. "
"Yaa anne "
diye gülüşmeye başladım. Annem bana hiç sakat muamelesi yapmamış aksine daha da zor şeyler isteyip tek ayak üstünde durmamı sağlamıştı. İlk zamanlar tek başına otobüse bile binemeyen ben şimdi yerden toz kaldırıyordum. Annem dolabı açıp elbiselerime bakarken annemle benim hiç de alışık olmadığımız bi durum yaşandı. Babam eve gelmişti.
Babamı evde gören annem espriyi patlattı.
"Ay yoksa seni işten mi attılar !,
Yoksa acilen ya orduya dön ,
Ya da Rabia yı dilendirelim."
Babam anneme kızsa da ben hiç kızmıyordum anneme.
Belki de en mantıklı olanını annem düşünüyordu insanlar gözünde ki değerim yürüyemeyen aciz yorgun bi kız imajıydı. Ama annem bunu her seferinde yıkmayı başarmıştı. Babam bana hiç kıyamazken annem bana evdeki boyumun yetiştiği her yerdeki camları bile temizletirdi. On yaşından beri yürümeye hasret bu kızın aciz değil savaşçı olduğunu herkesin anlaması gerekiyordu.
Babam annem kızgın kızgın bakarken bir an da müjdeyi verdi.
"Yürüyeceksin,
Yürüyeceksin,"
Kulağımda aynı sözcükler yankılanırken annem tüm aşkıyla babama bakıyordu. Bu güzel kelimeye inanmayı o kadar çok istiyordum ki,,,
Yürümeyi,
Koşmayı,
yuvarlanmayı, öyle özlemiştim ki, içimden çığlık atmak gelse de diğer tüm yaşadığım yarım mutluluklar gibi olmasın diye azar azar sevinmeyi tercih ediyordum. Ne bi çırpıda babama sarılmıştım ne de anneme bakarak ağlamıştım.
Baba" sigorta dan haber anca geldi zaten gelecek vaat ettiği için yurt dışı masraflarını karşılayacaklar. Süresi belli olmayan bi süre bizi bekliyor. "
Tam babama sarılacakken yatağın kenarında oturan annem sevinçten ağlayarak ellerini açıp dua etmeye başladı.
"Ey güzel Allahım sen bize hayırlı kapılar aç, yavrumu kimseden eksik geride bırakma ."
Babama sarılmış vaziyette dururken annem telefona sarılıp teyzemi çoktan aramıştı bile.
"Ablaaaam!!
Şükür rabbime yürüycek benim yavrumda
Hacı şimdi söyledi."
Ağlayarak söylediği bu cümle içimi parçalarken bi yandan da ayaklarımı yerden kesiyordu.
Yüriycem
Ben yürüycem
Hem de ben
Yürüycem,,
Selam aklı başında canın okurlarım hızlı bi başlangıç yapıp daha kimin kim olduğunu açıklamadan yazmaya başladım. Ama ilerleyen bölümlerde herkesi göreceksiniz. Hepiniz benim icin çok değerlisiniz
