ARAF

Yeni Bir Hayat

  Yine bir okul günü müdür kapısına yakın bir masada müdürü bekliyordum. Ayaklarımı masaya koydum kulaklığımla müzik dinliyordum. (Manga-bir kadın çizeceksin.)

Hocalardan biri gelip kaldır ayaklarını müdür geldi müdürün odasına geç dedi. Geçtim odaya kapıyı çalmadan girdim. Kulaklıklarımla hala şarkı dinliyordum.

"Senle ne yapıcaz kızım. İşlediğin suçun haddi hesabı yok. Kime diyorum taksana beni" deyip masasından kalkıp kulaklığımı çıkarıp telimi yere attı.

(Canım telim öyle masumca yere devrildi.)

"Yeter sen akıllanmayacaksın. Suçunun haddi hesabı yok kızım sen, anlaşıldı okuyamayacaksın. "

" Doğru hesabı yok çetelesini tutamadım, ben de. Unutuyorum ara ara ama saolun siz her dakika hatırlatıyorsunuz. "

" Okul mokul yok sana terbiyesiz gerizekalı."

Hızlı hızlı nefes alıyordu bende öylece tepkisiz onu dinliyordum.

"Kızım tepki versene gerizekalı şizofren. "

" Teşekkür ederim iltifatlarınız için."deyip güldüm.

Yerden aldım telimi.

Sonra çok sinirleneceğim bir şey duydum.

"Annene acıyorum çok güzel evladı varmış gerçekten. "

"Annem hakkında böyle konuşma. "

"Ne olur ölüsü mü hortlar. "

Sinirlendim ve masadaki eşyaları devirdim yere, sandalyeye tekme attım.

Ayağa kalktı.

"Düzelt çabuk burayı devletin malına zarar verdin. "

"Düzeltmiyorum. "

"Öyle mi." dedi ve tokat atmak üzere elini kaldırdı hava da tuttum. Yüzüne baktım çok kötüydü.

"Katnemliğiniz yüzünüze yansımış hocam. "dedim.

" Çık dışarı!!"diye çıldırdı.

Çıktım kapı da babam" sen akıllanmayacaksın "deyip kolumdan tutup beni arabaya bindirdi.

Terminale getirdi.
" Babaannene yollayacağım seni senden uzak bana her yer cennet."deyip  beni otobüse bindirdi.

(Kargolasaydın daha kolay olurdu.)

Yeni bir hayata başlıyordum bu beni heyecanlandırmamıştı. İzmir 'deki hayatımı bir kenara bırakıp yeni bir başlangıç yapmak üzere yıllarca beni arayıp sormayan babaannemin yanına gidiyordum.

Annemin ölümünden sonra bile beni arayıp sormayan bir kadındı babaannem.

Babamın yeni karısı bana durmadan laf sokarken eziyet çektirirken yanımda değildi mesela.

Annem öldüğü için hayata tek tutunmayı ve istediğimi yapmayı öğrendim ben. Tek başıma ayakta kalmayı öğrendim.Şimdi beni karanlığımdan yıllar sonra çıkaran bir kadının yanına gidiyorum.

. . . . Her şey de suçu vardı. . . .

Sokaklarda bankta uyuduğum günler vardı. Üvey annemin babamı kışkırtıp beni dövdürdüğü günler vardı. Tavan arasında tavandan' yağmur damlaları' sızarken onun eşliğinde ağladığım günler oldu.