Zawgyi ver
-----------
ခ်ယ္ရီပန္းတို႔ ပြင့္ရာ ေက်ာင္းသြားလမ္း
တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ပန္းေရာင္ႏုႏုမ်ား
စီခင္းလ်က္႐ွိသည္။
ေႏြဦးရဲ႕ သဘာဝအရ ခပ္ေျပေျပတိုက္ေနေသာ
ေလညင္းတို႔ေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီနံ႔သင္းသင္းကို
ခံစားမိသည္။
မနက္ခင္းမွာ ရသည့္ ခ်ယ္ရီနံ႔က တစ္ေန႔လံုးရဲ႕
အားအင္လည္း ျဖစ္သည္။
စက္ဘီးကုိ နင္းကာ လက္တစ္ဖက္က
ႏို႔ေအးဗူးကိုကိုင္လ်က္ ေက်ာင္းလာေသာ
ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံမွာ ဂ်ဴနီယာေလးမ်ား အတြက္ေတာ့
အထူးအဆန္းတစ္ခုလိုပင္။
"အကို!!!"
အေနာက္ဖက္ တစ္ေနရာမွ အသံေၾကာင့္
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..........။
ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ေတြ မွားတာလား ဒါမွမဟုတ္
အေတြးေတြလြန္ကာ ျမင္ခ်င္သည္ကို
ျမင္ေနတာမ်ားလား?
ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနသည့္ ပံုရိပ္ကေလးက
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကေလးငယ္ ဟ်ဴးနင္းခါအီပင္။
အႏွီပံုရိပ္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္႐ွိရာ ေနရာဆီသို႔
ေျပးလာေနသည္။
မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္လံုးကို မွိတ္ခ်ကာ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္
ထားလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ အေတြးလြန္ေနျခင္းပင္။
"အကို ဘာလို႔ မ်က္လံုးႀကီး မွိတ္ထားတာလဲ?
မ်က္လံုးထဲ ဖုန္ဝင္သြားလို႔လား?"
မဟုတ္ေသးပါဘူး......ကြၽန္ေတာ္ျမင္တဲ့
ပံုရိပ္ကေလးက စကားေရာေျပာေနတာလား?
"အကို!"
"ဟင္"
လက္ေမာင္းကို လက္ခနဲကိုင္လာသည့္ အခါမွ
နဂိုအေျခအေနသို႔ ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာသည္။
"ဟ်ဴးနင္း?"
"အင္းေလ ဟ်ဴးနင္းခါအီ! ကြၽန္ေတာ့္ကို
ျမင္ရက္သားနဲ႔ကို"
"ေဆာရီး ဟ်ဴးနင္း အကိုက ဟိုေလ မ်က္လံုးထဲ
ဖုန္ဝင္သြားလို႔"
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ? ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပ!"
"ရၿပီ ရသြားၿပီ အခု အဆင္ေျပသြားၿပီ"
