Zawgyi ver
----------
'Trip ထြက္ရမည္' ဟူေသာ ဆရာမရဲ႕ စကားသံ
အဆံုးမွာ တစ္ခန္းလံုးရဲ႕ ဆူညံသံမ်ား။
ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ေပါ့။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ trip ထြက္ရတာ
တကယ္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတယ္
မဟုတ္လား?
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အကိုေယာန္းဂြၽန္း
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး
အူျမဴးေနခိုက္ အေတြးထဲ
ျဖတ္ခနဲဝင္လာသည္က ကြၽန္ေတာ့္ကေလးေလး။
ကြၽန္ေတာ္သြားရင္ သူတစ္ေယာက္ထဲ
ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
"အကိုေယာန္းဂြၽန္း"
"ဟင္ ဘာလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္သြားရင္ ဟ်ဴးနင္းက တစ္ေယာက္ထဲ
က်န္ခဲ့မွာေပါ့"
"သူ႔မွာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ႐ွိတာလား?
တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိမွာေပါ့
အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔ "
တျခားသူေတြ ႐ွိတာမွန္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္မွ စိတ္မခ်။
ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနတုန္းမွာေတာင္
သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြက ပုခံုးကိုင္လိုက္
႐ိုက္လိုက္ ပုတ္လိုက္နဲ႔ အသားယူေနတာကို၊
ကြၽန္ေတာ္သာ မ႐ွိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား
ဖြန္ေၾကာင္ခံေနရမလဲ?
ေတြးၾကည့္ယံုနဲ႔တင္ ရင္ပူလာၿပီ။
"မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ"
"ဒါဆို မလိုက္နဲ႔ေနခဲ့"
အကိုေယာန္းဂြၽန္းရဲ႕စကားကို ၾကားၿပီး
မိနစ္ဝက္ခန္႔ အခ်ိန္ယူကာ စဥ္းစားမိသည္။
တကယ္ မလိုက္သြားဘဲ ေနခဲ့သင့္လား?
ေက်ာင္းtrip ကို မလိုက္ဘဲ ေနခဲ့တာ
အေယာက္တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္သာ
႐ွိတာ။
အဲ့တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ရင္လည္း
ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တကယ္ မလိုက္ဘဲ ေနခဲ့ရမလား?"
"ခြၽဲဆူဘင္း!!!!!! မင္းမလိုက္လည္း ေနခဲ့ေပါ့
ငါကေတာ့ ဆရာမကို မဟုတ္တာေတြ
သြားေျပာမွာပဲ"
