DELİ DOLU.

Acı

12.Bölüm

"Duru sana diyorum bana bir açıklama yap"dedi Kaan sinirle dişlerini sıkarak.

"Kaan ben Enes'den hoşlanıyorum ve öptüysem ne olmuş o da benden hoşlanıyor"dedim sakinlikle ve odama çıkacağım sırada Barkın konuştu.

"Duru o çocuk tehlikeli"dedi.

"Her şeyi sen biliyorsun dimi Barkın bence kız arkadaşını daha fazla bekletme ve bana da karışma."dedim öfkeyle.Sinirlenmiştim.

"O çocuk benim düşmanım mağazada karşılaşmanız tesadüf mü sanıyorsun seni bana karşı kullanıyor o çok tehlikeli"dedi.Bunun üzerine Kaan lafa karıştı.

"Duru'yu sana karşı mı kullanıyor?"dedi."Evet Enesle kavgalıyız ben...onun sevgilisiyle çıkmıştım bu yüzden Duru'yu kullanıyor"dedi.Hadi canım.Tam da senden beklenilecek bir davranış Barkın.

"Pardon da bu konu beni ilgilendirmiyor"dedim."Senin benim zaafım olduğunu düşünüyor."dedi Barkın sakince.

"Duru ve sen"dedi Kaan ve kahkaha ile gülmeye başladı Buse ise kafası karışmış gözlerini büyültmüş bizi dinliyordu.Kaan'a mal mısın bakışlarımı gönderdim ve zar zor sustu.

Kaan bir yandan gülmekte haklıydı.Barkın bana değer verecek değildi.

"Bu çok saçma Barkın"dedi Kaan."Bu konu beni ilgilendirmiyor ve tek bildiğim şey ben Enes'in duygularından eminim"dedim ve yukarı depar atarak çıktım.

Duygularımdan emin değildim aslında Enes'den sadece hoşlanıyordum.Pijamalarımı giyip kendimi yatağa attım ve gözlerimi kapadım.

Telefonumun ısrarla çalması üzerine yerimden sıçradım.Daha hava aydınlanmamıştı saat 5:30 du.Telefonumun ekranına baktım.Barkın arıyordu.Bu saatte ne diye arıyordu?Hemen açtım.

"Alo"

"Duruu"dedi sesi çok kötüydü.

"Barkın iyi misin?"dedim telaşla.

"Sana..ihtiyacım var..Duru yanıma gel....ben artık hayatta tekim Duru kimsem yok"dedi.Ağlıyordu hem de hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

"Barkın bir şey mi oldu?"dedim.

"Üvey annem....o....öldü"dedi.

"Neredesin?"dedim.

"Evdeyim"dedi sesi zorlukla çıkıyordu."Hemen geliyorum"dedim ve telefonu kapattım.Apar topar elime geçeni giydim.

Her yer karanlıktı koşa koşa oraya gittim.Evin kapısı aralıktı.İçeri girdiğimde etrafıma bakındım.Hiç ışık yanmıyordu.Uzun camın yanında Barkın'ı gördüm.Ayaklarını kendine çekmiş eliyle başını tutuyordu.

"Barkın"dedim ve yanına oturdum.Sokak lambasının perdenin arasından sızmasıyla yüzünü gördüm.Gözlerinin altı kırmızıydı.

"Duru beni bırakma"dedi ve bana sarıldı.Kafasını omzuma koydum ve saçlarını okşamaya başladım.

"Ağla"dedim.Sürekli içini çekiyordu ve yaşlarının süzüldüğünü elimle hissedebiliyordum."Ben herkesi kaybettim Duru ben zavallının tekiyim"dedi hıçkırarak.

"Şşştt ben senin her zaman yanındayım"dedim o ağlayınca içim sızlıyordu.O yumuşak sarı saçlarını okşamaya başladım."Hasta mıydı?"dedim.

"Evet göğüs kanseriydi birçok kez tedavi gördü ama işe yaramadı her şey elimden kayıp gitti Duru ben sevdiklerimin hepsini kaybettim"dedi.Durumu çok kötüydü.

Güneş doğuyordu.Yüzünü elleriyle sakladı."Barkın bana bakar mısın?"dedim ve yüzünü bana çevirdim.

"Benden utanma bu utanılacak birşey değil"dedim.Bir kez daha bana sarıldı hiç bırakmayacak gibi sım sıkı.

Barkın yüzünü yıkamaya gidince Kaan'ı aradım.

"Alo Kaan çabuk Barkınlara gel dün gece annesi vefat etmiş."dedim bir çırpıda.

"Hey bir dakika nasıl olur hem sen orada ne arıyorsun"dedi Kaan şaşkınca.

"Gelince anlatırım çabuk olun"dedim ve telefonu kapattım.Barkın üstünü değiştirmişti.

15 dakika içinde bizimkiler geldi.Buse geldiği gibi bana sarıldı.Kaan ise endişeliydi.Tolunay hemen Barkın'ın boynuna atıldı.

Artık Barkın yalnızdı.Kimsesi yoktu.Tek bir kişi vardı o da abisiydi fakat o da hapisteydi.

"Kuzen çok üzgünüm"dedi ve ağlamaya başladı.Kaan da Barkın'a sarıldı.

Akşam üstü babaannem ve Barkın'ın amcaları da eve geldi.Hepsi Barkın'a destek olmak istiyorlardı fakat Barkın odasına çekilmiş ve dışarı çıkmıyordu.Cenazeyi evden çıkardılar.

Kaan ve Tolunay iki saattir Barkın'a sesleniyorlar fakat cevap alamıyorlardı.

"Durumu çok kötü"dedi Kaan endişeyle.

"Yalnız kalmaya ihtiyacı var canım"dedi Buse Kaan'a bakarak.

Ben daha fazla dayanamayarak Barkın'ın odasına daldım.Yatağa uzanmış tavana bakıyordu.

"Barkın"dedim.Ama tepki vermedi.Yanına gidip oturdum ve elini tuttum.

"Ben senin yanındayım Barkın her zaman"dedim.

Ne desem fayda etmezdi biliyorum.İçinde kim bilir ne fırtınalar kopuyordur.Acısı çok ağır.Ama onu böyle gördükçe içim parçalanıyor işte.

Elimi tuttu ve yanağına götürdü.Sevgiye ihtiyacı vardı.

Yanağını okşadım."Barkın kendini bu kadar harap etme biliyorum çok üzgünsün elimden birşey gelmiyor ama seni böyle gördükçe.."sözümü tamamlayamadan yüzüme öyle bir baktı ki gözlerindeki o acıyı gördüm.

"Hepimiz üzülüyoruz"diye tamamladım."Beni bırakma"dedi sadece.Bir süre daha yüzüme baktı ve sonra uyudu.Onu bırakıp aşağı indim.

Gece eve döndük.Barkın hala uyuyordu.Yanında Tolunay vardı o yüzden içim rahattı.

Eve gelince soğuk bir duş aldım ve pijamalarımı giyip kendimi yatağa gömdüm.

Sabah geç kalktım ve Buseyle hızlıca bir kahvaltı yaptık.Kaan evde yoktu.Sanırım Barkındaydı.Hemen telefonumu bulup Kaan'ı aradım.

"Kuzen neredesin?"dedim.

"Duru...biz biz Barkın'a engel olamadık."dedi."Kaan ne oldu"dedim telaşla.Kaan'ın sesi endişeli geliyordu.

"Barkın evi ateşe verdi....."