O zapomnieniu
Nie jest trudno zapomnieć. Codziennie o czymś zapominamy. O c z y m ś. Ale nie o k i m ś. O kimś nie da się zapomnieć. Nie da się, prawda? Nie da.
Pamięć ludzka ma swoje luki. Dlaczego nie jesteś jedną z tych luk? Dlaczego nie mogę o Tobie z a p o m n i e ć, choć tak bardzo tego chcę? Dlaczego?
Chciałam być Twoim zapomnieniem. Chciałam być. Chciałam. Być.
Może Ty będziesz moim zapomnieniem? A może odejdziesz w zapomnienie? Nie. Nie zrobisz tego. Ja Ci na to nie pozwalam. Jak mam Ci na to pozwolić?
Skrobię Twoje imię w zeszycie. Twoja twarz wryła się w moje zamknięte powieki. Oddycham w rytm bicia Twojego serca. Czuję Cię pod skórą.
Jak mam zapomnieć? Chcę zapomnieć. Zapomnij! Z a p o m n i j. Proszę, błagam.
Bo nie jesteś mój.
I nigdy nie będziesz.
Nie mogę pamiętać o kimś, kto nie należy do mnie.
Zapomnij.
Proszę, z a p o m n i j.
FirstLostGirl
YOU ARE READING
something
Teen FictionOtrzymałeś właśnie wyjątkową przepustkę do wnętrza mojej głowy. Masz dwie możliwości: a) wyrzucić ją do kosza, b) zagłębić się w zakamarki mojego mózgu. Wybór należy do Ciebie. Daję Ci go, żebyś miał poczucie kontroli. Teraz to nie ja panuję nad sy...
