If they even know

.

If they even know deel 2.

'Omgg vandaag gaan we op kamp!', zegt Anouk enthousiast. Silke, Myrthe en ik lachen. Onze mentor komt de klas binnen gelopen. 'Jongens en meisjes we lopen dadelijk gezamelijk naar de bus en dan ga je netjes in de bus zitten en niet klieren dus', streng kijkt hij naar Luka. 'Wat nou?!', zegt Luka en hij kijkt meneer van Dalen beledigt aan. Meneer van Dalen lacht en zegt, 'kom schuif je stoel aan we gaan!' We lopen naar de bus. Anouk en Myrthe stappen als een na laatste de bus in. En Silke en ik als laatste. Als ik de bus instap voel ik een rilling over mijn rug. Mijn haartjes op m'n arm gaan overeind staan. Ik wrijf over mijn arm en ga snel naast Silke zitten. In de bus staat een vrolijk liedje op en de buschauffeur fluit vrolijk mee. Na een paar minuten zet hij de radio zachter en pakt hij de microfoon. 'Goedemorgen jongens en meisjes'. 'Hebben jullie er zin in?' Heel de bus schreeuwt ja! 'Mooi het is ongeveer 2 uur rijden blijf heel de weg gewoon zitten en dan breng ik jullie daar veilig heen', zegt de man en hij legt de microfoon weer weg. Hij start de moter en doet zijn riem aan. 'Selfie!', roept Silke en ze houd haar telefoon voor onze gezichten. Ik lach. 'Die is best leuk', zeg ik. Ze knikt. Plingg ik kijk op mijn telefoon. Een appje van mama: Veel plezier lieverd 't word vast leuk, tot over 2 weekjes dikke kus mama Lisa en papa. Ik glimlach en stop mijn telefoon terug in mijn broekzak.