Tangina.
Wow, what a great word to start his first day of school. Paano ba naman kasi, umagang umaga palpak nanaman siya sa kilos niya. First, he got his uniform stained with ketchup (read: it's from a stranger's corndog). Second, he's late for the orientation of freshmen. And lastly, dahil late nga siya he doesn't have the chance to reserve a seat for him.
Kaya ito siya ngayon, nakatayo sa sulok habang bitbit ang isang binder at string bag na walang ibang laman kung hindi payong.
Kung nasa kdrama sana siya, iisipin niya na siya ang bida at sa huli ay magbubunga ang lahat ng kamalasan niya sa buhay. Too bad he's just an ordinary teenager who has an ordinary life.
Asan na ba kasi si Seungkwan? psh.
Boo Seungkwan. He's beloved dongsaeng. Nag usap kasi ang dalawa na magkikita sila sa orientation upang hindi siya mawala. Right, the school distributed a school map during enrollment but he wasn't able to get one. Bakit? simple lang.
Isa siyang malas na lalaki at naubusan.
Mabuti na lamang at may talento ang kaibigan sa musika kaya naman accelerated ito pagdating sa pag aaral. Seungkwan is a music major while he's into chemistry.
And as if on cue, a joyful Seungkwan appeared in front of him.
"Hyung!!"
Sapo nito ang dibdib. Sa kaliwang kamay ay hawak nito ang mapa ng paaralan. Bakas sa mukha nito ang pagod. Maybe because he's late too?
nah, that's too impossible.
"Bakit pagod na pagod ka?", Wonwoo asked.
"May pinagkakaguluhan kasi doon sa shed kanina! Kala ko naman kung ano na, pogi lang pala hihi."
Wonwoo rolled his eyes. Yeah, typical university students.
Kung tutuusin, Wonwoo isn't just aware of the stares he's getting. Maappeal rin kasi ito. With those sharp eyes and jawline, messy jet black hair and thin lips. Wolf look is quite popular among girls, lalo na sa panahon ngayon. And that exactly is the look Wonwoo posses.
"Teka hyung, hindi ka pa ba pupunta sa department mo? kanina pa tapos yung orientation. Hinahanap ko lang yung department ko kaya kita nakita."
"Tapos na?"
"Oo hyung! Kita mo yang puno na yan?", the younger pointed at the acacia tree in front of them. "Sa likod niyan may pathway, sa right ka tumuloy tas may makikita kang shed. Andun yung mga chemistry majors."
"Need bang pumunta?"
Seungkwan taps his shoulder, "Oo hyung, kung ayaw mong malabel as ignorante. Alis na ako ha? ingat sa kamalasan! Babush!"
Gusto man niyang pigilan ang kababata ay wala na itong nagawa. Bukod kasi sa kailangan din naman ni Seungkwan na umalis ay mabilis din itong nakatakbo papalayo. Now he's left alone again.
That's when he decided to go where his co majors are. Magaling naman siyang umalala ng direksyon. Atleast, kahit ito lang sana hindi siya maligaw.
Nang makarating siya sa lugar ay doon niya naabutan ang mga kaklase na nagtatawanan. Seems like they're already close to each other. Nakapalibot ang mga ito sa isang circular table, sa gitna nakalapag ang mga department shirts at I.D, but what caught Wonwoo's attention is the guy who's laughing at the middle.
Luh, ang itim.
The guy stopped when he saw Wonwoo standing. Maging ang ibang mga estudyante ay napahinto at tungin sa direksyon kung saan nakatingin ang maitim na lalaki.
sa kaniya.
Shit shit shit. Should I laugh too? No, that'll be awkward. Ngiti na lang siguro.
So Wonwoo awkwardly raised his right hand and smiled. He's expecting that everything is going smoothly.
Not that smooth, just enough para makisama sa first day of school niya.
But shit happens. And for Wonwoo's case. It happens everything. Every single day.
Tangina. Putangina talaga.
And wow, grabe. Iisang salita na nga lang ang sasabihin niya papalpak pa siya. Wala na bang mas imamalas ang buhay niya?
Because the moment he opened his mouth to greet everyone,
"hi?"
—his voice cracked.
