Maybe the Night

Entry 2

Its 11:59 PM when I arrived at my place. This is a cliff that I discovered after my first tragedy.
"Goodmorning!" I shouted to the overlooking city under the dark shining stars.
The bright color of the city below is like the stars, shining brightly. Hindi ako mag sasawang panuorin ang malawak na obra maestra  sa harap ko.
Specially noong Earth Hour, I escaped from home and drive here, that is the day when I discovered this breath taking cliff,sunod sunod ang bawat tahanan noon na mag patay ng ilaw, even the biggest builduing that pulls all the electricity in the city was shut down.
I stood up from my car hood and went to the tree. May iniiwan akong bote doon bawat bisita ko. Nagbabakasakali na baka may makilala ako, though I don't just leave my phone number down. I'm not that stupid.

May butas ang puno, don ko linalagay ang bote, to my surprise it wasn't there. I even turn my flahlight on to see pero wala.
Should I tambay here often?
Humangin ng sumusulat ako ng panibagong kanta. I leave the bottle with songs. Naipon na nga yun sa loob ng puno eh.
Then it started raining! Madulas ang daan, ayoko na ulit mangyari ang aksidente noon. Ayoko ng ibaba ulit ng mga tao ang pagkatao ko. I went inside my car and darkness swept over me.

Nagising ako dahil sa pag alarm ng cellphone ko. My alarm is auto mated na gumigising ako ng alas cinco para kumain ng gahan, para wala akong maka sama sa bahay.
Wait... Five o'clock? In the morning?
I did check my wristwatch and it is indeed 5! Lagpas 30 mins na nga eh. I turn my car on and immidiately step on the speed paddle para mapabilis ang pag atras ko. Lakad takbo ang ginawa ko papasok sa bahay. No one approached me. Do they even care? Of course night. They don't. Gusto na nga nila akong paalisin.
Pumasok ako sa kusina para kumuha ng tubig.
Stupid Night. Noong bata ako hindi ko maintindihan kung bakit Night ang pangalan ko. Now I realize. Tanging gabi lang ako nakakalabas. My sudden freedom just went... gone.

The door of our house opened at iniluwa nito ang mga magulang ko.
"Asan ka galing? Bakit ngayon ka lang umuwi?" they cared? For me? Is this true? I dreamth of this every single day! Ngumiti ako saka nila.
"Ano nginingiti ngiti mo jan? Hindi mo ba naisip na baka may makakita sayo sa labas na ganyan ang pag mumukha? Halimaw kang bata ka. Hindi ka pwedeng lumabas hanggang sa susunod na buwan! Or better yet just stay at home and never ever go out again!"
I get it wrong. Oo, they care but for their selves only, how about my freedom? Liningon ko silang dalawa na paakyat sa hagdan. Pinalis ko ang luha na lumantay sa pisngi ko.

Pagbabasa ng libro at pagtulog ang ginawa ko sa buwang 'yon. Truly I obeyed them. I let them control me once again, kailan pa hindi night? Walang pag uusap sa akin na galing sakanila ang hindi ko pa sinusunod o sinusuway. I am a living robot. I don't even know If I am a robot. Mas grabe pa ako sa robot.
"Maari na po ba akong lumbas?" tanong ko sa kanila habang kumakain ng hapunan. My mom stopped eating and as well as my father too, Lola didn't even react on my sudden impulse. Hindi kumibo si Mommy at tinignan lang si Daddy.

Mommy never had decided on her own, she's afraid that my daddy will judge him. They're fixed married. As well sana ako kung hindi lang sana sinira ng aking pinakamamahal na kapamilya ang aking mukha. Ngayon, wala na silang kinikilalang unica ija.
"Anak" panimula ni mommy ng nag walk out si Daddy. Uttering the words nawalan na ako ng gana.  Being the forgotten daughter is never been good.
"Can I have my car keys now? I badly want to unwind mom"
My mom didn't answer me and shook her head instead.
"Hindi pa rin pumapayag ang daddy mo. He's afraid that you'll make the same mistake again"
"Let her go hija. Your husband is a stupid jerk"
I glanced at Lola. Anak niya si Daddy, hindi nag dalawang isip si Lola na ihagis sa akin ang susi ng sasakyan ko.
I arrived at the same time at my place. Hindi ako naka pag park kase may taong nakahiga doon.
"Oh my God!"
Hindi ko to nabangga diba? It seems like people dumped him here! Should I get help? Or ako na mismo ang tutulong? Hindi. Hindi pwede Night. Your dad will surely Kill you. Pero I was told to help other people, and in this case, I need to help this person. O baka naman killer siya? Or no. Baka nalahiga kang siya riyan? Pero sana bumangon na siya ng narinig niya ang makina! 

Lumabas ako ng sasakyan at tama nga ako. Wala ngang malay ang taong to at gutay gutay pa ang kaniyang pananamit. I struggled at pulling him. Oo lalake. Hinila ko siya papunta sa puno at isinandal roon ng bumuhos nananamn ang malakas na ulan.
"Letse kang ulan ka, pag ako napagalitan ulit langya ka"
Mas maganda sana kung madala ko to sa ospital. Kaya bumalik ako sa sasakyan ko at hinila ang lalake papasok sa sasakyan ko.

A stranger really? I can even push him at this cliff to die na lang but no! It's a precious life, sayang if it will be watsted. This person might be an artist or someone big. Sa pagkagwapa naman ng lalakeng to at kay bigat.
I turned my engine off and turned my internal lights on instead. I reach for my kit infront and looked at the guy.
Nakaawang ang manipis na labi nito na hugis puso at ang matangos nitong ilong at mahahabang pilik mata. His jaw is even deeper than my thought! Maputi ang lalake kasing puti ng suot kong t shirt.
Napatulala pa ako ng ilang sandali at sinapak ang sarili ko.
"Letse ka night talagang tinitigan mo pa"
Kinuha ko ulit sa compartment ang towel na hindi ko maabot, pamunas sa akin at sa lalaking ito.
My dad will surely kill me if he'll know that I let someone entered my car, lalo na at lalake pa. Dumudugo ang noo ng lalake at may putok rin ang labi niya.
Binuksan ko ang bintana at hinayaang Pumasok ang tubig sa loob pero linabas ko ang kamay ko para kumuha ng tubig roon.
Hindi naman to mamamatay dahil dito diba?

I removed his shirt and draped my spare towel around him. Kailangan kong hintayin na tumila ang ulan bago ko iwan ang lalake rito.
And I start a new song again.