Ποιήματα και κάτι

Αγάπησα τότε, τώρα ή τελικά ποτέ;

Κοίτα πώς τα φέρνει η τύχη... Εκεί που νόμιζες πως θα μείνεις προσκολλημένος σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο μέχρι να πεθάνεις, μέχρι να μην ξυπνήσεις μια μέρα και έτσι, τόσο απλά να τον ξεχάσεις αφού μήτε μνήμη θα έχεις μήτε μυαλό για να στριφογυρίζει εκεί, ξαφνικά εμφανίζεται ένα τρίτο πρόσωπο να φέρει αυτά τα πολύγνωστα "πάνω κάτω"!!! 

Και σιγά τώρα! Ερωτέυτηκες ξανά; Τόσο απλά, τόσο λιτά; Ύστερα από τόσο κλάμα και πόνο, ύστερα από τόσα μοιρολόγια για την καρδιά σου που πέθανε, όλως τυχέως νιώθεις και πάλι; Σιγά ρε! Πες και τίποτα άλλο, τίποτα πιο πειστικό γιατί έτσι όπως παραθέτεις τα επιχειρήματα σου, κάπου σε χάννω! 

Τον αγαπούσα! Τ'ορκίζομαι! Που να με πάρει, υποσχόμουν πως ήταν ο ένας! Υποσχόμουν πως άλλος ποτέ κανένας δε θα έπαιρνε τη θέση του! Αλήθεια! Τον αγαπούσα... Τον αγαπούσα περισσότερο απ'όσο πίστευαν όλοι. Τον αγαπούσα πάντα και παντού, ό,τι κι αν έκανε, όποιος κι αν γινόταν, όποια διάθεση κι αν είχε, ό,τι λόγια κι αν έλεγε, όπως ήταν! Αυτός που ήταν! 

Κι έφυγε. Και τότε πόνεσα. Αλλά και τότε τον αγαπούσα! Τον αγαπούσα γιατί όταν αγαπάς δεν έχει τέλος! Αυτό έλειπε να υπάρχει ημερομηνία λήξης και γι'αυτό! Τί αμάρτημα που θα 'ταν να αγαπάμε με δόσεις και σε συγκεκριμένες περιόδους! 

Εγώ πάντα θα τον αγαπάω! 

Αλλά... Μόνον αυτόν; 

Είναι δυνατόν να απαγορεύεται να τον διαδεχτεί κάποιος; Λόγο ηθικής ή λόγο ενοχής; 

Έβαζα το χέρι μου στη φωτιά για την αγάπη που του είχα. Έχω! Θα έχω! 

Αλλά... Μόνο σ'αυτόν; 

Νιώθω στ'αλήθεια κάτι για το καινούργιο πρόσωπο που μπήκε έτσι; Ή μήπως απλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αυτό; Κι αν νιώθω; Σημαίνει πως πριν δεν είχα αγαπήσει; Ή μήπως πως τώρα προδίδω εκείνον τον ένα; Μήπως καταπατώ τους όρκους μου; Ή απλά δεν ένιωσα ποτέ και για κανέναν. Πώς καταλαβαίνεις ότι αγαπάς; 

Και μόνο που ρωτάω ντρέπομαι! Ντρέπομαι γιατί αν δεν ήταν αυτό αγάπη... Τότε η αγάπη ίσως είναι ένα τίποτα...  Και ίσως ποτέ δεν θα είναι κάτι... Για 'μένα τουλάχιστον. Για 'μένα την αναίσθητη, άκαρδη, άψυχη γυναίκα που αλλάζει πουκάμισα πιο σπάνια απ'ότι τους άντρες... Που ορκίζεται και σηκώνει το ανάξιο χέρι της για να βάλει το σταυρό της και να ακουμπήσει το Ευαγγέλιο! Για 'μένα την σκληρή, αμαρτωλή που δεν ξέρει να μοιράζει αληθινά φιλιά και χάδια, που αγκαλιάζει από συνήθειο τα βράδια. ΝΤΡΟΠΉ ΜΟΥ! 

ΝΤΡΟΠΉ ΜΟΥ ΓΙΑΤΊ ΑΝ ΔΕΝ ΑΓΆΠΗΣΑ ΤΌΤΕ, ΔΕ ΘΑ ΑΓΑΠΉΣΩ ΠΟΤΈ! 

ΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΊΧΑ ΑΓΑΠΉΣΕΙ ΤΌΤΕ, ΠΆΛΙ ΔΕ ΘΑ ΑΓΑΠΉΣΩ ΞΑΝΆ ΠΟΤΈ!

ΑΔΙΈΞΟΔΟΣ! Αδιέξοδος η ζωή κι εμείς πεζοί που μπέρδεψαν ταμπέλες. 

Μακάρι να ξερα πού να πάω, θα 'ταν όλα τόσο απλά... 

Τόσο "αγαπημένα"...