Ποιήματα και κάτι

Τί θέλω να πω και σκάζω

Φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ και δεν ξέρω το λόγο! Θέλω να κλάψω και δεν ξέρω γιατί! Νιώθω πως φταίω, πως είμαι ένα τέρας και αισθάνομαι ενοχές. Κατακλύζομαι από τύψεις για πράγματα που μπορεί να είναι λάθος μόνο στο μυαλό μου. Μπορεί και όχι όμως! Καταλαβαίνεις!; Μπορεί να ήμουν λάθος. Μπορεί να έκανα λάθος. Μπορεί να έπραξα λάθος και τώρα όλα είναι ένα λάθος. Ζω κυριευμένη από ανασφάλεια. Πως κάθε μου πράξη επιδέχεται λογοκρισίας και κάθε λέξη μου επιδέχεται κατάκρισης. Διερωτώμαι γιατί αδυνατώ να ταιριάξω με τον έξω κόσμο. Να επικοινωνήσω χωρίς φόβο ή υπερβολική σκέψη. Λοιπόν, δεν ξέρω... Και τώρα τα δάκρυα είναι έτοιμα να κυλήσουν ακόμη μία φορά απ'τα μάτια στα μάγουλα μέχρι να στεγνώσουν στο δέρμα μου. Ένα δέρμα που περιβάλλει μια αμαρτωλή ψυχή. Αλλά δεν καθαγιάζουν τα δάκρυα. Αλίμονο αν μπορούσα να λυτρωθώ από τις καταιγίδες που ξεσπούν ακατάπαυστα στο βλέμμα μου. Αλίμονο αν μπορούσα να νιώσω ηρεμία μέσω των τρικυμιών που παλεύουν με το είναι μου. 

ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ. ΚΆΘΕ ΣΤΙΓΜΉ. ΚΆΘΕ ΦΟΡΆ ΠΟΥ ΈΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ ΜΕ ΤΡΊΤΟΝ Ή ΚΆΘΕ ΦΟΡΆ ΠΟΥ ΕΛΛΕΊΨΕΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ ΠΙΣΤΕΎΩ ΠΩΣ ΈΧΩ ΚΆΝΕΙ ΛΆΘΟΣ. ΞΑΝΆ ΛΆΘΟΣ! 

Δεν ήθελα να σε πληγώσω ή να σε στενοχωρήσω... Δεν ήθελα να σε λυπήσω ποτέ. Έτυχε να μην ξέρω να συμπεριφερθώ. Έτυχε να μην ξέρω να μιλήσω. Έτυχε να μην ξέρω να είμαι τόσο ανθρώπινη... Συγγνώμη. 

Μην έχεις θυμό απέναντι μου. Όχι. Επιθυμώ μόνο να είμαστε όλοι καλά. Και μεταξύ μας ακόμη καλύτερα. 

Συγγνώμη... 

Συγγνώμη...

Συγγνώμη.... 

Και καταντάει γελοίο... Μία τυποποιημένη έκφραση στα αφτιά σας. Ίσως νομίζετε ότι το λέω για να ικανοποιήσω τις τυπικές προσδοκίες της ανθρώπινης αντίληψης... ίσως το λέω και επειδή μου έγινε συνήθειο. Ίσως κι επειδή θέλω να φαίνομαι αθώα, ταπεινή και ευαίσθητη στα μάτια σας ενώ κατά βάθος και κατά πλάτος και κατά ύψος και κατά μήκος και όλες τις διαστάσεις που έχει ορίσει ο άνθρωπος, είμαι ένα τερατώδες δημιούργημα της φύσης. Όχι Του Θεού! Ο Θεός δε θα δημιουργούσε κάτι τόσο αποτρόπαιο και μισητό και απεχθές και ό,τι άλλο σκεφτείτε να περιγράψετε κάποιον σαν κι εμένα. 

Όσο κι αν δεν το πιστεύετε όμως, τρέμω στην όψη της απάρνησης και της περιθωριοποίησης. Παλεύω με νύχια και με δόντια για να κυριαρχώ στις προτιμήσεις σας και να είμαι στις επιλογές σας. Δε θέλω να στραφείτε εναντίον μου. Να μείνω μόνη. 

Όχι επειδή φοβάμαι τη μοναξιά. Επειδή φοβάμαι την έχθρα ή την απέχθεια. Τρομάζω στην ιδέα του να μην καταδέχεστε ούτε να με κοιτάξετε. Τραντάζομαι στην σκέψη του να με διώχνετε και να με απαρνείστε. Κλαίω στην εικόνα της μορφής μου περικυκλωμένης από όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι θυμωμένοι, εξαγριωμένοι, αγανακτισμένοι με μένα, είναι εκεί να μου τονίσουν τα λάθη μου και να μου υψώσουν αναίσθητα τον τόνο της φωνής τους. 

Μην φωνάζετε. Φοβάμαι και τις φωνές. Ειδικά όταν οι φωνές είναι γνώριμες, είναι δικές σας. Εσάς που αγαπώ. 

Τις μόνες φωνές που έχω μάθει να ανέχομαι, είναι τις δικές μου. Γιατί αυτές έχει χρόνια που ψιθυρίζουν στα αφτιά μου ή ουρλιάζουν στο κεφάλι μου... Τις έχω συνηθίσει... 

Άλλωστε... 

Αυτές ήθελαν να γράψω... 

Τώρα...