Ποιήματα και κάτι

Μου λείπεις ακόμη

Ακόμη ένα δάκρυ και ένα ποτήρι ουίσκι στο πλάι. Ένα τραγούδι γεμάτο πόνο και η καρδιά μου σε κομμάτια, απλωμένη μπροστά μου. Την κοιτάζω που είναι σκορπισμένη παντού και ξυπνάνε παλιοαναμνήσεις που ξίνουν πληγές. Ή ανοίγουν άλλες. Τί να την κάνω τη ρουτίνα χώρια σου; Παλιορουτίνα κι ετούτη. Πονάει πολύ να την ζω μακρυά σου.
Δεν ήταν έτσι η δική μας καθημερινότητα! Ήταν; Δεν τη θυμάμαι να ήταν τόσο καταθλιπτική όπως τώρα.

Γιατί έφυγες; Δε θα μου πεις ε; Ποιά είμαι να μου πεις... Ίσως δεν αξίζω καν την απάντηση σου! Μάλιστα αυτή ίσως με πονέσει περισσότερο από όλα. Ίσως αν ακούσω την αλήθεια να πληγωθώ όσο ποτέ ως τώρα! Και ξέρεις γιατί;  Χα... Επειδή καταβάθος ξέρω τί θα μου πεις... Ξέρω την απάντηση και δεν θέλω να την παραδεχτώ... Αρνούμαι να την πιστέψω γιατί φέρω ευθύνη κι εγώ. Ευθύνη μεγάλη και άσχημη. 

Άσε με να κλάψω ακόμη λίγο και φύγε. Δε θέλω τη χαζοαπάντησή σου. Όχι, κράτα τη για σένα και άσε με να πνίγομαι στην οδύνη παρά να πεθάνω στη σκληρή πραγματικότητα.

Φύγε! Φύγε όπως έφυγες εκείνο το βράδυ. Αναπάντεχα και με αποφασιστικότητα! Φύγε όπως εκείνη τη νύχτα που χάθηκες και χάθηκα κι εγώ. Γιατί έφυγες και με πήρες μαζί σου! Κλαίω για τον χαμό και των δυο!

Πώς τα κατάφερα; ...Ακόμη κι εγώ με άφησα μόνη. Μόνη μέσα στη μοναξιά. Ένας  μονάχος και μοναχικός άνθρωπος χωρίς καν τον ίδιο του τον εαυτό! Πώς όμως να είμαι εγώ χωρίς το εγώ μου που διέλυσες;! Πώς να αναπνεύσω που δεν έχω πνεύμονες δικούς μου; Και πως να σκεφτώ που μου έκλεψες το μυαλό; Ζω μέσα από τρίτους! Καταλαβαίνεις; Αναπνέω από πνεύμονες άλλων. Σκέφτομαι από ξένα μυαλά γιατί δεν έχω τα δικά μου. Εγωιστή, μου άρπαξες τα πάντα και έφυγες!

Αλήθεια εσύ πώς είσαι; Καλά; Πονάς καθόλου ή μόνο εγώ πονάω; Περνάς τα ίδια ή μονάχα εγώ; Γιατί η ζωή δεν είναι όπως στις ταινίες... Δεν είναι πάντα αμοιβαία τα συναισθήματα... Δεν είναι... Δε σε βλέπω καν τυχαία στον δρόμο! Δε σε συναντώ πουθενά ούτε καταλάθος. Δεν είναι όπως στις ταινίες μάτια μου. Δεν είναι...

Άραγε χτυπάς κι εσύ το κεφάλι σου στον τοίχο μόλις με θυμηθείς ή μετανιώνεις για λόγια που είπες; Κάνεις κι εσύ γροθιές τα χέρια σου μόλις τύχει να ακούσεις για μένα ή δε δέχεσαι να λένε ούτε το όνομα μου μπροστά σου; Μίλα! Πες μου να ξέρω! Πες μου να καταλάβω αν είναι φυσιολογικό που σε αναζητώ ακόμη στο πλήθος με την ελπίδα να σε δω! Πες μου γιατί βρίσκομαι σε άγνοια και φοβάμαι!  Φοβάμαι μήπως δεν αγαπήσω ξανά. Μήπως στη θέση σου δεν υπάρξει να μπει άλλος κατάλληλος. Μήπως ήσουν ο μοναδικός και σε άφησα να φύγεις. Δεν θέλω να συμβιβαστώ με κάτι άλλο, κατι που δεν είναι εσύ. Δε θέλω να δεχθώ άλλο πρόσωπο να με κρατάει όπως εσύ.
Πού είσαι που να με πάρει και με ποια...; Προχώρησες; Την αγαπάς; Αυτή σκέφτεσαι τα βράδια;;; Ξέρεις κάτι; Μη μου πεις! Δε θέλω να μάθω.

Μόνο να περνάς καλά. Και να ξέρεις πως αν και μου λείπεις ακόμη, όλα θα πάνε καλά. Όλα πάντα πηγαίνουν καλά... Απλώς... Θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα. Βέβαια, θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα... Ποιός στ'αλήθεια να ξέρει να μας πει...; Κανείς.

Να προσέχεις. Να μας προσέχεις.

Με αγάπη,

Κάποια που σε αγάπησε.
Κάποια που ακόμη σ'αγαπάει...