- Bırakın beni efendim, lütfen!
Küçük beden, yirmi bir yaşındaki adam tarafından sürükleniyordu. Bağırmaktan sesi kısılmış, korkudan alnını damla damla süsleyen terlerle acınası duruyordu.
Gecenin geç saatlerinde kimse ilgilenmiyordu onlarla. Busan kulaklarını bu minik kızın imdat çağrılarına kapamıştı.
İmdat çığlıkları, ev denemeyecek binanın içinde acı dolu inlemelere dönüşmüştü.
Yani yirmi bir yaşındaki bu adam, küçük kızla zorla birlikte olmuştu.
Onu sokağa geri salmadan önce bu zoraki ilişki sonrası baygın olan bedenin uyanmasını beklemeliydi. Fakat kız, beklediğinin aksine tam iki hafta boyunca uyumuştu.
Adam arada bir ölü mü diye kontrol ediyor, ardından hayatına devam ediyordu.
Minik yer yatağında uzanan küçük kız, iki haftanın sonunda uyanmıştı. Midesi çok bulanıyordu. Midesi boş olsa bile kusmaya başlamıştı.
Nerede olduğunu başlarda kestiremeyen kız, olanları bir bir hatırlayınca zorla ayaklandı. Yürümeyi unutmuş gibiydi.
Sessiz ama hızlı adımlarla çıkışa yönelecekti ki "babacık" onu yolun yarısında durdurmuştu.
- Nereye gidiyorsun ufaklık? dedi sakin bir tonda.
Kız ona nefret dolu bakışlarını sundu. Bir yandan çırpınıyordu.
- Evime gideceğim.
Adam güldü.
- Gidecek bir evin bile yok seni küçük sokak çocuğu.
Üzgünlüğünü gizleyemeyen kız, utançla başını eğdi.
- Benimle kalabilirsin.
Eğdiği başı sevinçle kalkan kız hızla kafasını salladı. Bu onun için harika bir teklifti. Sokaktan kalmaktan daha iyiydi, değil mi?
Adamın onu kullanacağından haberi yoktu ki.
Birkaç ay geçip gitmişti. Bu birkaç ay, bir şey öğrenmelerine vesile olmuştu.
Küçük kız, Jeon JungKook'a hamileydi.
| They are waiting for 死に |
