Minik bir şeyler diyeyim. (신하늘) Shin Haneul, Şin Hanıl diye okunuyor. Yani direkt Haneul değil. Lütfen telaffuza dikkat edelim sdkjfhdfsk
"Haneul! Ne oldu sana?" dedi annesi burnuna çiçek kokulu peçeteyle tampon yaparken. Kızı sadece gülümsemekle yetindi. "İyiyim ayyeciyim. Biy şeyim yok. Düştüm şadece." Ardından kollarını boynuna doladı. "Bugün ye kaday da güşey oymuşşun şen böyye."
Bayan Shin, boynuna sarılan kızını kucakladı. "Evimize gidip elbiseni değiştirelim. Sonra sana sevdiğin kekten yaparım." dedi kıkırdayarak. Haneul da mutlu olmuştu. El çırpıp evlerine gitmeyi bekledi.
"Hadi artık gidiyoruz oğlum." Tiksintiyle çıkmıştı sesi. Dışarıya normal bir aileymiş gibi davranmak berbat bir histi kendince.
"Ben şenin oğyun değiyim şikik kafayı." diyerek önden yürümeye başladı. Kahkaha atan Bay Jeon hızlı adımlarla öne geçmişti. Yavaşlamıyordu da.
Küçük adımları yeterince hızlı değildi minik bedenin. Sinirle bağırdı. "Yavaşlaşana lan!" Boşa gitmişti sözleri. Adam onu takmıyordu bile. Yürümeye devam ediyordu hızlıca. Ta ki oğlu elini ona doğru uzatana kadar.
Karanlık bir duman etrafı kaplamıştı. Oğlu elini kaldırdıkça Bay Jeon da yerden o kadar yükseğe havalanıyordu. "Şana yavaşlamanı şöylemiştim." demesiyle elini yumruk yaptı. Bay Jeon çığlık atmaya çalışmıştı fakat nefes alamıyordu. Tek yapabildiği boğazını tutup yalvaran gözlerle küçüğüne bakmaktı.
"T-tamam! Ya-yavaşla-rım." Son nefeslerini verecekken serbest bırakılmıştı. Yarım metreden düştüğü için canı pek fazla yanmamıştı. Tek yaptığı nefesini düzene sokmaya çalışmaktı o an.
Yine yürümeye başlayan JungKook'un peşine takılmıştı. Ondan deli gibi korktuğu gerçeğini saklamıyordu. O bir şeytandı. Kendine bile faydası olmayan bir canavardan ibaretti. Bu yaşında bile böyleyse ileride ne olur sorusu aklını o kadar dolduruyordu ki başka şey düşünemez olmuştu.
Eve vardıklarında JungKook odasına çekilmişti. "Uyuyacayım! Yahatsız etme şakın!"
"Sen nasıl istersen ucube."
