Karşıma oturdun ve güzelliğini içime çektim. bir gün ben sana doyabilecek miydim? havayla karışık güzelliğinden bir parça kendime kattım. karşımda oturan, elleriyle oynayan sen benden bir parça mıydın? sen benim hangi hayati damarımdın? minik parmaklarından tuttum seni. tenin sımsıcak, tenin beni karşılıyordu sanki. tenin beni seviyordu sanki. sahi seviyor muydunuz siz beni? siz diyorum. her zerrenden bahsediyorum. ben seni güzelim diye seviyorum. güzelim, sahiden, seviyor muydun beni?
gözlerine baktım. içinin derin kuyularına baktım. ” zaten yorgun değil miyiz ” diyen gözlerinde, kendimi aradım. bulamadım. korktum bi an. bi an öleceğim sandım. kalbim iki göğsümün arasında sıkışıyordu sanki. birileri göğsüme sıkıca yumruk atmış gibiydi. bir an yüzünde endişeyi hissettim. yüzümün şekli her nasılsa sen korkmuştun. yalanlar söylemek isterdim ama sıkıca doğrulara tutunmuş ömrümde, ömrüme yalan söyleyemezdim. ” beni sevmiyorsun ” . dilimden döküldü bir anda.
şaşkınca baktın, şaşkın ve yorgun. şaşkın ve güzel. şaşkın ve şaşkın.
karşında omuzlarımdan ölülerim düştü o anda. tuttun beni, kendine çektin. öyle bir çektin ki. beni kendinde bir yerlere saklamak ister gibi, korumak ister gibi sarıldın bana. öyle belimden değil. boynumdan sıkıca sarıldın. uzattın beni yanına. kokumu, bir daha hissedemeyecek gibi içinde bir yerlere gönderdin. sonra
sonra gözlerime baktın. rahatladım. sonra sen gözlerime baktın ve ben temiz bir oh çektim. ben seni sevmelere yine doyamadım.
gözlerinden kendime gülümsedim. gönül esintim.
