TFBBFILWM

BAD BOYS AND ME #37

MITCH POV

May sarili na kaming bahay ni Kurt pinatayo niya nung nasa ibang bansa pa ako. Ngayon, dito na kami nakatirang dalawa.

Ngayon, mag-isa lang ako dito kasi umalis si Kurt. Kaya nag lilinis linis muna ako habang wala siya. Maya maya biglang may nag doorbell. "sino yun?" kaagad kong hininto yung pag lilinis ko tsaka pumunta sa pinto para pag buksan yung nag doorbell.

"Anong ginagawa mo dito?" hindi ko alam pero biglang kumulo yung dugo ko nung nakita ko kung sino yun. "si kurt?"

"bakit ba kailangan mo malaman kung nasaan yung boyfriend ko? ano ba kailangan mo sa kanya?"

"may ibabalita kasi ako." saka pumasok sya sa loob ng bahay. "pinapasok ba kita? tresspasing ka alam mo yun?"

"paano ako magiging trespassing? kung magiging akin na din tong bahay na toh?"

"w-what do you mean?"

"huh." saka tumayo sya. "tingnan mo toh."
saka nilahad nya yung kamay nya saakin. "anong meron dyan?" tanong ko naman. "engaged na kami ni kurt. Atsaka ito," may kinuha siyang bagay sa loob ng bag niya. "buntis ako at si kurt ang ama." at pinakita nya saakin yung PT nya.

Hindi ko alam pero, nung nadinig ko yung nga salitang yon galing sa kanya, biglang huminto yung mundo ko.. oo pinipigilan kong umiyak sa harap nya kasi ayoko na makita nya ako na umiiyak or malaman nya na kahinaan ko si kurt.

"huh, imposible yon." sabi ko naman na medyo nanginginig yung boses ko. "oh.. are you crying, baby girl?"

"no im not." medyo tinigasan ko yung boses ko para hindi nya mahalata. "now, leave." ngumiti sya saakin. "please tell to my fiancé that im pregnant. Okay baby girl?"

"i said leave." palabas na sya sa loob ng bahay ng humarap ulit sya saakin. "be happy for us." saka tuluyan na syang umalis.

Pinag patuloy ko na lang yung pag lilinis ko ng bigla tumulo yung luha ko. "wow.." Nang matapos ko na yung pag lilinis ko, umupo ako sa sofa. Hindi ko pa din mapigipan yung pag tulo ng luha ko. Hindi ako makapaniwala, buntis sya? tapos si Kurt yung ama? wow! just.. wow!

"sabi niya hindi nya ako sasaktan." mahina kong sabi sa sarili ko. "pero akala ko lang pala." tinakpan ko yung mukha ko gamit yung dalawa kong kamay. Maya maya narinig ko yung boses ni Kurt. "babe?" Kaagad kong pinunasan yung luha na hindi ko mapigilan na dumaloy sa mukha ko.

"Are you crying?"

"no.."

"babe, what happened?"

"nothing."

"babe, what happened? sino nag pa iyak sayo?"

"wala nga."

"mitch, yung totoo."

"congrats." yun lang yung nasabi ko sa kanya. "f-for what?" pero binigyan ko lang sya ng pilit na ngiti. "babe. Yung totoo.. anong nangyari?" humarap ako sa kanya saka nag salita "kurt, yung totoo din."

"bakit mo binabalik sakin yung tanong ko?"

"kurt, sabi mo sakin hindi mo ako sasaktan." hindi ko na napigilan yung iyak ko. "oo nga hindi kita sasaktan."

"kurt naman.. nangako ka sakin.." patuloy pa din yung pag iyak ko. "yes babe, i know. Kaya nga tinutupad ko yun eh."

"really?"

"yes, and why are you crying baby?"

"Kurt naman.."

"Bakit? ano ba kasi talaga yung nangyari? pls.. tell me."