Ցավ- դա այն է,ինչը, որ ես չեմ զգում ....
Լինում է,չի լինում մի փոքր տղա է լինում:
Մեծ շականակագույն աչուկներով,հաստ և փափուկ շրթունքներով Ջիմինը զբոսնում էր այգում իր մայրիկի հետ:
-օմա,-գլուխը բարձրացնելով դեպի երկինքը ասաց,-իսկ վիշապներ գոյություն ունեն?
-վիշապներ? իհարկե ոչ,- մի ձև ժպտալով ասաց մայրը,և շարունակեց,-նրանք միայն լեգենդների մեջ գոյություն ունեն....
-օմա,ինչի ես ստում?,-իր մեծ աչուկներով նայեց մայրիկին
Մայրը կանգնեց նրա առջև ,ծնկի եկավ և ուշադիր նայեց Ջիմինի աչքերի մեջ.
-Ջիմին ա,բայց ես քեզ չեմ ստում,-հանգիստ ձայնով ասաց նա
-ոչ,ստում ես, ես կարող եմ իմանալ թե դուք մեծերդ երբ եք ստում,-ասաց Ջիմինը
-այդ ինչպես ես իմանում ?,-անհանգիստ ձայնով ասաց նա
-ես լսում եմ սրտի աշխատանքը,երբ ստում եք այն արագ է աշխատում,-վստահ ձայնով ասաց Ջիմինը և գնաց խաղալու մյուս երեխանների հետ:
<<Ես վախենում եմ,քեզ կորցնել>>,-մտածեց Սու Յոնը
արցյունքոտված աչքերով նայելով Ջիմինին թե ինչպես է խաղում մյուս երեխանների հետ...
Կա շատ մեծ գաղտնիք,որը Ջիմինի ծնվաց օրվանից մայրը փորձում է,այնպես անել,որ չբացահայտվի այն :
-Վիշապ,դեմոն,վամպիռ....ով ես դու փոքրիկ Ջիմին,-հետևելով Ջիմինին ,ասաց մի անծանոթ երիտասարդ
Զբոսնելուց հետո նրանք վերադարձան տուն:
Ջիմինը գնաց իր սենյակ,իսկ Սու Յոնը (նրա մայրը) խոհանոցում ճաշեր պատրաստում :
Ջիմինի սենյակում կային բազմաթիվ խաղալիքներ,բայց նա միշտ խաղում է իր շատ սիրելի վիշապ խաղալիքի հետ:
-տեսնես,ես կտեսնեմ իմ վիշապին,-ասաց Ջիմինը նայելով այդ խաղալիքին
Այդ ժամանակ խոհանոցում, երբ Սու Յոնը պատրաստվում էր գազը միացնել,որպեսզի ճաշը տաքացներ,նրանց տուն մտավ մոտ 30-40 տարեկան մարդ :
Այդ մարդու երեսի ձախ կողմում կար մեծ շռամ:
-Դու?
-Շուտվանից չէինք տեսնվել,-ժպտալով ասաց այդ մարդը
-ինչ ես ուզում?,-ասաց Սու Յունը
-դու լավ գիտես
-ես նրան չեմ տա քեզ,-ասաց Սու Յոնը և մի քայլ հետ գնաց
-Սու Յոն ա,այդքան համառ մի եղիր,նա ինձ հետ ավելի ապահով կլինի
-մենակ իմ դիակի վրայով դու նրան կտանես այստեղից ,-ասաց Սու Յոնը
-լավ,ոնց ասես,-ասաց նա..
Այդ պահին սենյակից դուրս եկավ Ջիմինը
-օմաա
-օհ Ջիմինա,բարձրացիր սենյակդ ես հիմա կգամ,-ժպտալով ասաց նա
Ջիմինը գիտեր,որ մայրը ստում է,դրա համար նա ամուր գրկեց նրան,կարծես թե վերջին անգամ է տեսնում:
-Իմ համբերության բաժակը սպառվեց արդեն,-ասաց նա և մեկ շնչով վառեց ամբողջ տունը:
Ջիմինը այդ վառվող տան մեջտեղում կանգանծ լաց էր լինում
Նրան փրկեց մի անծանոթ երիտասարդ:
Նա դեռ երկար կհիշի,այս վառ կարմիր կրակը................
