The Prophesy

Κεφαλαίο Ένα

     Η ΜΈΡΙ-ΤΖΈΙΝ ξύπνησε χωρίς καθόλου όρεξη εκείνο το πρωινό, δεν άντεχε μόνο και μόνο στην ιδέα του ότι θα έπρεπε να επαναλάβει όλη την διαδικασία• να παρουσιάσει τον εαυτό της σε όλους τους μαθητές, όλοι να την σχολιάζουν και να ψάχνουν το παρελθόν της και να προσπαθεί να χτίσει σχέσεις, όταν όλοι είναι ήδη γνωστοί και έχουν δημιουργήσει φιλίες.

Σηκώθηκε απρόθυμα από το κρεβάτι και πήγε στο μπάνιο. Έριξε κρύο νερό στο πρόσωπο της και έπλυνε τα δόντια της, ενώ έπειτα, ετσι όπως ήταν έτοιμη να φύγει για να πάει στο δωμάτιό της να βρει τι να βάλει, είδε το είδωλο της στο καθρέφτη.

Στάθηκε εκεί για να ρίξει στον εαυτό της μια καλύτερη μάτια, απέφευγε να κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη για περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Τα μαύρα της μαλλιά είχαν ανακατευτει και οι μαύρες της αφέλειες έπεφταν άτσαλα πάνω στα μάτια της.

"Θα τα καταφέρεις Μέρι, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Αυτή την φορά όμως δεν θα σε πληγώσει κανείς, Τζέιν, δεν θα το επιτρέψω" είπε στον εαυτό της και στάθηκε μπροστά από την ντουλάπα της.

Ήθελε να κάνει μια καλή πρώτη εντύπωση, όμως ήθελε κιόλας να περάσει απαρατήρητη, συνήθως η προσοχή που της έδιναν δεν ήταν ποτέ καλή, πάντα την έβλεπαν ως η καινούργια. Εκτός από την προηγούμενη χρονιά, που όλοι ήταν καινούργιοι και βρήκε άτομα που την έκαναν πλέον να μην θέλει να ξανά δημιουργήσει σοβαρές σχέσεις και φιλίες• Στο τέλος ήταν η ίδια που θα κατέληγε πληγωμένη.

Κούνησε το κεφάλι της για να διώξει αυτές τις σκέψεις και άρχισε να ψάχνει για ρούχα. Χωρίς πολύ σκέψη έβγαλε ένα μαύρο τζιν, ένα τοπάκι με κόκκινες και άσπρες γραμμές και μια μάλλινη μαύρη ζακέτα. Στάθηκε μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη της, έβαλε το μαύρο της καπέλο παρόλο που έξω είχε συννεφιά και έπειτα έβαλε την μάσκα της που έκρυβε το στόμα της, την οποία έβαζε κάθε φορά που χρειαζόταν να μπει σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς ή χρειαζόταν να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με πολλούς ανθρώπους.

Έπιασε το κολιέ της στα χέρια της, για μια στιγμή σκέφτηκε να το βγάλει, ήταν παλιομοδίτικο και δεν ήθελε να τραβήξει ανεπιθύμητη προσοχή εξαιτίας του και ένιωθε ένα βάρος καθώς το φορούσε μια ζωή, "ίσως είναι στιγμή να το βγάλεις και να συνεχίσεις την ζωή σου" είχε προτείνει κάποτε η γιαγιά της.

Αποφάσισε να το κρατήσει τελικά, δεν μπορούσε να την ξεχάσει, ούτε αυτή αλλά ούτε τον μικρό της αδερφό, θα ήταν σαν να τους προδίδει.