The Prophesy

Κεφάλαιο Τρια

Η ΜΕΡΙ-ΤΖΕΙΝ χτύπησε την πόρτα στο βάθος του διαδρόμου με την ένδειξη διευθυντής Ρικάρντο Ντικλες. Περίμενε ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί ένα βαρύτονο και αυστηρό "περάστε", για να σύρει την βαριά πόρτα και περάσει μέσα διστακτικά.

Στάθηκε λίγα βήματα μακριά από το γραφείο του με το κεφάλι σκυμμένο, κοιτάζοντας τα λυμένα της κορδόνια. Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της είπε "είμαι η καινούργια μαθήτρια... η Μέρι-" πήγε να πει και το δεύτερο της όνομα όμως σταμάτησε, όταν συνειδητοποίησε πως ο γέρος άντρας μπροστά της δεν φαινόταν να της δίνει έστω και την ελάχιστη προσοχή.

"Εμ, απλά ήθελα ρωτήσω που είναι η τάξη μου" Η Μέρι σήκωσε το βλέμμα της περιμένοντας απάντηση, όταν είδε για πρώτη φορά τον διευθυντή της, που είχε την αίσθηση ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε. Τς πυκνά φρύδια του, το ρυτιδιασμένο μέτωπό του, της φαινόταν γνώριμα.

Από την έκπληξη της η Μέρι έκανε ένα βήμα πίσω, χτυπώντας σε μια καρέκλα. Ο διευθυντής Ντικλες σήκωσε το βλέμμα του ενοχλημένος πάνω από το κινητό του, οι ρυτίδες στο μέτωπο του έγιναν πιο έντονες και τα άτονα γκρίζα μάτια του θα μπορούσαν να φοβίσουν το καθένα.

Την κοίταξε επίμονα, χωρίς να της δώσει απάντηση, σαν να είχε δει φάντασμα. Η Μέρι-Τζέιν ένιωσε άβολα και κοίταξε στιγμιαία τονείδωλο της σε έναν καθρέφτη που στεκόταν δίπλα της, για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κάτι πάνω της. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στην ουλή της, χαμήλωσε ξανά το κεφάλι της, έτσι ώστε τα μαλλιά της να καλύψουν την σχισμή της.

Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της, μέχρι που ένας δυνατός κρότος την έκανε να επανέλθει στην πραγματικότητα. Ο οργισμένος διευθυντής Ντικλες έκανε νόημα σε έναν περαστικό καθηγητή να πλησιάσει, και έπειτα του είπε να συνοδέψει την νεαρή κοπέλα στο τμήμα της.

Η Μέρι, νιώθοντας ήδη άσχημα, ακολούθησε τον μεσήλικα καθηγητή, που φαινόταν να νιώθει άβολα από τον τρόπο που ο διευθυντής είχε φερθεί, "μην ανησυχείς, είναι... καλός κατά βάθος υποθέτω" γέλασε άβολα και στάθηκε έξω από μια πόρτα όπου πάνω της ήταν γραμμένο με μεγάλα γράμματα Β4.

Η Μέρι στάθηκε δίπλα του αμφιλεγόμενη, Δεν ήθελε να μπει μέσα, μπορούσε να ακούσει τις φωνές των παιδιών που έκαναν χαμό, και την φωνή του καθηγητή που προσπαθούσε μάταια να τους κάνει να ηρεμήσουν.

"Έλα, μπες μέσα, δεν έχεις κάτι να φοβάσαι" είπε ο καθηγητής που στεκόταν δίπλα της, η κοπέλα έγνεψε θετικά και έπιασε το χερούλι. Πριν καν προλάβει να ανοίξει την πόρτα, Ο καθηγητής είχε ήδη φύγει, αφήνοντας την μόνη της.