Thanks for the memories || A Joli Fanfic

F I V E

Joost kon Link horen huilen door de muren heen. En ook al wou hij hem gewoon knuffelen en zeggen dat alles goed kwam wist hij diep van binnen dat dat niet zo was.

Het deed hem pijn dat hij had veroorzaakt dat Link zich nu zo voelde. Was het selfish van hem om Link te verlaten en hem zo pijn te doen alleen omdat hij het niet meer kon?

Die dag zou hij nog hun huis verlaten. En of hij ooit terug zou komen wist hij niet. Ook al zou hij Link altijd beloven dat hij terug zou komen. Maar of dat ook zo was wist niemand. Niet altijd kwam alles goed.

Een paar uur later had Joost wat random kleding en geld in een koffer gedaan.

Link durfde niet naar Joost te kijken en Joost niet naar Link. Link wist dat als hij naar hem zou kijken hij in tranen zou uitbarsten. En Joost wist dat als hij naar hem zou kijken hij meteen zich weer schuldig zou voelen en hem niet meer zou willen verlaten.

'Kom je nog ooit terug?' Link zijn stem klonk schoor doordat hij de afgelopen paar uren bijna alleen maar had gehuild.

'Natuurlijk kom ik terug.' En beide wisten ze niet of ze het konden geloven.

Joost maakte de deur van hun huis open. Voordat hij nog iets kon zeggen of de deur dicht kon doen voelde hij Link zijn armen om zijn lichaam heen. 'Kom alsjeblieft terug.' Een paar tranen gleden langzaam over zijn wangen. 'Ofc baby.' Als ze elkaar loslieten gaf Joost Link nog een kus op zijn voorhoofd.

En daarna was hij weg. En Link viel voor de tweede keer die dag op de grond en begon hij te huilen. Hij was weg..