Thanks for the memories || A Joli Fanfic

T E N

De straten waren donker en er was niemand te zien. Behalve de lange jongen met blond haar en blauwe ogen. Zijn zakken zaten in zijn zakken terwijl hij rustig liep naar hun oude appartement dat nu alleen van Link was.

Uiteindelijk stond hij voor de deur. De sleutels had je nog maar toch wou hij aan bellen. Langaam bracht hij zijn hand naar de deurbel. Het was duidelijk te zien dat hij zenuwachtig was om hem te zien aan zijn trillend hand die nog maar een paar centimeters van de deurbel was.

Joost zuchtte zachtjes en drukte dan op de deurbel. Na ongeveer een minuut ging de deur open. De jongen waar hij eerst elke dag mee doorbracht stond voor hem. Hij had een te grote shirt aan die eigenlijk van Joost was, daaronder had ie een zwarte jogging broek aan, zijn haar was in de war en hij had rode ogen door het huilen. Hij zag er bijna net zo gebroken uit als van binnen. En Joost haatte het om hem zo te zien en weten dat hij de reden daar voor was.

Link rolde met zijn ogen wanneer Joost zijn mond open deed. 'L-' Voordat hij verder kon werd hij onderbroken door Link. 'Pak je spullen en ga dan alsjeblieft weg.' Link zijn stem klonk schoor door het huilen en omdat hij al zo lang niks meer had gezegd. 'Link please ik kan het uitleggen.' Misschien hield Joost niet meer zo veel van Link en was ie klaar met hun relatie, maar dat betekende niet dat hij hem zo op die manier kon zien.

Link betekende nog steeds zoveel voor Joost en dat was andersom ook. Misschien wel teveel waardoor Link alleen maar verder brak al bij het denken aan Joost.

'Er is niks te uitleggen. Pak nou je spullen en ga dan weg. Is het niet duidelijk dat ik je niet wil zien en al überhaupt spreken.' Link was zo erg geïrriteerd dat Joost niet gewoon zijn spullen kon gaan pakken en weg ging.

Maar dit keer besloot Joost om gewoon ze spullen te pakken. Dus dat deed ie ook. Hij wou het niet erger maken dan het al was.

Inmiddels had hij al zijn spullen gepakt. Hij pakte de huis sleutel weer uit zijn jas zak en legde ze op het kleine tafel in de woonkamer waar ze zo vaak samen hadden gezeten. En toen liep hij weg.