Life Through Him || 彼を通しての生活

3

Ο Abarai Renji πάγωσε τον χρόνο με μια κίνηση του δεξιού χεριού του. Κοίταξε απέναντι του το διάφανο πνεύμα της Aiko Yagami. Κοίταζε γύρω της γεμάτη απορία.
Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και στην συνέχεια, η κοπέλα κοίταξε το άψυχο σώμα της που ήταν ξαπλωμένο στην βρεγμένη άσφαλτο.
Η βροχή έμοιαζε να διαπερνάει την νέα μορφή του κορμιού της.
"Είμαι νεκρή, έτσι;" Η φωνή της ήταν σιγανή, μα ο Renji κατάφερε να την ακούσει. Κατέβηκε από το πεζοδρόμιο στο οποίο στεκόταν, με τα ξύλινα σανδάλια του να κάνουν ένα διαπεραστικό ήχο.
"Αυτό δεν ήθελες;" Την ρώτησε και έβγαλε ένα μεγάλο σπαθί από μια θήκη πάνω στο κιμονό του.
Η Aiko τον κοίταξε στα μάτια.
"Εσύ, ποιος είσαι;" Τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή. Το βλέμμα της είχε κλειδώσει πάνω στο άψυχο σώμα της και ο τρόμος κατέκλυσε κάθε ίνα της νέας της ύπαρξης. Όλα ήταν πιο τρομακτικά τώρα. Το σώμα που είχε αφήσει είχε πάρει ένα μωβ χρώμα. Τα μάτια της είχαν μείνει ανοιχτά, κενά και από το στόμα της έτρεχε ακόμη αίμα. Ο λαιμός της είχε γύρισε προς τα δεξιά και είχε λυγίσει προς τα μπροστά, δίνοντας σε όλους την εντύπωση ότι είχε αποκολληθεί από το σώμα της.
Όλα γύρω της είχαν παγώσει. Οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να κινούνται και όλοι είχαν μια παγωμένη, τρομαγμένη έκφραση στα πρόσωπα τους.
Ο άντρας που την είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητο του στεκόταν από πάνω της έχοντας το κινητό του τηλέφωνο στο αριστερό χέρι του ενώ το δεξί είχε μείνει μετέωρο την ώρα που ήταν έτοιμο να πληκτρολογήσει τον αριθμό έκτακτης ανάγκης.
Μια γυναίκα στεκόταν λίγο πιο πέρα. Το ορθάνοιχτο στόμα της πρόδιδε το γεγονός ότι, βλέποντας το πτώμα της κοπέλας, ένα ουρλιαχτό είχε ξεφύγει από τα χείλη της.
Πολλοί άνθρωποι είχαν μαζευτεί σε εκείνο το σημείο καλύπτοντας τα ανοιχτά στόματα τους, με τις ομπρέλες τους να καλύπτουν τα κεφάλια τους.
"Ονομάζομαι Abarai Renji και είμαι το Shinigami που θα σε πάει στην άλλη πλευρά." Απάντησε ο ψηλός άντρας. Η Aiko τον κοίταξε φοβισμένα και στην συνέχεια θυμήθηκε πως ήταν ο άντρας που είχε δει λίγο πριν ξεψυχήσει.
"Στην άλλη πλευρά;" Αναρωτήθηκε η Aiko. Μπροστά από τα μάτια της πέρασαν οι αντιδράσεις όλων όσων γνώριζε όταν θα μάθαιναν ότι είχε πεθάνει.
"Αυτό δεν ήθελες;" Ο Renji επανέλαβε την ερώτηση. Μια ευαισθησία κατέκλυσε το βλέμμα του αλλά το υπόλοιπο πρόσωπο του έμεινε ακίνητο και σφιχτό.
"Όχι." Απάντησε η Aiko και τώρα κοίταζε τον άντρα μπροστά της με απόγνωση. "Ήθελα μόνο να συμβεί κάτι και να αρχίσω να ζω." Έδειξε το πτώμα της στον δρόμο. "Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελα!" Η ένταση της φωνής της ανέβηκε.
To Shinigami έμεινε να την κοιτάζει με απορία. Το μεγάλο όπλο που κρατούσε στα χέρια του στράφηκε προς το μέρος της Aiko.
Εκείνη το κοίταξε τρομαγμένη μα δεν μπορούσε να κουνηθεί όσο κι αν προσπάθησε.
Το μεγάλο σπαθί εισήλθε στο στήθος της, όσο διάφανο κι αν ήταν αυτό, και ένα καινούργιο κύμα πόνου την αγκάλιασε.
Το κρύο κατάνα έμεινε εκεί για λίγο. Τίποτα δεν συνέβη και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν από την βροχή.
Η ανάσες τής Aiko ήταν κανονικές και ο πόνος υποχώρησε λίγα δευτερόλεπτα μετά.
Κοίταξε γύρω της όσο ο Renji έστριψε το σπαθί μέσα στο στήθος της και το έβγαλε με μια απότομη κίνηση.
"Νόμιζα ότι ο χρόνος έχει παγώσει." Σχολίασε η κοπέλα. Ο κοκκινομάλλης έβαλε το όπλο του πίσω στην θήκη του και κοίταξε σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό.
"Δεν μπορώ να ελέγξω τα στοιχεία της φύσης." Απάντησε άχρωμα εκείνος. "Πρέπει να φύγουμε." Πρόσθεσε στην συνέχεια και κοίταξε την Aiko.
"Που θα πάμε;"
-Εκεί που πάνε όλες οι ψυχές μετά τον θάνατο των σωμάτων.
Ο Renji έπιασε ήρεμα το χέρι της κοπέλας και ετοιμάστηκε να την περάσει στην άλλη άκρη, όμως εκείνη τραβήχτηκε και έκανε ένα βήμα πίσω.
"Όχι. Δεν θέλω να πεθάνω!" Είπε ταραγμένη. Ζάρωσε το μέτωπο της και το στόμα της έμεινε μισάνοιχτο. Ο Renji την κοίταξε φανερά ενοχλημένος.
"Δεν μπορώ να κάνω κάτι." Είπε ήρεμα και στην συνέχεια φάνηκε να σκέφτεται. "Aiko, δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις. Αυτή είναι η ευκαιρία σου να αποδράσεις από όλον αυτόν τον πόνο."
-Είμαι δεκαεπτά χρονών!, Φώναξε το πνεύμα. "Μπορούσα να ζήσω λίγο ακόμα και να ανακαλύψω αν τελικά ο πόνος τελειώνει ή όχι. Θα μείνω για πάντα δεκαεπτά." Ένα δάκρυ κύλησε στο χλωμό και διάφανο μάγουλό της.
Φάνηκε να εκπλήσσεται και το σκούπισε βιαστικά.
"Μπορώ να κλάψω." Συνειδητοποίησε. "Μπορώ να νιώσω πόνο. Μπορούν να το κάνουν αυτό οι νεκροί;"
-Φυσικά και μπορούν. Μπορείς να νιώσεις τα πάντα ακόμα και νεκρός. Μπορείς να νιώσεις πόνο από μια σφαλιάρα ή από κάτι που σου είπε κάποιος. Μπορείς να νιώσεις το απαλό καλοκαιρινό αεράκι, την απόγνωση, την πείνα, την δίψα, την ευτυχία. Μπορείς ακόμα και να πεθανεις. Τί νόμιζες;
Εξήγησε ο κοκκινομάλλης και άρχισε να περπατάει βιαστικά, προσπερνώντας το σημείο του ατυχήματος.
"Που πας;" Η Aiko άρχισε να τρέχει πίσω του. Όταν τελικά τον έφτασε, άρχισε να περπατάει το ίδιο γρήγορα με αυτόν, προσπαθώντας να κρατήσει έναν σταθερό ρυθμό.
"Κι όταν πεθαίνεις όταν είσαι ήδη νεκρός, που πηγαίνεις;" Η ερώτηση της έκανε τον Renji να γελάσει δυνατά. Περπατούσαν μέσα στην βροχή και έμοιαζε σαν να μην βρέχονταν.
"Δεν ξέρω." Απάντησε ειλικρινά ο κοκκινομάλλης. "Ακόμα και στην άλλη πλευρά, μην νομίζεις ότι αλλάζουν πολλά πράγματα. Η αβεβαιότητα του θανάτου υπάρχει και είναι πολύ πιθανό μια ψυχή να πεθάνει όσο βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Απλά μόνο όσοι πεθαίνουν ξέρουν που πηγαίνουμε τελικά. Γιατί κάπου πηγαίνουμε. Σωστά; Η διαφορά είναι ότι, στην άλλη πλευρά, εγώ θα μένω για πάντα τριάντα και εσύ για πάντα δεκαεπτά. Και, δεν θα πεθάνουμε μέχρι να μας σκοτώσει κάποιος ή κάτι. Απλά όταν πεθαίνεις, εφόσον είσαι ήδη νεκρός, πηγαίνεις κάπου όπου, ουσιαστικά, σταθεροποίησε σαν νεκρός οργανισμός. Λένε ότι είναι καλύτερα εκεί, αλλά ποιος ξέρει; Το ίδιο λέμε και όσο είμαστε έμβια όντα και ζούμε και υπάρχουμε στον κόσμο των ζωντανών." Πρόσθεσε ύστερα. Όλες αυτές οι εξηγήσεις έκαναν κάτι σαν εισβολή στο μυαλό της Aiko, αφήνοντας την άναυδη.
"Απ' ότι κατάλαβα, είσαι Shinigami. Είσαι ρυθμιστής! Γιατί δεν ξέρεις πού πηγαίνουμε όταν πεθαίνουμε στον άλλο κόσμο;"
-Ρυθμίζω τις ψυχές που έρχονται στην Soul Society, οχι αυτές που φεύγουν από αυτή.
Η Aiko απογοητεύτηκε από την απάντηση του κοκκινομάλλη και αποφάσισε να μην ρωτήσει οτιδήποτε άλλο.
Κοίταξε γύρω της για ακόμα μια φορά, βλέποντας παντού παγωμένα σώματα και εκφράσεις. Άνθρωποι που γυρνούσαν από τις δουλειές τους, άνθρωποι που προσπαθούσαν να φάνε κάτω από μια ομπρέλα και μερικοί που έτρεχαν για να κρυφτούν από την βροχή. Η ζωή έμοιαζε τόσο ενδιαφέρουσα όταν την έβλεπε κανείς σε μια υπόσταση σαν αυτή που βίωνε η Aiko Yagami εκείνη την στιγμή.
"Η ζωή παραειναι όμορφη για να την χάνει κανείς." Σχολίασε ο Renji δίπλα της ανάβοντας ένα τσιγάρο που έκρυβε στην μικρή τσέπη του κιμονό του.
"Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ." Η Aiko χαμήλωσε το βλέμμα της και αποδέχτηκε με πικρία την μοίρα της.
Όσο κι αν η ζωή της είχε καταντήσει μια ρουτίνα, είχε αρχίσει να νιώθει πως δεν ήταν έτοιμη να αφήσει αυτόν τον κόσμο. Άρχισε να φαντάζεται πόσα μπορούσε να ζήσει όσο ήταν ζωντανή και πόσο ειδυλλιακά έμοιαζαν όλα αυτά εκείνη την στιγμή.
Σταμάτησε στην μέση του δρόμου και άφησε τα δάκρυα της ελεύθερα. Ο Renji στάθηκε δίπλα της, κοιτάζοντας της θλιμμένα. Πέταξε το μισοτελειωμένο του τσιγάρο στην άσφαλτο και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Εκείνη γραπώθηκε πάνω του σαν να φοβόταν ότι κάποιος θα την άρπαζε και θα την εξαφάνιζε.
"Είναι η ώρα να πηγαίνουμε, τι λες κι εσύ;" Την ρώτησε ήρεμα, προσπαθώντας να μην της προκαλέσει κι άλλο πόνο. Τα χέρια της γαντζώθηκαν από το κιμονό του και μια μικρή κραυγή απελπισίας δραπέτευσε από τα χείλη της.
"Δεν θέλω να φύγω."
-Θα ήταν άδικο για όλες τις άλλες ψυχές, σωστά; Άλλωστε, αν δεν μάθεις να αγαπάς την ζωή δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τον φαύλο κύκλο της ρουτίνας.
Τα λόγια του Renji έκαναν την Aiko να ανατριχιάσει. Ξέφυγε από την αγκαλιά του και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της.
"Έτοιμη;" Την ρώτησε ο κοκκινομάλλης βγάζοντας το σπαθί του από την θήκη του.
"Όχι." Απάντησε ειλικρινά η κοπέλα.
"Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι." Γέλασε ο Renji. Κοίταξε γύρω του σαν να έψαχνε κάτι και στην συνέχεια προσπέρασε την Aiko και κατευθύνθηκε προς μια μικρή μονοκατοικία. Η κοπέλα τον ακολούθησε περιμένοντας να δει τι θα έκανε στην συνέχεια.
Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει.
"Θέλω να με ακούσεις πολύ προσεκτικά." Ξεκίνησε να λέει. "Θα ανοίξω μια πύλη για να μπορέσουμε να περάσουμε στην άλλη πλευρά αλλά μόλις μπούμε, εκείνη θα αρχίσει να κλείνει σταδιακά πίσω μας. Θέλω να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς." Με αυτά τα λόγια, γύρισε προς τον τοίχο και πέρασε το σπαθί του μέσα από αυτόν. Μια μεγάλη μαύρη τρύπα άνοιξε και ο Renji άρπαξε την Aiko από το χέρι, τραβώντας την μαζί του και μέσα στην τρύπα.
Αριστερά και δεξιά στο εσωτερικό της πύλης έβλεπε κανεις μικρά φαναράκια κρεμασμένα στους τοίχους που φώτιζαν τον δρόμο για όσους περνούσαν στην άλλη πλευρά.
Το χέρι του Renji έσφιγγε δυνατά το χέρι της Aiko και εκείνη ένιωθε πως θα την σήκωνε στον αέρα εκείνη την στιγμή.
"Λίγο ακόμα!" Γρύλησε ο Renji. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της για να δει ότι, όντως, η πύλη έκλεινε πίσω τους.