Loving Ms. Zero [ON-GOING 2019]

That was the First Time

Daphne's POV

It's been 2 hours now yet I'm still here in my bed. I woke up early like 6am in the morning and still can't move on from the happenings yesterday. And I'm so dumb to feel so much happiness about that. It's just a simple...

"Ano nga ba?"

Bumangon ako sa pagkakahiga at hinawakan ang dalawang pisngi ko saka ako huminga ng malalim. I need to always act normal, will you stop this 'kilig' feelings you have there Daphne?

Today is Sunday so it means, it is an another day of you and Khalil alone in this house. Like I told you, you need to act normal. So, naghanda na nga ako nagbihis saka dahan-dahan na lumabas ng kwarto ko. Ang tahimik sa bahay at parang tulog pa si Khalil. Pwede ko kaya syang katukin sa kwarto nya?

Tumayo ako sa harap ng kwarto nya at medyo nag-isip pa kung kakatok ba ako o hindi. After 2 minutes siguro napagdesisyunan ko na kumatok pero bigla na lang bumukas yung pinto. And there I saw him na nakabihis na pang-alis.

"Ah good morning, may lakad ka ata?" Ngiting sagot ko. Hindi naman siguro ako awkward diba?

He looked away saka nya ako nilagpasan at lumakad pababa ng hagdan.

"I have an important meeting today for the Student Council Anniversary. Mukhang urgent so I need to be there." Sagot naman nya. Sumunod ako sa kanya sa baba at sinubukan ko pa syang habulin papuntang pinto pero bigla nya akong hinarap.

"Don't wait for me. I don't know  exactly when we'll I be finish. I gotta go." He plainly said. 

Wala na akong nasabi pa at tuluyan na syang umalis gamit ang kotse ni Tita Vivian. Sighed.

"Looks like I am all home alone." 

Dahil wala naman akong gagawin talaga, nagpag-isip ko na lang na linisn yung kwarto ko at kwarto ni Tita Vivian since darating nga sya next week. after kong maglinis sa kwarto ko for an hour ay nagpahinga muna ako saglit. Kumain ng lunch and then konting linis sa kusina at sala saka umakyat sa kwarto ni Tita Vivian.

Maingat kong nilinis ang mesa at cabinet ni tita, habang naglilinis ako ay may nakita ako sa itaas ng cabinet ni tita. Isang lumang box. Na-curious ako kaya kinuha ko at binuksan since di naman sya nakalock.

And there I saw old photos of tita Vivian and my mom. Natigilan ako sa ginagawa ko at marahang tiningnan ang mga litrato .

"Sobrang ganda pala ni mama nung kabataan nya, at makikita mo talaga yung closeness nilang dalawa sa isat-isa. Parang magkapatid talaga." I said.

Di ko napansin na tumulo na pala ang mga luha ko. Pinunasan ko naman agad yun at nasandal sa gilid ng kama ni tita. Naalala ko bigla si Mama, kung paano nya ako inalagaan at minahal ng sobra sobra. Napakaswerte ko na kahit di ko nakilala ang Papa ko, hindi naman nagkulang sakin ang mama ko. She's the only and the best mom I will ever have.

"I miss you Mama, I miss you so much." Di ko mapigilan ang nararamdaman ko ngayon, I feel so sad and nostalgic all of a sudden after seeing these old photos of my Mom.

What if she's still alive? I might won't gonna be suffer about my feelings. Then maybe, I don't need to become Khalil's foster sister. I don't need to pretend and hide my feelings for him. Maybe... me and him would be possible at least..

Siguro, mabibigyan ako ni Mama ng napakagandang advice. Siguro, mauunawaan nya kung gaano ko kamahal si Khalil. 

"I love you, Khalil... paano mo kaya malalaman? I want you to..." 

I woke up late 7pm and found myself fell asleep while holding my Mom's old photo. Gabi na pala, nakatulog siguro ako dahil sa sobrang pagod. Agad kong niligpit ang box at binalik sa lagayan nito. Lumabas na ako ng kwarto ni Tita and expecting that Khalil might already at home. Pero mukhang wala pa sya.