တစ္ေယာက္တည္း မက္တဲ႔အိမ္မက္ေတြကို အတူတကြဆိုတဲ႔ စကားထပ္ေပါင္းလိုက္ရင္ ပိုျပီးလွသြားတယ္…။
ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ႔အခ်ိန္ေတြကို တစ္ေယာက္ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကပဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။တစ္ေယာက္တည္းမရပ္တည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းတဲ႔အခါ ေဘးမွာ ေပးမွီေပးမဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေတြရွိေနသ၍ ဘာကိုမွမေၾကာက္ခဲ႔…။
ဂစ္တာတီးရတာကလြဲရင္ ဘာကိုမွ သိပ္ျပီးမက္မက္စက္စက္မရွိတဲ႔ ခ်န္းေယာလ္က ပင္ပန္းလြန္းတဲ႔ အကေလ့က်င့္ခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အားလပ္ခ်ိန္ဆို ဘယ္ဘက္နားထဲေရာက္လာတဲ႔ နားၾကပ္တစ္ခုက သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ေခြ်းေတြၾကားထဲကပဲ အျပံဳးမပ်က္ရွိခဲ႔ဖူးသည္…။ခ်န္းေယာလ္ဂစ္တာတီးတဲ႔အခါ အနားေရာက္လာျပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးေနသည့္ အၾကည့္တစ္ခုေၾကာင့္ ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးသည္…။
တျခားသူေတြႏွင့္ဆို သေဘာေကာင္းလြန္းတဲ႔ခ်န္းေယာလ္ဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အလြန္အကြ်ံဆိုးတဲ႔ လူဆိုးေလးျဖစ္ခဲ႔သည္…။
အသက္ၾကီးေပမယ့္ အစ္ကိုလို႔မေခၚဘဲေနခဲ႔ဖူးတယ္…။
လူျမင္ကြင္းထဲ တမင္ဆိုးျပီးေျခေထာက္တင္ခဲ႔ဖူးတယ္…။
နားၾကပ္တစ္ခုကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္နားေထာင္ဖူးတယ္…။
ခ်န္းေယာလ္ဆိုးတယ္ဆိုရင္ အျပံဳးမပ်က္ခြင့္လႊတ္ခဲ႔တဲ႔သူကိုေရာ အျပစ္တင္ခြင့္ရွိမရွိ…
ထာဝရဆိုတဲ႔ စကားကၾကီးျမတ္လြန္းလို႔ ခ်န္းေယာလ္မသံုးခ်င္…
တစ္သက္လံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ သူႏွင့္ပဲျဖတ္သန္းရမယ့္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔တယ္…။
ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္မလာတဲ႔အခါေတာ့လည္း ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ျပီး ျငိမ္သက္က်န္ေနခဲ႔ရံုအျပင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး မဟုတ္လား။
~~~~~
"ရုပ္ရွင္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္"
ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ေနရသလိုပဲ ေကာ္ဖီခြက္ကို တစ္ငံုေမာ့ေသာက္ျပီးေျပာလာတဲ႔ အေရွ႕ကလူကိုျမင္ရတာ…
"ငါတို႔မေတြ႔တာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားျပီေနာ္…ငါထြက္သြားျပီးကတည္းကဆို ငါးႏွစ္လား ေျခာက္ႏွစ္လား"
YOU ARE READING
Silence~
Fanfictionတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားျခင္းေနာက္က နက္ရႈိင္းတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြအေၾကာင္း...။
