Amelia Trymacio PoV
Naka tayo ako sa balcony habang naka harap sa langit.
Kailan kaya darating si daddy?
Mag iisang taon na nang maka alis siya sa mansyong ito.
Na mi miss ko na siya kasi siya, lagi kong kasama sa trip ko.
E si mommy? Lagi naman siyang busy sa trabaho niya.
Kahit napaka raming katulong sa bahay, kahit na lahat sila close ko. Nakaka ramdam pa rin ako na para akong mag isa.
Pano ko hindi mararamdaman? E hindi nga ako pinalalabas nang mansyon.
May sakit daw ako na nakaka hawa sabi ni mommy. Pero hanggang ngayon hindi pa rin nila sinasabi kung anong sakit ko.
Gusto ko nang malaman e. Para naman maagapan na sa pag papakamatay-- este pag papa gamot.
Marami akong kaibigang mahirap lang noon.
Sabi nila ang swerte ko raw sa buhay ko kasi mayaman ako, kaya ko raw bilhin o gawin ang kahit na anong gusto ko.
Nung bata ako ganyan talaga ang nasa isip ko kaya ang saya ko.
Pero habang tumatagal, nakaka ramdam ako nang lungkot.
Hindi pala masaya maging mayaman.
Nabibili mo nga ang bahay, kotse, gadgets, o kahit anong bagay.
Pero kaya bang bilhin nang pera ang hangad ko na pag mamahal at oras nang isang nanay?
Buong buhay ko si daddy lang ang nag pasaya sa akin, siya lang ang kasama ko sa lahat nang pag subok.
At ang mas masakit. May nanay ka nga, pero wala na siyang oras sayo para mahalin ka bilang nanay.
Mag papasama ka mamasyal. Pero ang sasabihin, busy siya saka ka aabutan nang pera.
Masaya ba yung ganun?
E yung mahirap?
Mahihirapan lang sila kung ano ang pangkain, pambili nang mga ganto ganyan.
Pero sumobra sila sa pag mamahalan bilang pamilya.
Nakapag tapos na nga ako nang pag aaral.
E anong silbi nang mga pinag aralan ko kung papatangain lang nila ako dito sa mansyon at hindi pag ta trabahuin?
O diba?
Sabi ni mommy mag hintay daw ako nang tamang panahon.
Kapag gumaling raw ako saka na niya ibibigay ang kompanya na nararapat para talaga sa akin.
Pero pano kung hindi na ako gumaling?
Feeling ko nga mas lalala pa yung sakit ko dahil hindi ako nakakapag trabaho e.
Mas gusto ko pa nga maging yaya na lang e.
Natigil ako sa pag iisip nang may kumatok.
"Sino yan?"
"Ma'am, si Lina po ito"
"Pasok" aniko.
Lina is one of our maid. Isa rin siya sa pinaka close ko.
"Bakit ho iyon yaya?"
"Pinatatawag ho kayo nila ma'am Olivia sa baba" Anito.
Tango lang ang isinagot ko rito.
Olivia is my mother. Alam kong kakausapin niya nanaman ako tungkol sa company.
Nang makarating sa sala sa baba ay umupo agad ako sa sofa na kaharap ni mommy.
"How are you my Amelia?" Tanong nito.
Ngiti lang ang naisagot ko dahil lagi naman ako ganito kung tatanungin niya ako kung ayos lang ako.
"Bakit mo ko pinatawag mom?" Seryoso kong tanong.
"Oh, baby. Don't be so serious" Anito.
Ngumiti lang ulit ako nang tipid.
"I just wan't to ask you kung makakapag hintay ka pa nang isang linggo bago kita pag bakasyunin sa probinsiya. Hihintayin mo lang ang ate Amara mo, kasi isasama ko siya sayo sa pag uwi."
Napaka lapad na ngiti ang biglang gumuhit sa labi ko.
"Talaga mommy? Isasama mo siya?"
Naka ngiting tumango si mommy sa akin.
"OMG! Kahit taon pa ang hintayin ko, basta makakasama si ate. How i miss ate Amara. Thank you mommy"
"Sige mauna na ako at marami pa akong trabaho na gagawin"
Hanggang sa maka alis na si mommy sa mansyon ay naka ngiti pa rin ako.
First time ako mapa ngiti ni mommy nang ganito.
