*zawgyi*
ပန္းျခံထဲ၌ ညႏွင့္ သူ႔အေဖတို႔ ေလညႇင္း ခံထြက္လာ၏။
ထိုပန္းျခံေလးမွာ ညကိုယ္တိုင္ အပင္ေတြမွာၿပီး ေနရာတက် စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းျခံေလးျဖစ္သည္။
"သမီးေလး"
အေဖေလသံသည္ သိပ္အားရစရာမရွိ။ ခပ္တိုးတုိးရယ္။
"ေျပာပါ အေဖ"
"အေဖေတာင္းပန္ပါတယ္"
ည ဝွီးခ်ဲတြန္းေသာ လက္တုိ႔ကို ရပ္လိုက္၏။
"ဘာအတြက္လဲ အေမ့ကို ေစာ္ကားခဲ့လို႔လား သမီးကုိ ပစ္ထားခဲ့လို႔လား"
အေဖသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏုိင္စြာ ေခါင္းငံု႔သြား၏။
ညလည္း အေဝးသို႔ၾကည့္ရင္း ထိုေန႔ကုိ ျပန္သတိရမိ၏။
---
"ဖြား...သူက ဘယ္သူလဲ"
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ေရးေရးႏွင့္ အရပ္ခပ္ျမင့္ျမင့္ အသားညိဳညိဳ ဥပဓိရုပ္သန္႔သန္႔လူ အား ည ၾကည့္ကာ ေမးမိ၏။
အဖြားမ်က္ႏွာတို႔က တစ္ခ်က္ ပ်က္ယြင္းသြားၿပီး
"ေမာင္ရင္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါဦး"
ထို အသက္ ၅၀ နီးပါးလူႀကီးသည္ ညကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပ၏။
"ဦးေလးက သမီးအေဖရဲ႕ ေရွ႕ေနပါ"
အေဖ။ မၾကားခ်င္ဆံုးနာမည္။ ေပၚမလာေစခ်င္ေသာလူတစ္ေယာက္။
"သမီးမွာ အေဖမရွိဘူး "
တစ္ခါမွ ညအသားကို နာေအာင္မရိူက္ခဲ့ေသာ အဖြားသည္ အခု ညကုိ လက္ေမာင္းကို ခပ္နာနာ ရိူက္၏။
"ေျမး.. စကားကုိ ျပန္ျပင္ေျပာစမ္း အဖြား ဘာေတြ သင္ေပးခဲ့လဲ"
ညမ်က္ရည္တို႔ ဝဲလာေသာ္လည္း မငိုမိေအာင္ မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္လိုက္ၿပီး ဖြားအားေျပာ၏။
"ဖြား အေဖဆိုတာရွိရင္ ဘာလို႔ အခုမွ ေပၚလာလဲ ဘာလို႔ ပစ္သြားလဲ သူေၾကာင့္ ဖြားပဲ ဒုကၡခံေနရတာ ေလ သူမ်ား အိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ထမင္းခ်က္ လုပ္ၿပီး သမီးကို ေက်ာင္းထားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ အေဖဆိုတဲ့ လူက ဘယ္ေတြေပ်ာက္ ေနလဲ အေမ သမီးကုိ ေမြးေနတုန္းကေကာ သူရွိလို႔ လား"
