Karanlığın Şiirleri

Şiir 2; Kuytu Mezarlık

Yıkılsada ruhum , büyüsede yanığım
Ömrümün sonuna atsa beni sensiz yıllarım
Ne kadar koyulaşsada karanlığım
Ben karartamam , unutamam seni ay ışığım
Bak sensiz geçer günlerim
Yoktur ki benim güzel gülüşlerim
Vaatet bana senle geçen günlerim
Sen kokar benim tebessümlerim
Bak iplik gibi dizildi kalbime sözlerin
Gitmez ki aklımdan hiç bulamadıgım gözlerin
Dolarsa birden içine benim hasretim
İçinden okunurum , değmesin kimseye gözlerin
Bak ilk defa zor geldi bana ayrılıklar
Fırtınalar savurur giderken bıraktığın kuraklıklar
Her zerre yoluna yol olurlar
Sen gel dolsun ruhuma baharlar
Nefeslerim ulaşır mı aksam sana
Gözyaşlarım yağar mi gökyüzüne damla damla
Beraber olamadık bu kara ayrılıkta
Bare uğrunda öleyim sonumuz kuytu mezarlıksa
Tek gerçeksin, silersin yalanı
Her yerdesin gözümün baktığı
Yokluğunda , her atışta kalbimin yandığı
Nefes bile alırken aklımın kaldığı
Kaybolsa kanımdan akan bilincim
Son atışlarına yaklaşsada kalbim
Gitmez nefeslerimden sana olan sevgim
Benim ömrümde ki en güzel mevsimim
Her sabahsız gece dertler sararlar
Yıkılır üzerime konuştuğum duvarlar
Ama ayakta tutar beni umutlar
Her daim karanlıkta yanar ışıklar