Uçurum

Bölüm 1

Ne zaman büyümüştük bu kadar ne zaman bu kadar acı verir olmuştu bu hayat. Acı bazen iliklerine kadar işler ama artık bunu bile umursamaz olmuşsundur.

Işte tam 3 saattir bir uçurumun kenarında bunu düşünüyordum. Hani derler ya her geçen gün bir öncekini aratır diye ben bunu tam olarak yaşıyorum.  Hayatım hiç olmadığı kadar kötü. Son 1 yıldır bu böyle.

Ailemi kaybedeli tam 1 yıl oldu bugün.  Acımasız dünya sevdiklerimi aldı benden. Beni tek başıma bıraktı bu koca sehirde.

Artık soğuk iliklerime kadar işlemişti ve artık benim için eve dönme vakti gelmişti. Ne kadar istemesem de ayağa kalktım ve arabama doğru yürüdüm.  Ailemden bana kalan son hatiraydı bu araba . Ne zaman otursam koltuğuna onlar gelirdi aklıma ve içim huzurla dolardı.

Daha fazla düşüncelere dalmadan evimin yolunu tuttum . Yarin okul vardı ve aynı zamanda iş. Ikisini idare etmekte zorlaniyordum ama hayatta kalmak için buna mecburdum.

Ailemin bana bıraktığı bir ev ve araba vardı.  En azından kira masrafım yoktu. Zaten çok bir para da kazanmıyordum.  Ihtiyaclarimi karşılayabiliyordu ancak.

Evimin kapısını açtım ve yüzüme vuran sıcak hava beni gülümsemişti.
Hızla odama ilerleyerek odamın içindeki duşa attım kendimi. 

Sıcak bir duş iyi gelirdi her zaman . Hızlı bir  duş alıp bornozuma sarıldım.  Üstümü giydikten sonra kendimi yatağa attım ve uykunun beni sarmalamasina izin verdim.

*****

Güne alarm sesiyle başlamıştım.  Saat henüz 6.45 ti uykulu gözlerimi aralayarak kalktım yataktan ve mutfağa doğru ilerledim.

Demliğe bir miktar şu koydum ve ocağı açtım. Güne iyi başlamam için kahve içmem lazımdı. Şu kaynayana kadar elimi yüzümü yıkadım dişlerimi fırçaladım ve odama doğru ilerledim.

Bugün yorucu bir gün olacaktı bu yüzden rahat bir şeyler giyecektim.
Altıma dar bir kot jean giydim üstüne de  siyah gömlek giymiştim. Hafif bir makyaj yaptım ve saçlarım da kendinden dalgalı olduğu için serbest bırakıp çıktım odadan.

Kahvemi ictim ve ceketimi alarak çıktım evden. Küçük arabam kapıda beni bekliyordu ona binerek okula doğru sürdüm arabamı.

Kampüse giriş yaptım ve hızlı adımlarla sınıfıma doğru ilerledim.
Bu arada tıp son sınıf ogrencisiydim.

Bu mesleği sırf babam için seçmiştim .Babam hep cerrah olmamı isterdi. Ben de babamı kırmadım ve tercihimi bu yönde kullandım.  Ama sevmiştim bu mesleği.  En çokda insanların hayatına dokunabilmeyi onlara umut olabilmeyi sevmiştim. Ve son yılımdaydım okul hayatına 1 yıl erken başlamıştım ve bu yüzden de daha genç bir cerrah olacaktım.

Hazırlık okumamıştım çünkü ingilizcem ileri düzeyde iyiydi.  Bu yüzden 23 yaşımda mezun olup meslegime baslayacaktim.  Bölüm olarak kalp ve göğüs cerrahiyi seçmiştim.

Sınıfa girdim ve boş olan bir sıraya oturdum .  Bugün içimde garip bir his vardı ve bu yüzden derse konsantre olamıyordum. 

Zorlu geçen 2 saatin sonunda ders bitmişti sonunda. Eşyalarımı toplayarak çıktım sınıftan.  Arabama binip çalıştığım iş yerine doğru sürdüm.

Yoğun bir trafik sonrası çalıştığım bar' a  girdim.  Henüz açılmamıştı saat 20.00 gibi gelmeye başlıyordu insanlar ve saat henüz 18.00 dı. 

Soyunma kabinine girdim ve içeride iş arkadasim Defne ile karşılaştım. Yüzümde sıcak bir gülümsemeyle " Erkencisin bugün hayret " dedim gülerek. " Senin haberin yok mu bugün burda büyük bir davet var hem de çok büyük. Patron seni çağırır zaten birazdan detayları o anlatır " dedi . Bu kadar büyük olan davet neydi acaba merak etmiştim. Ben düşünürken patronun sağ kolu Kadir inmeye başladı merdivenlerden  .

" Rozelin patron seni çagiriyo bi baksana yukari" diyip indiği merdivenleri tekrar çıkmaya başladı.

Onun ardından bende hızlı adımlarla patronun kapısına gelmiştim.  Kapıyı çalıp içeriye girdim. Patronu severdim sevecen ve anlayışlı biriydi.  " Bugün çok önemli bir iş adamının düzenlediği bir davet var bugün her zamankinden çok daha fazla bir titizlik istiyorum herşeyin mükemmel olması gerek . Davet saat 8 de yapacaklarinizi anlatması için birini yollayacağım zaten birazdan aşağıya temizliğe inebilirsin"  nefessiz anlatmıştı.  Demekki çok önemli biriydi patronu ilk kez bu kadar endiseli ve telaşlı  görmüştüm. 

Daha fazla düşünmeyerek aşağıya indim ve temizliğe yardım ettim .
Patron birini göndermişti hepimize görev dağılımı yapmıştı.  Ben bugün garsonluk bölümündeydim.  Benim için ekstra bir yorgunluk olucaktı.

Aradan geçen 2 saatin sonunda herkes yavaş yavaş gelmeye başlamıştı. Herkes çok şıktı ve bugün için fazla özenmişlerdi. Ben bu arada gelen davetlilere alkol ve atistirmalik servisi yapıyordum.  Mekan neredeyse ağzına kadar dolmuştu. Alkol servisi bitmişti ve ve bar kısmında oturuyordum.  Daha sonra alkışlar yukseldi etraftan ve mikrofondan ses geldi.

Sesi ilk duyunca ürperti geçti içimden çok garip bi sesti huzur verici bi tonu varken aynı zamanda ürkütücü bir tonu da vardı. Konuşma sürerken bu sesin sahibini görmek için ön taraflara doğru ilerleyecegim sırada 1 el silah sesi duyuldu ve bu sesle beraber çığlıklarla herkes dışarı kaçmaya başladı ve etrafı siyah takım elbiseli korumalar doldurdu bir anda.

Ne yapacagimi şaşırmışım ortada dikiliyordum öylece. Sahne nin olduğu yerde korumalarin yoğunlaştığını gördüm ve bir adam.bagiriyordu" Hemen bir doktor bulun lan acele edin " bu sesle beraber kendime geldim ve sahneye doğru koştum.  Son siniftim ve müdahele edebilirdim.

Korumalar birden önümde durdu. Ama "Çekilin önümden doktorum ben " diye bağırınca hepsi teker teker çekildi önümden.

Yerde yatan adama baktım göğsünden  yani kalbinin biraz üstünden vurulmuştu. Kan kaybı çoktu yanımdaki adamlara dönerek " Kan kaybı çok fazla hastaneye yetistirmemiz lazim ambulansı arayın" diye bağırdım.

En cüsseli olanı "Hastaneye götüremeyiz ne yapılacaksa sen yapacaksin" dedi net bir tavırla.

Gözlerim büyümüştü  " Ne demek olmaz adam burda kan kaybından ölecek  hem ben daha mezun olmadim bu çok riskli. " dedim bagirarak.  O sırada yerde yatan adam gözlerini  açıp zorlanarak konuşmaya basladi  "Sen doktor  degilmisin ne gerekiyorsa yap işte " dedi o ses tekrar dan ürpermiştim bakmak için gittiğim o sesin sahibiydi demekki vurulan .

Çaresizce bakıyordum etrafa yapmam gerekiyordu onu burda yüzüstü bırakamazdım.

"Tamam ama burda olmaz bana malzemelerin olduğu steril bir yer bulabilirmisin " diye sordum umutla

Adam kafasını sallayıp diğerlerine seslendi "Abimi hemen arabaya taşıyın doktoru da yanına  alın eve gidiyoruz" dedi telaşlı bir şekilde.

Eve doğru yol alıyorduk benim elim adamın gogsundeydi bir bezle kanamasini durdurmaya çalışıyordum.  Umarım çabucak giderdik diye düşüncelere daldım.

Bilmediği bir yolda ilerliyordu genç kız . Bildiği bir şey varsa o da iyi seylerin olmayacağıydı.

-SON-

:) YAZARINIZ