De dochter van de Hel

{003}

Oke, maakt hij een grapje? Het gebeurd niet elke dag dat een of andere gek die claimt een griekse god te zijn zegt dat hij je vader is. Waarschijnlijk heeft hij gewoon te veel Star Wars gekeken ofzo, ik heb geen idee. Het boeit me ook vrij weinig.
Ik blijf hem aanstaren.
'Alexandra-' begint hij, maar de kans om zijn zin af te
Maken krijgt hij niet.
'Je maakt een grapje, toch? No way dat jij mijn vader bent.'
Hij zet een nep verdrietig gezicht op. 'Hm... En iedereen zegt juist dat we zo op elkaar lijken.' hij rolt met zijn ogen. 'Waar denk je dat je je donkerbruine haar vandaan hebt, en je bruin-grijze ogen.'
'Er zijn zo veel mensen met die combinatie! Dan geloof ik niet gelijk de eerste die claimt dat hij een griekse god én mijn vader is!' roep ik verbouwereerd.
'Dan geloof je me niet! Als ik je straks uit je coma haal, praat er dan met je moeder over. Maar níét dat je me gezien hebt.' Hij is even stil. 'Of dat je dankzij mij in coma lag, want die vrouw is angstaanjagend als ze boos is.'
Ik grinnikt even. 'Daar heb je zeker een punt, misschien spreek je dan toch deels de waarheid,' grap ik.
Hij kijkt me hoopvol aan.
'Ik zei misschien.'
De "god" rolt weer met zijn ogen maar gaat er verder niet op in.
'Als ik straks weer in de levende wereld wakker word, hoelang heb ik dan in coma gelegen?'
Hij denkt even na en krabt kort door zijn baardje. 'Niet lang... Een jaar of vier?'
'WÁT?!'
'Grapje, grapje, rustig je hoeft niet te schreeuwen,' antwoord hij snel terwijl hij verdedigend zijn handen omhoog doet. 'Vier dagen. Het moest wel een beetje realistisch zijn.'
Ik zucht. 'Prima dan... Wanneer stuur je me terug?'
'Zo, eerst moeten we nog even wat doornemen.'
Ik kijk hem argwanend aan.
'Zodra je weer uit het ziekenhuis bent, stuur ik iemand naar je toe die je zal helpen. Weet je wat, hij legt alles wel uit, dan hoef ik het niet te doen...'
'Maa-'
'Dag dochter, ik zie je snel.'
Zonder dat ik nog iets kan zeggen knipt hij met zijn vingers en vervaagt alles om me heen.

'Ze wordt wakker, haal een dokter!' zegt een vage stem.
Langzaam open ik mijn ogen, waar ik gelijk spijt van heb door het felle licht dat in mijn ogen schijnt. Mijn keel doet pijn en mijn hoofd bonkt van de koppijn.
Ik knipper een paar keer totdat ik weer een beetje normaal kan zien en de vlekken voor mijn ogen weg zijn.
Waarom lig ik in het ziekenhuis..? Oh, juist ja... "Hades."
Naast mijn bed zit mijn moeder met een ongerust gezicht. Dan komen er opeens twee doktoren de kamer in gerend, gevolgt door mijn beste vriendin.
Ze komen naast mijn bed staan en controleren de monitoren en een paar formulieren.
Ik probeer te praten, maar een komt geen geluid uit mijn keel. Of nou ja, geen woorden in ieder geval. Als je hier iets zinnigs van weet te maken ben je een genie. Of dronken. Of allebei.
Een van de doktoren houd me tegen. 'Het spijt me Alexandra, maar je mag nog niet praten. Je hebt de afgelopen vier dagen in coma gelegen, weet je nog waardoor?'
Hades vertelde wel wat de reden was van mijn coma, en dat hij de griffioen op me af had gestuurd, maar Jaz heeft iets heel anders gezien, en daar heeft Hades het niet over gehad...
Ik schud langzaam nee, en kijk iedereen nieuwsgierig en verward aan.
De doktoren kijken elkaar even aan. 'Je bent gestikt in je broodje, en de heimlich werkte niet. Als we iets later hadden geweest had je het misschien niet overleeft,' verteld de andere doktor.
En bedankt Hades. De award voor slechtste en meest gênante verhaal waarmee iemand in coma kan raken en bijna dood kan gaan gaat naar.... Hades! Gefeliciteerd, dik verdiend! Houd maar geen speech, voordat je met nog meer leuke verhalen komt!
Als ik hem weer zie heeft hij een probleem.
'Alex leer eten, je hebt me dood laten schrikken!' schreeuwt Jaz bijna.
Ik kijk haar aan. Ik blijf haar gewoon aankijken, totdat zij het ook door heeft.
'Euhhh, verkeerde woordkeuze, sorry.'
Ik rol mijn ogen en kijk de doktoren weer aan.
'Binnen een paar dagen zal je stem weer terug keren, maar tot die tijd, en nog even daarna, moet je echt rustig aan doen,' begint een van de doktoren, 'anders kan het je keel zo erg beschadigen dat je nooit meer goed zal kunnen praten.'
Ik knik even.
De andere doktor begint weer te praten. 'Je moet nu vooral rusten, probeer nog wat te slapen, dan zullen we morgen wat testen doen.'
Ik knik weer. Hij heeft gelijk, vier dagen in coma liggen -oftewel iemand die claimt de Griekse god van de onderwereld en je vader te zijn opzoeken in de onderwereld- ís inderdaad heel vermoeiend.
Nadat de doktoren weg waren bleven mijn moeder en Jaz nog even om me op de hoogte te brengen van alles wat er was gebeurd, maar lieten me daarna alleen om te rusten. Ik kan nu wel zeggen dat ik heerlijk in slaap viel, maar nee. Eerst heb ik nog ongelovelijk lang liggen draaien en denken, totdat ik van verveling en lichte vermoeidheid uiteindelijk in slaap ben gevallen.

De deur wordt zacht dicht gedaan. Zonder mijn ogen te openen word ik wakker van het geluid. Ik blijf even luisteren en hoor voetstappen, en vervolgens het gekraak van een stoel. Voorzichtig open ik mijn ogen een stukje. Het is donker in de kamer, en aan het raam te zien buiten ook.
Misschien is het Jaz of mijn moeder?
Ik draai mijn hoofd een stukje, om een gestalte op de stoel te zien zitten. Zodra ik mijn hoofd beweeg kijkt hij gelijk op, en met zijn helder blauwe ogen kijkt hij me recht aan. Van de schrikt en angst durf ik niet te bewegen.
Hij staat op en loopt snel naar me toe. Eenmaal naast mijn bed knielt hij naast me neer. 'Sst, rustig ik doe je niks, Hades heeft me gestuurd.'
Ik kijk hem verward aan. Dit is een droom toch?
Het valt me op dat hij zelfs in het donker niet lelijk is. Zijn haar is kort blond en zijn ogen lijken wel licht te geven. Zijn huid is een beetje gebronsd en zijn donkerblauwe shirt laat zijn spieren perfect uitkomen. Well done, Hades.
Hij knijpt zijn ogen vragend samen. 'Hades heeft je verteld dat hij iemand zou sturen, toch?'
Ik knik.
'Hij heeft ook verteld van je stem,' gaat hij verder. Daarna haalt hij een klein flesje tevoorschijn. 'Hier drink dit, daarna zul je je wel weer wat beter voelen.'
Ik kijk hem wantrouwend aan. Hij sluipt 's nachts mijn kamer in, zegt dat Hades hem heeft gestuurd, en verwacht dat ik hem meteen vertrouw?
'Hades stuurde een griffioen op je af, denk je dan echt dat hij mij zou sturen om je te vergiftigen?'
Goed punt. Als je een griffioen kan sturen, is dit niet logisch. Niet dat een griffioen op iemand afsturen wel logisch is. Stuur alsjeblieft geen griffioenen op mensen af, ze zijn dan misschien mooi, maar ook terrifying. Daarbij is het nou ook niet echt heel vriendelijk om te doen.
Maar goed, ik pak het drankje aan en ruik even. Het ruikt naar een mix van aardbeien en chocolade, dus ik drink het. Ik leef voor aarbijen met chocolade, oke?
Hij glimlacht even naar me. Damn. Oke, hij heeft een hele mooie lach.
'Ik weet dat Hades heeft gezegt dat hij zou wachten totdat je weer thuis was met iemand sturen, maar het heeft meer haast dan we dachten...' Hij pauzeert even. 'Wat onbeleefd van me, Ik ben Iason trouwens, maar noem me maar Jason, op die manier is het in deze tijd wat normaler geloof ik?' hij lacht even.
Wacht, wát? Ik kijk hem ongeloofwaardig en verward aan.
Hij lacht gegêneerd. 'Ja, we hebben elkaar inderdaad in de onderwereld ontmoet. Hades dacht dat deze queste perfect voor me zou zijn.'
Ik glimlach half en knik. Lach en knik, lach en knik, hiermee red je jezelf bijna overal uit. Vooral als je met iemand van een paar duizend jaar praat die opeens in je ziekenhuiskamer staat.
'Ik zal je morgen weer op komen zoeken om te kijken hoe het met je gaat. Probeer nu nog wat te slapen,' zegt hij met weer die glimlach.
Voor het eerst in een lange tijd val ik eindelijk in een goede, diepe slaap.