FARKLI (ASKIDA)

10. Bölüm

Eveeeet, nihayet yeni bir bölüm. İki hafta gecikmeli bir bölüm olduğunu biliyorum. Bunun için devamlı okuyuculardan ve kendimden de özür diliyorum. Oturup yazabilirdim ama (fazla klişe ama) moralim cidden bozuktu. Hatta yoktu bile kanatlanıp pııırrr uçmuştu.

 Yine içime sinen bir bölüm olmadı ve tekrar özür diliyorum. Yazım hataları olabilir onları tekrardan düzelteceğim (telefondan yazdı)

İYİ OKUMALAR.

-------------------------------------------------

"Günaydın. Daha iyi misin? Kendini nasıl hissediyorsun? Konuşmak ister misin? Özür dilerim? Gerçekten?" Derin bir nefes alarak açtı gözlerini genç kız. Hayatı boyunca yatmış olduğu en rahat yatak olabilirdi bu.

Tepesinde ona bakmakta olan bir çift kahverengi göz, telaşlıydı.

"Git başımdan."

"Olmaz."

"Git dedim!"

"Hayır!"

"Of! Of!" Uzun, zayıf bacakları yorganı döverek attı üzerinden. "Uyumak istiyorum. Uyumak!"

"Yeterince uyudun. Kalkman gerek."

"Hayır, gerek değil."

"Evet, gerek."

"Marlon! Git başımdan!" Uyku sersemliğinin verdiği asabiyet zonklatıyordu gözlerinin arkasını. Hiçbir zaman kimsenin onu uyandırmasına izin vermemişti. Uyku kutsaldır, felsefesiyle yaşıyordu genç kız hayatını.

"Hayır."

"Senin tek işin beni uyandırmak mı? Bu koca yerde sadece ben mi varım uğraşabileceğin?"

"Cümlelerin çok devrik." Bilmiş bir tavırla gelen kelimeler üzerine gözlerini kıstı genç kız.

"Uykum var çünkü!"

"Olabilir."

"Marlon, ne istiyorsun?"

"Bilmiyorum." Nefesi sertçe dışarıya çıkarken bakışları önüne düştü ve tıpkı bakışları gibi bedenide yatağa çöktü. "Gerçekten bilmiyorum."

"Anlat." Gözlerini sıkıca kapatan genç kız sırtını yatağın başlığının olması gerektiği duvara dayayarak dizlerini kendine çekti. "Dinliyorum."

"Seni nasıl tanıyamadım bilmiyorum. Aklımın ucundan bile geçmedi. Sen... Olamazdın."

"Neden?"

"Çünkü sen... Mutsuzdun." Göz ucuyla genç kızı inceledi. Gözleri hafifçe aralık, dizlerini tutan kolları tıpkı dudakları gibi gerdindi. "Yani, sen önceden böyle değildin. Daha mutluydun, daha neşeli. Sonra seninle o sokakta karşılaştığımda ve tabi daha sonrasında, mutsuzdun. Sanki kendini dünyaya kapatmış gibiydin."

"Kapatmıştım çünkü!"

"Neden?" Bakışları meraklıydı genç adamın.

"Neden mi? Neden." Hiçte içten olmayan bir kıkırtı döküldü kızın dudakları arasından. "Uyuşturucuya bulaştım. İyi bir eğitim alabilirdim ama yapmadım. Kendimi iğrenç yerlerde buldum. Sonra silahların arasında. Daha sonra sahip olduğum tek akrabam, beni bu dünyada sevdiğine inandığım tek insan öldü ve ben bir boşluğa daha düştüm. Diğer insanlar gibi okulumu dereceyle bitirmedim veya güzel, hoş bir kafede işe başlamadım. Yapamadığımdan değil yapmadığımdan oldu tüm bunlar. Bardan kazandıklarım yetmiyordu. Daha fazlasına ihtiyacım vardı. Zaten her şey boka sarmıştı, bende para karşılığı insanları öldürmeye başladım. Hiçbir zaman yakından silah doğrultmadığım için suçluluk falan da duymadım. Hayatım normal devam etti. Neden buna başladım, neden daha fazla paraya ihtiyacım vardı biliyor musun?" Bir kıkırtı daha salınıverdi, sessiz odada. "Daha iyi bir hayat sürmek için. Bir aile kurabilmek için. Ama tabi o da olmadı."