KOMŞUNUN OĞLU

TAŞINIYORUZ

Durunun azından

Bugün taşınıyoruz. Sevinsem mi ? Üzülsem mi? Hala karar veremedim.

Aslında seviniyordum çünkü oradaki güzel sanatlar fakültesini kazanmıştır.

Arkadaşlarımla vedalaştım. Buradaki akrabalarımla da vedalaştım. Yani kısacası tüm tanıdıklarımla vadalaştım daha sonra valizleri falan toplayıp yola koyulduk.

Annem arabada ağlıyordu bende nedenini sordum:

"Niye ağlıyon kız noldu?"

"Duru git şurdan görmüyon mu kaç senedir yaşadığımız evimizi bırakıp hiç tanımadığımız diyarlara gidiyoruz."

"Sanki parise gidiyoruz yazın geleceğiz da ne üzülüyon"

"Nurayıda özleyecem ondan ağlıyorum biraz da aslında"nuray dediği kadın tam bir dedikodu makinesi. Biz arkadaşlarla aramızda ona ayaklı gazete deriz çünkü çok dedikodu yapar bir yerde duyduğunu dokuz köye yayar adi karı.

"Anne bırak yaaa"dedim ve annem beni takmadı. Yola devam ettik. Ben yolun geri kalanında uyumaya karar verdim.