Out Of Reach

Chapter 3

"What if i tell you that the one you're holding hands with is your fiancé?" Umawang ang bibig ko sa gulat. Matagal kong prinoseso sa utak ko ang narinig. Then when it sinked in, i want to throw it up. It's like my mind is saying 'Error: the file is too big.' Yes. Those words are damn big that my mind can't carry it.

Naramdaman ko ang pagluwag ng kamay ni Dylan sa akin. Ang blangko niyang mukha ay nanatiling blangko. Parang sinasabi na wala siyang pakealam but his eyes tells the opposite of it. Dahan dahan ay naramdaman ko ang pagbitiw niya sa kamay ko.

Binuka ko ang bibig ko para sana magsalita pero biglang humalakhak ang Papa niya na para bang may narinig siyang magandang joke.

And God, please, i wish he laughed because he joked.

"Of course, I'm kidding! You should have saw your faces! It's priceless! Haha!" Buong buhay ko, ngayon lang ako nagpasalamat na nag-joke ang isang tao kahit ang usapin ay seryoso. Because i'm a serious person, and i don't want something serious to be a joke. Pero ngayon nagpapasalamat ako dahil joke lang yun. Thank God.

Nakahinga ako ng maluwag. Muntik na akong atakihin sa puso sa sinabi niya. Grabe naman to magbiro. Hindi naman nakakatawa. Nakakamatay eh.

"God... i almost got a heart attack." Mahinang bulong ko saka hinawakan ang dibdib ko. Naramdaman ko na hanggang ngayon malakas pa rin ang tibok ng puso ko sa kaba. Shit naman kasi ipakasal ka ba naman sa taong di mo kilala?

Biglang sumeryoso ang mukha ng Papa ni Dylan. Parang ang pusang tumatawa kanina ay naging tigre. Seryoso ito at punong puno ng kablangkohan. Blangko, pero nakakatakot katulad ng anak niya. Mag-ama nga talaga sila.

"You have to marry your fiancé. You know me Dylan, may isang salita lang ako. You have to even if you don't want to." Mariin at maotoridad na sabi ng Papa niya habang nakatingin sila sa mata ng isa't isa at parang nag-uusap telephatically.

And that's one of the saddest thing in life. Doing thing that you don't want to do just because you have no choice.

"And why is that?" Sarkastikong tanong ni Dylan.

"Because i said so." Sabi niyo habang may ngiting nakakaloko. Dumilim ulit ang mukha ni Dylan sa sagot ng kanyang ama. Para yatang gusto niya na itong sapakin pero nanatili lang siyang nakatayo at parang nakatingin sa isang walang kwentang bagay. Kung tutuusin, para nga talagang walang kwentang bagay yung tinitingnan niya.

"I don't care. I'm not going to marry someone i don't love. Hindi ako matutulad sa inyo ni mama. Look, my dear father, look what happened to the both of you. You just married my mother for money. Why? Because you're a goddamn asshole." Sarkastiko at nakangising sabi ni Dylan na para bang naghahamon siya ng away. Kulang na lang kumuha na ako ng popcorn. Gandang teleserye nito kung sakali. Title: My Father Is A Goddamn Asshole. Diba? Ganda. Note the sarcasm.

"Yeah, you're right. I married your mother for money. And you should thank me for that. If i didn't get married to your mother you're not here. You're not breathing. You're not living. But why are you here? Of course because we made you. Thanks to me." Nakangiting sarkastikong sabi ng ama niya.

"Why would i thank you? I didn't ask you to make me anyway. I didn't ask you to give me life. Tss. Sana nga hindi niyo na lang ako ipinanganak. It's better to be not born at all than to be your son."

Parang bigla kong naramdaman kung gaano kainit ang tensyon nilang dalawa. Yung para bang wild fire sa game of thrones. Ganun siya kainit. Nararamdaman ko ang poot sa mga salita ni Dylan kahit sarkastiko ang tono nito. Hindi ko akalaing mas gugustuhin niya pang hindi mabuhay kesa maging anak ng ama niya.

Ang nakakalokong ngiti sa labi ng kanyang ama ay unti-unting nawala. Bigla itong naging blangko. Pinapakitang hindi siya apektado sa mga sinabi ng anak niya.