Once upon a time,I love you

บทหนึ่ง ชื่อของเธอ

ติ๊ดติ๊ดติ๊ด!

เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ชายหนุ่มส่งเสียงงัวเงียในลำคอ ในขณะที่สองมือควานหานาฬิกาปลุกที่ทำเขาตื่นจากฝันหวาน

เมื่อหาเจอก็ปิดเสียงลง ดวงตาสีอำพันม่วงปรือตามองตัวเลขบนหน้าปัดก่อนจะค่อยๆตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

“เจ็ดโมงครึ่ง!?วันนี้ผมมีเรียนวันแรกนี่!!”

รีบสะบัดผ้าห่มออก สองเท้าพุ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ แล้วจับหยิบเครื่องแบบสวมใส่

เสื้อพร้อม!กระเป๋าพร้อม!อาหาร...ไม่ทันแล้ว!

‘เดี๋ยวซื้อข้างทางแล้วกัน!’

คิดในใจและสวมรองเท้าผ้าใบเรียบร้อย ออกจากบ้านก็เช็ครอบๆบ้านนิดหน่อยก่อนจะล็อคบ้าน

“ไปก่อนนะครับ!”เขาตะโกนเสียงไม่ดังนัก ถึงจะรู้ดีว่าไม่มีใครตอบกลับก็ตาม และเริ่มวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ระหว่างทางก็รีบซื้อซาลาเปาเจ้าประจำ ขอสักสองลูกเผื่อไม่อื่ม คาบลูกหนึ่งที่ยังร้อนจนเกือบลวกลิ้น ต้องเป่าสักสองสามครั้งแล้วค่อยทาน

ระหว่างทางเริ่มเปลี่ยนจากรั้วบ้านกลายเป็นต้นซากุระเรียงรายเป็นระเบียบ บ้างก็สีชมพู บ้างก็สีขาว รอบกายมีนักเรียนบางคนกำลังเร่งรีบแบบเดียวกับเขา แต่บางคนก็ยังเดินอย่างสบายใจ

ตรงหน้าชายหนุ่มคือโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในโยโกฮาม่า ‘โรงเรียนมัธยมบุโซ’

โรงเรียนนี้ได้เปิดมาหลายสิบปีแล้ว และนักเรียนที่เรียนจบออกไปล้วนมีอนาคตสดใสทำให้มีคนเข้ามาสมัครเรียนเพิ่มขึ้นทุกปี และเขาก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนั้นที่สามารถสอบเข้าเรียนที่นี่ได้

ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู----ตอนนี้เกือบแปดโมงเช้าแล้ว เขามาทันเวลาอย่างเฉียดฉิว

“เกือบมาสายนะ” เสียงทักทายที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นก็พบกับเซนเซย์ผมสีแดงตัดสั้นระต้นคอ ใบหน้ามีหนวดเคราเบาบางแต่กลับดูมีความเป็นผู้ใหญ่สมที่เป็นเซนเซย์