That awkward girl ft. Calum Hood

Hoofstuk 2: Rode wangen & bosbessenmuffins

"Hey gaat het met je?" Ik staarde Calum aan en wist even niks te zeggen. Oké, ik geef het toe, ik ben een ramp als het om jongens gaat. Zodra ik in de buurt van een leuke jongen ben, word ik knal rood en komen er geen normale zinnen meer uit mijn mond. Waarom moet dit mij overkomen? Natuurlijk ben ik dolblij dat ik oog in oog sta met dé Calum Hood. Wat doet hij hier? En waarom zo vroeg? "Hallo? Weet je zeker dat alles goed gaat." Calum zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. Kom op Quinn, zeg iets! "Uhm uhm ja, h-het gaat wel hoor" stamel ik. Shit hij denkt vast dat ik een freak ben. Calum lacht vriendelijk naar me. Het spijt me zo enorm! Het was echt niet de bedoeling om m'n ijskoffie over jou heen te gooien, zeg ik en ik probeer met mijn mouw de koffievlek te verwijderen. Het spijt me zo erg! Ik ben ook zo lomp en ik had beter moeten uitkijken en.. Wow het geeft echt niet, onderbreekt Calum mij terwijl hij me aankijkt. Ik trek m'n arm terug van zijn shirt waar de koffievlek zit en bedenk me dat dit er vast heel raar moet hebben uitgezien. Ik kijk hem aan en word knalrood. Waarom ben ik zo'n kluns?! Calum pakt mijn beker van de grond en trekt me mee naar de toonbank. Hij kijkt me aan en vraagt: "Wat wil je drinken?" Wow? Ik gooi mijn koffie over hem heen en dan vraagt hij mij wat ik wil drinken?! Wat?! Doe voor mij maar een ijskoffie alsjeblieft, mompel ik. 2 Keer een ijskoffie en 2 bosbessenmuffins alsjeblieft, zegt Calum vrolijk. Hij draait zich naar mij toe en knipoogt. Holy shit. Is dit een droom? Nadat Calum betaald heeft, wordt het dienblad met de koffie en de muffins in mijn handen geschoven. Hmm zal ik die maar dragen voordat er weer wat gebeurt?, grapt Calum en hij pakt het dienblad uit mijn handen en knipoogt nog een keer. Verbluft sta ik nog aan de toonbank als Calum zich omdraait en zegt: "Zullen we boven zitten?" Ik knik en volg hem op de trap naar boven. Op de 1e verdieping van Starbucks zit helemaal niemand en het ruikt er heerlijk naar versgemalen koffiebonen. De ruimte is klein maar knus; je hebt overal comfortabele banken en stoelen, het lijkt net op een soort woonkamer. Calum besluit om op een stoel naast het raam te gaan zitten en ik ga tegenover hem zitten. Zo, alsjeblieft een ijskoffie en een bosbessenmuffin voor jou zegt Calum en hij zet het op een tafeltje tussen ons in. Hou je eigenlijk wel van een bosbessenmuffin? vraagt Calum. Het is mijn favoriet, dankje, maar waarom doe je dit? vraag ik. Ik heb zojuist mijn ijskoffie over je gegooid en je koopt een nieuwe voor me? Moet je niet boos zijn? Ik kijk hem aan in zijn onschuldige puppyogen en ik voel dat ik moet blozen. Shit. Calum lacht en zegt: " Ik weet het niet, toen ik je zo op de grond zag liggen, wist ik gewoon dat ik je een andere ijskoffie voor je moest kopen." Dankjewel zeg ik zacht en ik voel me nog roder worden. Ik ben Calum en hij steekt zijn hand uit. Ik schut zijn hand. Ik weet wie je bent, ik ben Quinn. Calum kijkt verbaasd en zegt: "Hoe weet je wie ik ben?" Ik lach, Calum, je speelt in 5 Seconds Of Summer, jullie zijn hartstikke bekend! Ben je een fan? vraagt hij nieuwsgierig. "Uhm ja", ondertussen wend ik mijn ogen af, "jullie muziek is echt super gaaf en jullie zijn echt heel erg goed." Calum kijkt me blij en verward aan. Maar, als je een fan bent, waarom zei je dat dan niet! roept hij. Ik-ik weet niet, stamel ik, je wordt vast zo vaak belaagd door meisjes die van alles en nog wat van je willen. Ik bedoel, ik zou dat echt heel irritant vinden dus daarom had ik niet meteen gezegd dat ik een fan ben. Wauw zegt Calum. Je hebt gelijk. Soms is het wel irritant dat iedereen wat van me wilt maar ik hou van onze fans en mijn band kan ook niet zonder hun. Hij kijkt me aan en daarna glijd zijn blik naar mijn tas met boeken. Mag ik vragen waarom je zoveel boeken mee hebt? Ik grinnik en vertel hem over mijn scheikunde examen. We kletsen nog wat over het examen, over muziek en over dat hij spijt heeft dat hij zijn school niet heeft afgemaakt. Na ongeveer 30 minuten te hebben gekletst kijkt hij op zijn mobiel en springt op. "Shit, ik ben helemaal de tijd vergeten!" Hij kijkt me aan en zegt: "Sorry ik moet gaan maar ik wil je nog een keer zien. Mag ik je nummer alsjeblieft?" En nu is het zijn beurt om te blozen. Wow is dit echt? Vraagt dé Calum Hood om mijn nummer? Jij wilt mijn nummer? stamel ik. "Uhm ja als dat mag" zeg Calum verlegen. Ik typ mijn nummer in zijn telefoon en geef zijn telefoon terug. "Dankjewel Quinn" zegt hij en stopt zijn telefoon terug in zijn broekzak. We kijken elkaar aan en opeens geeft hij mij een knuffel en fluistert in mij oor: "We moeten dit vaker doen." Ik sta verstijft. Hij laat mij los, geeft me een knipoog en wenst me succes met mijn examen. Dan loopt hij naar beneden en vanuit het raam zie ik dat hij naar me zwaait. Ik zwaai terug. Holy shit was dit net echt gebeurd? Ik denk terug aan zijn warme adem bij mijn oor. "We moeten dit vaker doen." Er gaat een rilling door mijn lijf bij de gedachte. Heeft Calum Hood zojuist om mijn nummer gevraagd? Ik heb hem geen eens kunnen bedanken voor de koffie en de muffin! Ik bedenk me nu pas dat ik er als een zwever uitzie en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Was.Dit.Echt? Ik sluit mijn ogen en zie hem voor me in mijn gedachte: zijn warrige donkere haar met die plukjes blond, wat hem echt heel goed staat, zijn t-shirt wat nonchalant langs zijn lichaam hangt maar wat o zo sexy staat. Ja deze jongen was echt aantrekkelijk. Ik kan nog steeds zijn warme stevige knuffel voelen. Ik zucht diep en ik bedenkt me dat ik hier kwam om te leren. Met tegenzin pak ik mijn boek en begin te lezen. Ik kan me maar even concentreren voordat Calum in mijn gedachte op komt. Damn Calum Thomas Hood, wat doe je met me?