Princess In Disguise [On Going]

ΔPrologue

My body was totally trembling because of the pain I've been feeling.

It really hurts like hell.

Pakiramdam ko'y nagdudugo na iyon sa higpit ng pagkakagapos.

Pero, hindi mapapantayan ng kahit anong sakit ang nararamdaman ng puso ko. Pakiram ko, niloko ako ng buong mundo. Pinag laruan ang buo kong pagkatao.

Sinubukan kong igalaw, umaasang luluwag manlang kahit papano ngunit napangiwi lang ako.

"Ohh..." napadaing ako sa kuryenteng naramdaman ng tumama ang sugat sa nakataling lubid. Nagtayuan ang balahibo ko sa batok sa sobrang sakit.

Sa hindi inaasahan ay bumukas ang pinto, showing the man i'd never thought could do this to me, or to someone na walang laban.

Nanghihina na ako dahil hindi nila ako binibigyan ng pagkain o maiinom manlang.

Inaamin kong sobrang takot na takot na ako, hindi ko kasi inaasahan na mapupunta ako sa gantong sitwasyon ng buhay ko.

Sobrang dilim ng kwarto, walang ilaw, o kahit bintana manlang.

Salamat nalang sa bilog bilog na butas ng bubong kahit papano ay may nakikita akong liwanag, pag asa.

"So you're awake... "

Nagsimulang manikip na naman ang dibdib ko, hindi ako makapaniwala sa pangyayareng ito.

Minsan lang ako magtiwala, makisama, magpahalaga, magma—magm–mahal.

Pero, nagkamali pa. Nasaktan pa, ayukong pagsisihan ang kung anong meron kami. Pero sa ginawa niya'ng ito. Kinamumuhian ko siya tagos sa buto.

Maya maya pa ay sumunod naring pumasok ang mga kasamahan niya.

He's still there, grinning in front of me.

Nasilaw ako sa liwanag na dala nilang malaking bulb.

Napapikit ako ng mariin, at kasabay nun ay ang paglandas ng mainit na dubig sa pisnge ko.

Umiyak na pala ako.

———

Gusto kong lumuhod sa kanyang harapan, ngunit nakapiid ako sa aking kinauupuan.

Kanina pa ako nagmamakaawa.

Pero tila wala siyang naririnig, bingi siya sa aking pakiusap.. kinain na siya ng galit. Tuloyan na siyang kinain ng galit.

I shake my head slowly, pleading.

"Wag please....itigil mo na please.... " lumuluhang pagmamakaawa ko.

Pero tumawa lang siya, pinagtawanan niya ang pagmamakaawa ko sa kanya, walang silbe ang luha ko, walang magagawa ang pakiusap ko.

Kung ito ang kapalaran ko, sige, papaubaya ako.

He nod his head to the man near me.

Nakangisi siyang humarap sakin.

"Sumigaw ka kapag masakit, it'll be a music to my ear, your voice in pain.. pretty girl... "

Gumilid siya, and there i clearly saw the man standing behind him, kitang kita ko ang pag ngisi niya sa lalaki ito, ang lalaking unang pinag katiwalaan ko.

They're smirking to each other, his fiercing pair of eyes slowly went at mine . He's now looking at me.

Pinalo palo niya ang hawak niyang baseball bat sa kanyang kamay.

Nakatitig lang ako sa kanya, sa kanyang nakangiting mukha, ang mga ngiting minsan ng bumihag sakin, ang mga ngiting minsan ng bumulag sakin.

Isang tango niya pa sa katabi ko, sunod ang impit na pagsigaw ko ng tumama sa likod ko ang baseball bat.

"Aaahhhhhh! "

Nabingi ako sa sobrang lakas ng tambol ng puso ko, and then, unti untu akong nanghina, wala akong marinig, nanlalabo na ang paningin ko, hindi ko malaman kung dahil ba sa mga luha o pagkahilo.

Sobrang lakas ng pagpalo niya.

Kita ko ang tuwa sa kanya ng makita niya ang naging reaction ko.

Kahit sa huling sandali, muli kong nasilayan ang kanyang mga ngiti, ang mga ngiting yan. At masaya akong malaman na ako ang dahilan.

Sana sa pagkawala ko, mapunan na ang puwang sa puso mo.

Sana makamit mo na ang kalayaan, tuloyan mo na sanang mapalaya ang sarili mo sa nakaraan.

Masakit ang loob ko, ngunit pinilit ko paring bumuo ng ngiti sa aking labi.

Nginitian ko siya hanggang sa huling sandali, masaya akong makita siyang masaya.

Unti unting nawala ang ngiti niya.

Kasabay ng sakin.

Nanlabo ang paningin ko dahil sa luhang namuo.

Nakaramdam ako ng kakaiba sa aking katawan, it's feels like something rising up my throat, like I'm going to vomit.

Hindi ko tinanggal ang tingin sa kanya, hanggang sa napaubo ako bigla.

Dalawang ubo, at lumabas sa bibig ko ang patunay na nagtagumpay sila.

Hinayaan kong mahulog sa sahig ang sariwang dugo mula sa aking bibig.

Tatlong sunod sunod pa ay tuloyan na akong nahirapang huminga.

Naiyak na ako sa sakit, pero pinilit ko paring titigan siya.

Gusto ko ulit siyang makitang ngumiti, gusto ko siyang makitang masaya.

Pero hindi ngiti ang sumalubong sakin kundi takot at awa

Nanlalaki ang mga mata niya at napaawang ang labi niya.

"W–what the fuck! Why did you hit her hard?! "

Nakita ko pang mabilis siyang sumugod sa pumalo sakin, pero hanggang dun nalang yun dahil unti unti naring bumigay ang aking mata.

———

"Damn! No! This is not the plan baby! I'm sorry! God!  I'm so sorry! Please hold on...hold on baby..."

Huling boses na narinig ko.

And i don't know what happened next, the only thing i know, I'm on in his arms, embracing me, crying out loud, screaming my name. And then, everything went black.

~Princess Akizsha.