Yo. (Parte II)

Ele (gallego)

Aquela tarde...
descubrín un terremoto.
Baila sen pensar.
Soña moi desperta.
Non podería vivir sen libros,
e sen bicos no pescozo.
Procura ser pedra,
pero un roce mátaa.
De pracer.
Aquela tarde,
namoreime dun terremoto.

Soa moi cursi cando o leo en voz alta,e a verdade é que non podo lelo sen botarme a chorar.
Agora mesmo podes deixar de ler esto que para min rómpeme o alma,pero se non o fas,quero que te poñas cómodo e almacenes cada palabra que deixo aqui plasmada,porque esta é a miña historia,a historia Do patiño feo que surcou os ceos.

Todo comezou cando ía camiño á estación de buses.
Empezou a chover e tiven que buscar un lugar onde puidera conseguir un paraugas para poder seguir o meu camino.
Botei a correr e cando ía xirar na esquina atopei un charco de barro e caín de cu.
Nese momento dinme conta da miña mala sorte,pero,xa era costume,para iso son Joyceline Puy.
Despois de varias horas de retraso,polo accidente na rúa,xa estaba no bus cos meus auriculares e coa nova canción de Shawn Mendes soando en bucle.
Cando ía coller o meu teléfono,o bus freou de golpe e o meu teléfono saíu voando e deulle na cabeza a unha nena.
Mireina e sorrinlle. Era 2012 e a pesar de que todo o mundo cría que o mundo se ía acabar,Eu descubrín un que me namorou. [250]

Grazas á miña torpeza descubrín a Ele,un ser cheo de luz e de plena vitalidade.
Mentres a abrazaba souben,
que o mellor lugar no mundo,era nela.
Sempre nela.

Ele sufriu varios trastornos polos seus problemas persoais. Xa ninguén quería ser amiga súa,e cada día tiña peor aspecto.
Un tarde mentres camiñaba tranquila pola rúa o meu teléfono soou.
Recoñecín aquela voz rota que pedía que me xirase.
Cando o fixen vin a Ele no alto dun edificio, o meu corazón latiu con forza imaxinando o que ía pasar. Intentei freala,pero vin como o seu corpo caía con velocidade e a ninguén parecía importarlle.
Ele caeu bruscamente ao chan e o sangue saía con moita intensidade.
Gritei mentres a tiña entre os meus brazos,pensando que non podería volver a besala,non podia estar pasando...
A miña alma rompeuse naquel 22 de maio cando o meu terremoto desapareceu.

A día de hoxe botei máis de mil bágoas
e dóeme o alma,
porque mentir xa non basta,
sigo siendo a nena rara,
que nunca fala
ou que nunca cala.