In dit verhaal heet je Lia Jones. Je bent een doodnormaal meisje met veel vriendinnen, een baantje, goede cijfers op school en je passie is de Noorse mythologie.
Maar op een dag kom je iemand tegen die wel verdacht veel op een god lijkt.
~Ik bezit...
Ik mag niet naar haar toe gaan, maar ik moet! Ik kan mezelf niet weerhouden. Ik loop door de gangen en probeer zo min mogelijk op te vallen. Helaas houdt iedereen mij hier in de gaten. Zodra ik uit het zicht ben, begin ik te rennen. Wanneer ik bij haar deur aankom, moet ik al mijn moed verzamelen om aan te kloppen. Wat als ik stoor? Wat als ze al slaapt?
Het duurt even, maar uiteindelijk klop ik aan. En gelukkig gaat de deur open. “Loki? Wat kom je doen?!” Oh nee, geen geluid maken, Lia. Ik leg mijn vinger op haar lippen en duw haar zachtjes haar kamer binnen.
“Excuseer mij, Lia. Stoor ik?” vraag ik. “Nee, ik wilde net gaan slapen. Wat kom je hier eigenlijk doen?” Ze kijkt me een beetje bezorgd aan. “Oh, nou, uhm… Dat weet ik eigenlijk zelf niet eens. Ik wilde je gewoon even zien. Luister, Lia, je merkt het vast wel al, maar ik moet je iets vertellen.” Ik haal nog één keer diep adem en kijk haar diep in haar ogen aan. “Ik vind.. Ik vind je leuk…” God, wat is dat gênant om te zeggen. En dat terwijl ik voor haar sta...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
*Lia*
Wow, die had ik niet zien aankomen. Er schieten een heleboel gedachtes door mijn hoofd over wat ik moet zeggen. Hoe moet ik hierop reageren? Help! Ik weet het, ik vind hem ook leuk. Maar ik wil het hem nu eigenlijk nog niet vertellen. Alles wat ik kan doen is me omdraaien en naar de bank in mijn kamer lopen. Daar ga ik zitten en staar voor me uit. Ik probeer niet naar Loki te kijken, maar het lukt me niet. Ik staar naar zijn voeten. Waarschijnlijk is dit voor hem net zo moeilijk als voor mij, bedenk ik me. Ik neem me voor aardig te reageren, maak het nou niet erger, Lia! Ik haal een paar keer diep adem en probeer mezelf te kalmeren zodat ik niet ga hyperventileren. Gelukkig komt Loki naast me zitten. Of nou ja, aan de andere kant van de bank. Zo zitten we een tijdje. Loki staart voor zich uit, zijn kin rustend op zijn handen. Ik kijk naar mijn moeten.
Hij legt zijn hoofd in zijn handen en zucht diep. “Ik had je dit niet moeten vertellen, Lia. Het spijt me.” Hij klinkt verdrietig. Ik besluit om naar hem toe te schuiven op de bank en leg mijn hand op zijn schouder, die zakt naar beneden. Ik probeer hem te troosten:
“Nee, Loki. Ik ben juist blij dat je het gezegd hebt.” Hij kijkt me aan met puppy-ogen. Ik probeer hem gerust te stellen en voordat ik het weet omhels ik hem! De omhelzing lijkt eeuwen te duren, maar dat vind ik juist fijn. We laten los en Loki pakt mijn handen vast. “Ik snap het als je mij niet ziet zitten en dat je niks met mij kan en mag hebben.” En op dat moment hoor ik geklop op de deur. “Ik kom zo!” roep ik. Loki en ik kijken elkaar nog één keer diep aan. “Misschien is het beter dat jij jezelf even verstopt. Aangezien je hier eigenlijk niet mag zijn.” Loki laat mijn handen los en loopt naar de badkamer. Ik loop naar de deur zodra ik Loki niet meer kan zien. Ik haal nog één keer diep adem en open de deur. Ik kan niet geloven wat, of eigenlijk wie, ik zie!
~Sorry voor het korte hoofdstuk. De volgende delen zullen langer zijn!~
