When I became his

27.

*Loki*

Lia staat tussen Thor en mij in. Heimdall heeft ons naar Midgard gebracht.
We staan voor een klein huisje in een rustige straat. De huizen hier lijken best veel op elkaar. Het is hier helemaal anders dan in New York – of andere steden.
Ik denk aan New York, ik heb er spijt van. Als ik het nog eens over zou mogen doen, zou ik alles anders aanpakken. Ik zou blij zijn met wat ik had, niet uit zijn op macht, niet nu ik weet dat Lia toen ook al op deze wereld woonde. Ik zou een beter persoon worden, voor iedereen.

Maar ik moet niet aan vroeger denken, want momenteel sta ik op het punt mijn dierbaarste bezit te verliezen. Ik hou er niet van om Lia ‘mijn bezit’ te noemen, maar het voelde alsof ze werkelijk van mij alleen was. Ik ga haar zo missen...

“Dus hier ga je verblijven?” vraag ik aan Lia, die met tranen in haar ogen staat.
Ze knikt, blijft stil, kijkt naar mij en naar Thor. We zouden dit moment niet zo lang uit moeten rekken, dan wordt het alleen maar moeilijker om haar te laten gaan. Lia denkt waarschijnlijk hetzelfde, want ze draait zich al om naar Thor om hem een laatste omhelzing te geven.  

*Lia*

Hier staan we dan... Ruiterstraat 13, het huis van mijn beste vriendin, Laura. Ik herken de ramen, de voordeur, zelfs het kleine boompje dat in de voortuin staat naast het pad dat naar de voordeur loopt.

Ik haal diep adem, heel langzaam en probeer de gedachte dat ik Loki en Thor en mijn leven in Asgard achter me moet laten, uit mijn hoofd te zetten.
Ik moet nadenken over wat ik écht wil op dit moment en in de toekomst. Ik zie het allemaal gewoon even niet meer zitten. En nu ga ik Laura hier ook nog mee opzadelen. Ik hoop alleen maar dat ze me binnenlaat. Ik zou het me wel kunnen voorstellen dat ze boos op me is, me niet meer wil zien.

“Dus hier ga je verblijven?” vraagt Loki. Ik draai me naar hem en knik. Ik voel de tranen branden in mijn ogen, kan niets zeggen, kan niet praten, mijn stem zit vast.

Een diepe zucht ontsnapt. Ik moet hier niet te lang blijven staan, want dan wil ik terug mee.
Ik draai me om en geef Thor een dikke knuffel. Als ik loslaat, kijkt hij me aan en zegt: “Wees voorzichtig. En als je terug wilt, hoef je alleen maar te onze namen te zeggen en we staan zo op de stoep.”

Ik glimlach naar hem, maar ik ben bang dat dat niet gaat gebeuren.

*Loki*

Lia draait zich terug naar mij en glimlacht zwakjes. Ze omhelst me en ik leg mijn armen strak rond haar alsof ik haar niet meer los zal laten, niet dat ik dat niet zou willen.
Ik wil haar niet kwijt. Ik wil bij haar blijven, of het nou hier of in Asgard is.

Lia maakt zich los, kijkt me aan. Ik wil mezelf tegenhouden, maar het gaat niet, ik moet het doen. En ik kus haar. En zij kust me terug. Ik zou nooit willen loslaten, maar ik voel een paar ogen in mijn rug branden. Daarom houden we op. Thor slaat zijn ogen neer, Lia ziet dat, net als ik. Ze rent naar hem toe en geeft hem een snelle kus op zijn wang. Thor schiet omhoog van verbazing, maar zodra hij doorheeft wat er is gebeurd, begint hij te blozen en glimlacht hij.

Lia draait zich om naar ons en pakt haar tas. Ze zet een stap richting de voordeur. Ik kijk naar Thor. We zouden doen wat we hadden afgesproken: Lia afzetten, ons verstoppen en als we zeker wisten dat ze veilig was, terug naar Asgard vertrekken. En dus doen we dat.

We kruipen achter een paar bosjes. Alle Goden nog aan toe, wat moet dit er gek uitzien.
Lia zet nog een paar stappen richting de voordeur, zet haar tas neer en belt aan. Ik hou mijn adem in. En dan...
gaat de voordeur open.


*Lia*

Wanneer ik zeker weet dat Loki en Thor niet meer te zien zijn vanaf hier, zet ik mijn tas neer en bel aan. Of nou ja, het duurt even voordat ik aanbel. Een aantal seconden hangt mijn hand voor de deurbel, ik twijfel. Moet ik dit wel doen? Nu kan ik nog terug.
Maar nee. Voordat ik zelf het besluit heb genomen, drukt mijn vinger al op de knop. Ik wacht en ik wacht en het lijkt uren te duren voordat de deur eindelijk opengaat en er een vertrouwd gezicht verschijnt.

Een rilling loopt langs mijn rug wanneer ik Laura zie. De deur stond eerst op een kier, maar nu ze me gezien heeft, zwaait ze de deur open. Laura glimlacht van oor tot oor. Ik doe mijn best om ook een glimlach op mijn gezicht te plakken, maar het voelt alsof dat niet echt lukt, niet nu ik weet wat ik van plan ben achter te laten. Ik twijfel nog steeds, maar nu is er geen tijd meer om me te bedenken.

“Lia!!” roept ze en ze vliegt me om mijn nek. Ik omhels haar. Ik doe mijn best iets te zeggen, nadat ik de tranen heb weggeslikt.
“Hoi..” is alles wat ik uit kan brengen, “Hoe is het?” ze laat me los.
“Oh, wel goed hoor! Het weer is al stukken beter, school is voorbij, dus ja.” Ze ziet er erg gelukkig uit en ik vraag me af of ze mijn verdriet erbij kan en wil hebben.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, sluit hem weer, open hem weer. Ik weet niet wat ik aan het doen ben, dus sluit ik mijn mond maar weer.
“Waaraan heb ik dit verrassingsbezoek te danken?” de glimlach staat nog steeds op haar gezicht, zoals altijd. Ik zucht en kijk naar beneden naar mijn tas.
“Kan ik even met je praten?” Laura legt haar hand op mijn schouder en ik kijk op.
“Tuurlijk, kom binnen.” de glimlach is iets kleiner geworden nu ze mijn stem heeft gehoord, haar gezicht iets bezorgder. Ik pak mijn tas op, merk dat ze ernaar kijkt, en zet een stap naar binnen.

Zodra ik binnenstap ruik ik de vertrouwde geur van haar huis, ik heb zo veel tijd met haar doorgebracht, al sinds dat we kinderen waren, dat ik de geur van haar huis uit duizenden herken.

Voordat ik helemaal naar binnen ga, kijk ik nog een keertje om naar waar Loki en Thor zitten. Ik voel de tranen weer komen, het stopt maar niet... Ik schrik van een hand op mijn rug.

“Kom je, of is er iets?” Laura’s stem klinkt bezorgd. Ik knipper de tranen weg, knik, maar weet niet of het voor Loki of Laura is bedoeld.
“Ja, ik kom.” Ik plak een glimlach op mijn gezicht en loop mee naar de woonkamer.


*Thor*

Lia laten gaan, is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Loki en ik zaten achter de bosjes verscholen toen Lia aanbelde. Toen een meisje opendeed, hoopte ik eigenlijk dat Lia terug zou komen rennen en terug mee zou gaan naar Asgard, maar dat is nier gebeurd.
En nu is ze weg. Er bestaat een kans dat Loki en ik Lia nooit meer te zien krijgen, hoewel ik hoop dat de toekomst er veel beter uit ziet dan deze.

Ik leg mijn hand op Loki’s rug en kijk hem aan. Zijn ogen zijn roodomrand, hij lijdt, ik kan het zien, ik kan het voelen. Hij is dan misschien niet mijn broer als het op bloed aankomt, maar mijn beste vriend is hij sowieso.

~SORRY!! Het was de bedoeling om ergens deze week dit hoofdstuk al te publiceren, maar het is er niet van gekomen. School vergt meer aandacht en energie dan ik had verwacht.. Ik zal vanmiddag nog een hoofdstuk plaatsen en dan zie ik wel weer hoe we verder gaan.~