Can't See but Love (boyxboy)

Chapter III. Darkness

A/N: Kumusta mga dre? Wala pa to reader ah. Pede po magcomment una makakabasa? Wala lang gusto ko lang malaman kung sino. Wanna make lots of friends. haha! Mejo serious at malalim tong part na to. Enjoy reading ^^

3rd person's POV

Mataas na ang sikat ng araw, the brightness of the sun filled his room but nothing has changed on his sight. Sa madilim niyang mundo, wala rin tong pinagbago. Even the brightness filled that empty space the darkness remains. The coldness inside that airconditioned room and stenched of medicine are all he could perceive.

"Sir gamot niyo po", lumapit ang private nurse at tinulungan siyang uminom ng gamot. Sayang ang guwapo pa naman. Wika nito sa sarili niya. It's been more than a month na nung siya ang pumalit para mag alaga sa binata. Umpisa palang humanga na siya dito. Mula nun parang ramdam na niya ang lungkot at kahit subukan niya tong libangin hindi naman siya kinakausap nito.

Nakatitig lang siya sa alaga niya. Malayo ang tingin ng binata kahit wala naman itong tinitingnan. Malamlam ang mga mata, muli napagmasdan niya ang maamo nitong muka. Maganda ngunit walang buhay ang mga mata, matangos ang ilong at mapula ang manipis na labi. Para siyang namamagnet tuwing tinititigan niya ito pakiramdam niya kahit maghapon niya itong gawin, hindi siya magsasawa.

At least ang pogi ni sir. Kahit nakakainip dito meron namang pakunswelo. Hayy! Sir kung wala ka sigurong sakit ang swerte ng magiging gf mo. hihi! Wika ulet niya sa sarili na may kasama pang kilig.

"Sir baka po may kailangan kayo?" Tanong ng nurse.

"No, Im ok. Magpapahinga na ulet ako." sagot ng lalaki. Inalalayan siya ng nurse at humiga. Pumikit na siya para magpahinga.

Para kang anghel pag nakapikit. Muli nakatitig lang siya sa maamo nitong mukang natutulog. Sino ba naman hindi mag eenjoy siyang titigan. Napakaaliwalas habang tumatama ang liwanag sa kanyang muka.

Kinuha niya ang kanyang cellphone at pinicturan ang taong hinahangaan niya. Mula nung mag umpisa sa pag aalaga sa kanya ay nakaipon na siya ng maraming stolen shots. Yung iba ginawa pa niyang wall paper. Bumuntong hinga siya habang pinagmamasdan ang picture sa kanya cellphone. Malungkot. Pati siya nahahawa sa kalungkutang bumabalot dito. Sino ba din namang hindi malulungkot sa kalagayan niya, sa pagkakatanda niya mula nung mag start siyang maging private nurse ng lalaki kahit minsan wala pang dumalaw dito. Mabigat din sa pakiramdang isipin kung gaano kalungkot ang mag isa.

This is his darkness. Malungkot at madilim na mundo ni Aljay. Mula pagkabata halos sa ospital na siya tumira. Sa edad niyang 17, hindi niya nagagawa ang mga bagay na ginagawa ng isang normal na teen ager. He's trapped in that dark four cornered room. It's such a place that noone would dare to enter and sadly bacame his cage. Hindi lingid sa kanya, malamang habangbuhay na siya doon. He forgot all his grudges and just accepted it. He's left with no choice anyway. He just accepted the fact that he's been left off alone but it hurts him even more that he cant forget the truth that he's been forgotten.

Galing si Aljay sa isang mayamang pamilya. His last name Salvator is a sign of prominence. Maraming businesses abroad ang pamilya niya, bunso sa 3 magkakapatid na puro lalaki. His 2 older brother are his parent's legacy kaya naman ayos lang kahit dun nalang siya.

Masyadong busy sa business ang mga magulang niya at hinayaan nalang siya sa ospital dahil na rin sa sakit niya. Meron siyang private nurse to take care of him at para sa magulang niya sapat na yun. Spending money for his health is all that they will do. He is sick and their life wont stop there. Life must go on and it revolves with money. That money also keeps their youngest son alive anyway so they wont bother to stop. Umaasa nalang sila sa report ng doctor but they dont have the expense to pay a visit.

A/N ulet: Eto muna. Maiksing update introduction of characters palang eh. Hope you like it guys. ^^