All of me...

Προσπάθειες

Κατεβάζω τα πόδια μου από το κρεβάτι και τα νιώθω να τρέμουν. Μαζί με αυτά τρέμει και το στομάχι μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω μα φτάσω μέχρι το μπάνιο. Δεν ξέρω αν θα βρω το κουράγιο να δω τον εαυτό μου να χάνεται μέσα σε εκείνη τη ρημαδιασμενη τη λεκάνη. Είναι τόσα πολλά αλλ και συνάμα τόσο λίγα.  Που είναι ο Θεός που έκανα τις προσευχές μου για να με ακούσει; Τι έκανα έτσι ώστε να πρέπει να περνάω αυτό το βασανιστήριο;

Βλέπω πάνω στο κομοδίνο τα χάπια. Τα σιχαίνομαι αυτά τα χάπια...Θα το παλέψουμε πρώτα με την αγωγή Μελανι, έχε πίστη και όλα θα πάνε καλά...είπαν οι γιατροί αλλά κοιτάξτε με γαμωτο ;;Ποια πίστη  ; Έχω αρχίσει να χάνω ... Θα γίνεις καλά κόρη μου...Θα τα καταφέρουμε...μου είπε η μάνα μου χθες... Άραγε είδε ποτέ της τα όμορφα μαλλιά μου να πεθαίνουν το πρωί να πάνω στο καταραμένο το μαξιλάρι; Όλοι καταλαβαίνουν...
Όλοι συμπάσχουν...
Όλοι ελπίζουν...
Όλοι κρίνουν...
Όλοι υποθέτουν...
Όλοι συμβουλεύουν...
Όλοι σε νιώθουν...

ΑΡΧΙΔΙΑ! ΨΕΜΑΤΑ! Κανείς δεν νιώθει τι περνάω...Κανείς από αυτούς δεν βρίσκεται μέσα στο κορμί μου ... Κανείς δεν νιώθει το τρέμουλο τα πρωινά. Τις ναυτιες. Το τσούξιμο στα μάτια. Κανείς δεν βλέπει τα γαμημένα τα μαλλιά του να πέφτουν !!!

Κατά τα άλλα σε νιώθουν....Ειναι λυπηρό...κι αυτή είναι η μαγική λέξη. Λύπη, λύπηση, συμπόνια ίσως;; Δεν θέλω τη λύπηση κανενός.

Βαζω τα χέρια μου στο κρεβάτι. Σηκώνομαι πριν αδειάσω τη ζωή μου στο χαλί. Φτάνω με το ζόρι ως τη πόρτα του μπάνιου ενώ η θέρμη που γεμίζει τα πνευμόνια μου γίνεται κάψα και με καίει...Γίνεται ουρλιαχτό που ούτε αυτό έχω τη δύναμη να βγάλω...

Πόσα όνειρα έκανα θεέ μου ... Όνειρα που πλέον τα πετάω στο κουβά. Όνειρα που οδηγούν σε μονόδρομο. Όνειρα που πρέπει να απαρνηθω, πρέπει να διαγράψω, πρέπει να τα κάνω να σωπασουν. Πάντοτε σιχαινομουν τη σιωπή. Τώρα την αναζητώ...Ακούω τα μέσα μου να χουρχουριζουν και θέλω να σωπασουν...

Ξέρω πως δεν έχω πολύ. Τους άκουσα να μιλάνε. Θέλουν να με πάρουν μακριά, να κάνω όλες εκείνες τις μαλακιες για να ζήσω.  ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΙΠΕ ΌΤΙ ΘΑ ΖΗΣΩ;;;

Οι άνθρωποι ξεκινάνε την μέρα τους κάθε πρωί σκεπτόμενοι την κούραση της δουλειάς, την γκρίνια του παιδιού τους, το ταξί που θα πάρουν γιατί το αυτοκίνητο χάλασε, το αγόρι στο σχολείο που δεν θα τους κοιτάξει ούτε και σήμερα, τους λογαριασμούς που τρέχουν και δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν, το άγχος ότι δεν θα ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις...Σκέφτονται ότι δεν θέλουν να ζουν επειδή κάποιος εκεί έξω απαρνιεται την αγάπη τους ...Επειδή κάποιος εκεί έξω τους πλήγωσε... Επειδή δεν πήραν καλούς βαθμούς...Θεούλη μου ... Η λίστα δεν τελειώνει. Η λιστα μεγαλώνει, μεγαλώνει με όλους αυτούς τους ανουσιους προβληματισμούς...
Προβληματισμούς που ανθρωποι σαν εμένα θα έδιναν τα πάντα για να έχουν...Λένε πως αν δε το ζήσεις δεν το καταλαβαίνεις. Δεν το εκτιμάς...Ποιο; Μα το δώρο της φύσικα ... Σου δίνεται η ευκαιρία να ζήσεις χωρίς να περάσεις από την θέση μου κι εσύ;; Εσύ γκρινιάζεις! Εσύ μοιρολογας! Εσύ εικαζεσαι ότι πονάς επειδή δεν βρίσκεις ανταπόκριση στον έρωτα... Είναι τόσο γελοίο στα μάτια μου πλέον όλο αυτό...Τόσο μικρό... τόσο τιποτενιο...