All of me...

Ήρθε αλλά εσύ δεν το είδες...

"Θα πω ψέματα...Ακόμα και στον εαυτό μου ..."

1 εβδομάδα αργότερα

Η Μελ άρπαξε το κινητό της και κοίταξε την οθόνη. Τίποτα... Δεν είχε ούτε ένα μήνυμα. Ο Λιαμ της υποσχέθηκε να πάει το βράδυ αλλά δεν φάνηκε. Κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε ψηλά. Πάνω στο ταβάνι είχε κολλήσει άπειρα μικρά αστεράκια. Κάθε βράδυ που εκείνα πρασινιζαν τα έβλεπε και ταξίδευε...Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από λίγα απλά πλαστικά σχήματα, για την ίδια όμως, κάθε ένα από αυτά έκρυβε μέσα του και μια της ευχή... Από μικρό παιδί, κάθε φορά που ήθελε κάτι πολύ, έπαιρνε ένα τέτοιο αστεράκι και το κόλλουσε στο δωματιο. Με τα χρονια οταν άρχισε να φτάνει ψηλά και να έχει μεγαλύτερα όνειρα άλλαξαν θέση. Πάντοτε όμως παρέμεναν εκεί. Να της υπενθυμίζουν βουβά τα όνειρα της.. Όνειρα, που πλέον δεν ήξερε αν ήταν ικανή να κάνει.. Είχε περάσει μια εβδομάδα από την μέρα που έφτυσε το αίμα της πάνω σε εκείνο το πανί...

Εκείνος επέμενε να πάνε για εξετάσεις αλλά εκείνη κλείστηκε στο φόβο της και έγινε επιθετική. Ο Λιαμ αν και δεν είχε καλές σχέσεις με τους γονείς της προσπάθησε να τους το πει αλλά απέτυχε και κατέληξε σε καυγά μαζί της. Η Μελ αρνιόταν να πιστέψει ότι πεθαίνει... Αρνιόταν να δεχθεί πως έπασχε από κάτι. Είχε την τέλεια ζωή... κι αν όχι τέλεια, αρκετή για τα θέλω της.

Ξάφνου ένα πετραδάκι έφτασε στο παράθυρο. Ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της και σηκώθηκε . Ήρθε... Έβγαλε το κεφάλι της και τον κοίταξε να σκαρφαλώνει στο δέντρο. Είχε μάθει πλέον την διαδικασία αφού η μπροστινή πόρτα ήταν απαγορευμένη...

Με ένα σάλτο πήδηξε προς τα μέσα και την κοίταξε. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα. Μύριζε αλκοόλ. Ενώ τα κατακόκκινα μάτια του ούρλιαζαν πως χρειαζόταν ύπνο...

"Γιατί εισαι έτσι;" Τον ρώτησε κι εκείνος χώθηκε στην αγκαλιά της .

"Θα τρελαθώ αν μου παθεις κάτι...Πάμε για εξετάσεις Μελ ...σε ικετεύω!" Μουρμουρησε μέσα στο αυτί της.

"Δεν έχω τίποτα μάτια μου ! Μια ίωση ήταν σίγουρα..." Μια ώρα πριν έκανε εμετό , φτύνοντας τη κατακόκκινη ψυχή της στο μπάνιο αλλά του είπε ψέματα... Κανείς δεν μπορούσε να την νιώσει. Αισθανόταν προδομένη από τη ζωή. Πικραμένη...

"Γαμωτο σου Μελ!!!κοίτα τον εαυτό σου! Χάνεις το χρώμα σου που να πάρει ο διάολος!!" Φώναξε και εκείνη του έκανε νόημα να σωπάσει.