All of me...

Ίσως δεν είμαι δυνατός

Οι μέρες περνούσαν. Η Μελανι ακολουθούσε πιστά την αγωγή της και ο Λιαμ πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα. Ήρθε σε επαφή με το Πανεπιστήμιο που είχαν δηλώσει εξ αρχής και τους εξήγησε πως δεν θα ξεκινήσει από την καινούρια χρονιά. Αν και η Νισα του έλεγε να γραφτεί στο δικό της, μέσα στη πόλη, εκείνος δεν ήθελε. Ντύθηκε και μπήκε στο αυτοκίνητο. Ήταν δύσκολο...Προσπαθούσε όμως. Από τη στιγμή που η Μελ "τον άφησε να μπει"  ήθελε να σταθεί πλάι της. Έβγαιναν έξω, περπατούσαν σιγανά και ακόμα και οι γονείς της έβλεπαν μια βελτίωση στα ψυχολογικά της άνευ προηγουμένου. Πλέον είχε την πλήρη στήριξη τους. Η σημερινή μέρα θα ήταν αλλιώτικη. Είχε  ετοιμάσει ένα καλαθάκι, μια κουβέρτα, ένα σεντόνι και φαγητό. Θα την πήγαινε στην λίμνη. Ένα μέρος ξεχασμένο από πολλούς αλλά πανέμορφο.

Της έστειλε μήνυμα πως είναι κάτω απο το σπίτι της. Είχε αλλάξει αγωγή στα φάρμακα και ο καρκίνος έδειχνε να υποχωρεί. Βέβαια ο Λιαμ δεν άφηνε τον ενθουσιασμό του προς τα έξω. Ήξερε πως είναι άτιμη αρρώστια... Βλέποντας την όμως να περπατάει, να κάνει τις βασικές χημειοθεραπείες και να χαμογελάει μια στο τόσο έφτανε.

Η Μελανι βγήκε κι εκείνος έκανε να την βοηθήσει αλλά εκείνη αρνήθηκε

"Μπορώ Λιαμ ..." είπε χαμογελαστή. Οι γονείς της θεωρούσαν πως η άσχημη κατάσταση της στην αρχή,  ίσως οφειλόταν και στην άρνηση της για ζωή. Μόλις η Μελ μπήκε στο αυτοκίνητο εκείνη η όξινη μυρωδιά γέμισε το χώρο. Δεν ήταν εύκολο για τον Λιαμ. Η μυρωδιά αυτή του υπενθύμιζε κάθε φορά την κατάσταση της. Έπνιγε φυσικά τις ορμές του για σεξ καθώς η λίμπιντο του δεν ήταν και στα πάνω της αλλά ακόμα κι όταν είχε όρεξη δεν τολμούσε να κάνει κίνηση. Οι γιατροί της είπαν φυσικά πως μπορεί να είναι ενεργή καθώς η περιοχή δεν έχει κάποιο πρόβλημα αλλά δεν είχαν δοκιμάσει κάτι.

"Δεν θα πηγαίναμε στο κήπο;" τον ρώτησε

"Έχω κάτι καλύτερο στο μυαλό..." της απάντησε και έβαλε μπροστά. Η Μελανι άνοιξε το παράθυρο της και έβγαλε έξω το χέρι της

"Πιστεύεις θα τα καταφέρω Λιαμ ;" του είπε σιγανά

"Ναι μάτια μου ...Κοιμήσου λιγάκι αν θέλεις, έχουμε μισή ωρίτσα ακόμα..." της απάντησε βλέποντας τα ματοκλαδα της να κλείνουν κάθε φορά που οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν πάνω τους.  Η Μελανι έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. Μισή ώρα αργότερα ο Λιαμ πάρκαρε το αυτοκίνητο και έπιασε το χέρι της. Είχε αποκοιμηθεί. Τα φάρμακα έφερναν υπνηλία συνήθως αλλά υπήρχαν και στιγμές που η κινητικότητα και η νευρικότητα της έφταναν στα ύψη. Την χαζεψε για λίγο...Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω αλλά είχαν αραιωσει αρκετά. Το δέρμα στα χείλη της από τη δεξιά πλευρά είχε ξεραθεί λιγάκι ενώ το φορεματάκι που επέλεξε να φορέσει άφηνε τα κάποτε ζωηρά της πόδια να φαίνονται σαν δύο ξυλαρακια...