" သား .......... တစ္ခါတည္း ထမင္းစားမယ္ေလ ''
ထမင္းစားခန္းထဲကေန အန္ကယ္ထြန္းရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့ ေ၀ဟင္သည္ တံခါး၀နားကေနပင္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရအၿပံဳး ေခါင္းငံု႕ကာ ထမင္းစားေနတဲ့ ကိုေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ေ၀ဟင့္၏အၿပံဳးသည္ တခဏမွ်ရပ္တံ့သြားသည္ ။ ဟင့္အင္း ........ သူသာ ထမင္း၀ိုင္းထဲ၀င္လိုက္ရင္ ကိုေလးက ခ်က္ခ်င္းထသြားလိမ့္မည္ ။ ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ ။ သူ ကုိေလး ေရွ႕မွာ တေစၦသရဲတစ္ေကာင္လို ေနေပးရမည့္တာ၀န္ရွိတာမို႕ ...........
" မစားေတာ့ဘူး အန္ကယ္ ။ ေက်ာ္ႀကီးတို႕နဲ႕ခ်ိန္းထားလို႕ ... ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႕ သြားလိုက္ဦးမယ္ ။ ျပန္လာမွ စားေတာ့မယ္ ''
" ေအး ... ေအး ... ။ ေျဖးေျဖးလည္းသြားဦးေနာ္ ''
ထမင္း၀ိုင္းထဲမွာ ဒီကေလးကိုမၾကည္ျဖဴသည့္ သားျဖစ္သူအျပင္ ဇနီးျဖစ္သူပါရွိေန၍ ေလာကြတ္ေတြေခ်ာ္ၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါမေခၚျဖစ္ေတာ့ ။ လူေတြထဲက လူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးထြန္းလြင္သည္လည္း အနည္းနဲ႕အမ်ား အတၱရွိတဲ့သူမို႕ ဒီေကာင္ေလးကို သနားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ့္မိသားစုက ပိုအေရးပါတယ္မို႕လား ။ ဘြားကေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ပလက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ထိုေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ မီးဖိုထဲက အသံကိုနားေထာင္လိုက္နွင့္ သက္ျပင္းကိုအသာခ်လိုက္သည္ ။ သူမသည္လည္း ဒီအိမ္မွာ လူပိုတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္လား ။ အသက္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေခြ်းမမ်က္ႏွာကို အနည္းနဲ႕အမ်ားၾကည့္ရသူမို႕ ထိုကေလးကို သနားရံုကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူမရဲ႕ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမႈကို ျပန္လည္ေတာင့္တမိၿပီး ဒီကေလးကို ရင္အုပ္မကြာျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိသည္ ။
သနားစရာ ကေလး ............. မင္းရဲ႕မိဘအရင္းေတြနဲ႕ အျမန္ဆံုးျပန္ေတြ႕ႏိုင္ပါေစကြယ္ ။
**********************
ကားမွတ္တိုင္ကိုေရာက္ဖို႕ ဆယ္မိနစ္နီးနီးလမ္းေလွ်ာက္ရသျဖင့္ ေ၀ဟင္သည္ သူ႕အေတြးနဲ႕သူ လမ္းေဘးကပ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း သူ႕အနားကေန ခပ္ေျဖးေျဖးေမာင္းျဖတ္သြားသည့္ ခဲေရာင္ Honda Fit ေလးေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္က အလိုအေလ်ာက္မွတ္မိေနသည့္ႏွယ္ ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဟာင္းေနပါေစဦး သူပိုင္တ့ဲပစၥည္းေတြကိုဆို အၿမဲတမ္းသစ္လြင္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ ကိုေလးအက်င့္ေၾကာင့္ ဒီေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ကားဟာ ကိုေလးကားမွန္းသူအတပ္သိလိုက္သည္ ။ ကားက ပံုမွန္ထက္ေနွးေနတယ္လုိ႕ထင္ရေပမယ့္ ကိုေလးက နဂိုတည္းက ကားကို ဂရုစိုက္ေမာင္းတတ္သူမို႕ ဒါဟာပံုမွန္ပဲဆိုတာ သူေတြးလိုက္သည္ ။
